Την περασμένη Τρίτη γιορτάσαμε την Εργατική πρωτομαγιά, μάλλον ως έθιμο, παρά επί της ουσίας. Το «γιορτάσαμε» έχει να κάνει βεβαίως με όσους επέλεξαν, αντί να… εκδράμουν στην εξοχή για να πιάσουν τον Μάη, να μείνουν στην Αθήνα ή στα υπόλοιπα αστικά κέντρα της χώρα και να πάρουν μέρος στις συγκεντρώσεις.
Το ερώτημα όμως που είχαν να αντιμετωπίσουν ήταν, σε ποια από τις συγκεντρώσεις έπρεπε να πάνε… Στην Αθήνα είχαν να επιλέξουν τη συγκέντρωση ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ – ΕΚΑ, τη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, όσων δηλαδή συνδικαλιστικών οργανώσεων ελέγχονται ή είναι φιλικά προσκείμενες στο ΚΚΕ που κρατάει χρόνια τώρα, δίπορτο, καθώς τα στελέχη του συμμετέχουν στις Ομοσπονδίες και τα Εργατικά Κέντρα που οργανωτικά ανήκουν στη δύναμη της ΓΣΕΕ, αλλά και στη συγκέντρωση των πρωτοβάθμιων σωματείων που τα στελέχη τους είναι προσανατολισμένα στον ευρύτερο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.
Αν δυσκολεύεστε να κατανοήσετε αυτά που παραθέτω και αφορούν απλά τις οργανωτικές διευθετήσεις των συνδικάτων σε σχέση με τον γιορτασμό της εργατικής Πρωτομαγιάς, φανταστείτε τώρα τον ταλαίπωρο πολίτη, εργαζόμενο, που όφειλε να «ακούσει» την ταξική του συνείδηση και να επιλέξει σε ποια συγκέντρωση έπρεπε να πάει εκείνη την ημέρα. Σκέτη τρέλα!
Και το πράγμα γινόταν ακόμα πιο τραγελαφικό, καθώς όλοι οι διοργανωτές των συγκεντρώσεων στις ανακοινώσεις τους, μιλούσαν και αναφέρονταν στη δύναμη της ενωμένης εργατικής τάξης… Οξύμωρο; Ενότητα μέσα από διαφορετικές συγκεντρώσεις, γίνεται;
Ωστόσο υπάρχουν ανάμεσα μας άνθρωποι που πραγματικά, πιστεύουν ότι γίνεται… Και χρησιμοποιούν αυτήν την πολυδιάσπαση (καθηγητής είναι σ’ αυτό η Αριστερά – η ιστορία της το αποδεικνύει περίτρανα…) για να είναι η εργατική τάξη μόνιμα και διαχρονικά, έρμαιο στις ορέξεις των οικονομικά ισχυρών που εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους ως κακοπληρωμένους και ανασφάλιστους, ιδιαίτερα σε περιόδους οικονομικής κρίσης, όπως αυτή που βιώνουμε τώρα…
Να, γιατί οι περισσότεροι εργαζόμενοι έχουν γυρίσει την πλάτη τους, απέναντι στους επαγγελματίες συνδικαλιστές και τα συνδικάτα που δείχνουν να είναι συμβιβασμένα στην εργοδοσία και που δεν έχουν καμιά διάθεση να προασπίσουν τα συμφέροντα των μελών τους.
Και ναμ γιατί συρρικνώνεται όλο και περισσότερο η δύναμη τους και η παρεμβατικότητα τους. Λειτουργούν μηχανικά. Και χρησιμοποιούν ελάχιστς τα μέσα που έχουν στη διάθεση τους, απαξιώνοντας επί της ουσίας, θεσμικά όργανα που κάποτε τους έδιναν αξία.
Ποιος ξαφνιάστηκε λοιπόν που αυτές οι συγκεντρώσεις ήταν ισχνές από πλευράς συμμετοχής κόσμου, ιδιαίτερα των εργαζομένων; Ουδείς! Ούτε και εκείνοι που χρόνια τώρα βλέπουν όλο αυτό το ζήτημα, είτε ανήκουν στις διοικήσεις πρωτοβάθμιων Σωματείων, είτε Ομοσπονδιών και Εργατικών Κέντρων, είτε και αυτής ακόμα της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, το πιστεύουν στ’ αλήθεια.
Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να κρατήσουν τα κομματικά (συνήθως) στελέχη τους, τη θεσούλα τους. Να απολαμβάνουν το μισθό τους χωρίς να εργάζονται, από τις ΔΕΚΟ ή τις πρώην ΔΕΚΟ (διότι κανείς δεν προέρχεται από τον ιδιωτικό τομέα…) να λαμβάνουν τις αποζημιώσεις τους από τις παραστάσεις τους στα Δ.Σ. και τις διάφορες επιτροπές που έχουν διοριστεί και… όλα καλά!
Ποιο μήνυμα λοιπόν, ποια εργατική Πρωτομαγιά να γιορτάσουν αληθινά, πραγματικά, ουσιαστικά; Και γιατί να το κάνουν; Ότι έκαναν ήταν υποχρεωμένοι από συνήθεια να το κάνουν και αυτό φαινόταν από μακριά… Στην πραγματικότητα, ούτε που το θέλουν. Οι άνθρωποι δεν υπήρξαν και δεν είναι εργαζόμενοι, με την αληθινή έννοια του όρου… Τι αξία θα μπορούσε άραγε να έχουν δηλώσεις περί… ταξικής συνείδησης;
