Στην τοπική κοινωνία του Ρεθύμνου, οι ντόπιοι, οι φοιτητές και οι εποχιακοί τουρίστες μετακινούνται με τις αστικές και υπεραστικές συγκοινωνίες. Πρόκειται για έναν ιδιωτικό οργανισμό μέσων μεταφοράς που εξυπηρετεί τον εγγύς πληθυσμό στην καθημερινότητά του, στις υποχρεώσεις του και στα ταξίδια του, εκπληρώνοντας δρομολόγια κατά μήκος ολόκληρης της πόλης, των προαστίων, αλλά και μεταξύ των νομών. Ο ίδιος διαθέτει τις απαραίτητες υποδομές που περιλαμβάνουν ένα, εν γένει, φιλικό ανθρώπινο δυναμικό, λεωφορεία νέας τεχνολογίας και σύγχρονο εξοπλισμό, έχοντας ταυτόχρονα φροντίσει για την επαρκή συντήρηση του στόλου του και για ένα αξιοπρεπές επίπεδο καθαριότητας. Υστερεί, όμως, οικτρά στην οργάνωση, συχνότητα και τήρηση των δρομολογίων.
Τα προβλήματα εντείνονται σε δρομολόγια που αφορούν τη σύνδεση με το Πανεπιστήμιο. Η σύγχυση είναι καθημερινή για το μεγαλύτερο αριθμό φοιτητών που αναγκάζονται να χρησιμοποιήσουν το λεωφορείο προκειμένου να φτάσουν εγκαίρως στο μάθημα τους με τον μοναδικό διαθέσιμο τρόπο (αν εξαιρέσει κανείς τους πραγματικά ελάχιστους φοιτητές που μετακινούνται με δικό τους μέσο). Υπάρχει δηλαδή, ένας τεράστιος συνωστισμός στις στάσεις που εξυπηρετεί η γραμμή για το Πανεπιστήμιο και το χωριό του Γάλλου, γεγονός που δεν επιτρέπει την επιβίβαση φοιτητών στο αντίστοιχο δρομολόγιο επανειλημμένως, όπως και πραγματικά συνέβη στην περίπτωση μιας φοιτήτριας τον περασμένο μήνα.
Όπως αναφέρθηκε, η κοπέλα περίμενε στη στάση για τουλάχιστον μισή ώρα και κατάφερε επιτέλους να επιβιβαστεί στο τέταρτο λεωφορείο, και προφανώς αρνούμενη να καταβάλει το απαραίτητο αντίτιμο για τη μεταφορά της. Η τροπή που ακολούθησε το θέμα, ήταν με την ενημέρωση των αρχών. Ο οδηγός πρωτίστως βέβαια, είχε σταματήσει το λεωφορείο για να της εξηγήσει πως οφείλει να πληρώσει το αντίστοιχο αντίτιμο, ειδάλλως δε μπορεί να επιβιβαστεί στο λεωφορείο, πράγμα που έκανε και τους υπόλοιπους, ασφυκτικά επιβαίνοντες, να διαμαρτυρηθούν και να αργήσουν, με τη σειρά τους, στις ακαδημαϊκές τους υποχρεώσεις. Ωστόσο, είναι άγνωστη η κατάληξη του προαναφερθέντος περιστατικού.
Παράλληλα, σε ώρες αιχμής των πανεπιστημιακών προγραμμάτων, όπως είναι κατά το τέλος του πρωινού και μεσημβρινού ωραρίου (11.30 – 14.30 και 14.30 – 17.30), οι φοιτητές που επιθυμούν να φύγουν από το χώρο του πανεπιστημίου συνωστίζονται, αδημονώντας για τα αραιά δρομολόγια των λεωφορείων, που θα τους παραλάβουν και θα τους μεταφέρουν πίσω στο κέντρο της πόλης. Κατά έναν όμως ειλικρινά περίεργο τρόπο, όσο ο αριθμός των φοιτητών αυξάνεται, τόσο ο αριθμός των λεωφορείων μειώνεται. Τι εννοώ με αυτό; Οι εν λόγω φοιτητές, ο αριθμός των οποίων κυμαίνεται πολλές φορές από 100 έως 300 άτομα, καλούνται να επιβιβαστούν και να στοιβαχτούν σα σαρδέλες, ώστε να χωρέσουν όσο το δυνατό περισσότεροι. Θεωρώ μάλλον πως θα ήταν καλύτερο, αντί να στριμωχνόμαστε και να ασφυκτιούμε, να υπήρχαν περισσότερα λεωφορεία που θα μας μετέφεραν, τουλάχιστον, τις πολυσύχναστες αυτές ώρες.
Το σίγουρο είναι πως το Ρέθυμνο, λόγω της πανεπιστημιακής της κοινότητας, απαρτίζεται από έναν τόσο μεγάλο αριθμό φοιτητών, οι οποίοι αποτελούν το πλέον εγγυημένο έσοδο της αστικής αυτής συγκοινωνίας, μια και, όπως σημειώθηκε παραπάνω, η πλειονότητα τους χρησιμοποιεί το λεωφορείο και για τις ακαδημαϊκές τους υποχρεώσεις, αλλά και για τις ευρύτερες μετακινήσεις του καθενός ξεχωριστά. Από τη στιγμή που και αυτοί, αλλά και οι εποχιακοί τουρίστες, που επισκέπτονται το νησί, καταβάλλουν το απαραίτητο αντίτιμο για τη μεταφορά τους και συμβάλλουν δραματικά στο συνολικό δίκτυο πελατών, δε μπορεί να γίνεται δεκτή η αποδιοργάνωση των δρομολογίων, στο βαθμό που επηρεάζουν ολοσχερώς τις απαραίτητες μετακινήσεις των πολιτών, όπως συνέβη και σε εμένα, πριν από μερικές ημέρες.
Ταξίδευα για Αθήνα, θέλοντας πρώτα να φτάσω στον κεντρικό σταθμό ΚΤΕΛ, χρησιμοποιώντας το αστικό λεωφορείο. Ήμουν στη στάση τουλάχιστον 45 λεπτά πριν, και γνώριζα πως τα δρομολόγια εκείνη την ημέρα πραγματοποιούνται ανά μισή ώρα. Αναφέρομαι σε μία απόσταση, την οποία διανύει κανείς σε 5 ολόκληρα λεπτά με το αυτοκίνητο. Δυστυχώς, και για κακό δικό μου, επιβιβάστηκα στο λεωφορείο 10 λεπτά πριν την αναχώρηση του υπεραστικού ΚΤΕΛ με κατεύθυνση προς το λιμάνι. Λόγω της καθυστέρησης του λεωφορείου, επικοινώνησα τηλεφωνικώς με τα ΚΤΕΛ, ζητώντας να καθυστερήσουν το δρομολόγιο για λίγα λεπτά και προσπαθώντας να εξηγήσω την υπάρχουσα κατάσταση, δίχως όμως κανένα αποτέλεσμα. Όπως είναι φανερό, έχασα το δρομολόγιο και αναγκάστηκα να κάνω παράπονα, διότι αντιλαμβάνομαι πώς το τελευταίο διάστημα η ασυνέπεια του προγράμματος των αστικών λεωφορείων έχει αυξηθεί. Οι ίδιοι, έδειξαν να αντιλαμβάνονται την κατάσταση και με καθησύχασαν, παραπέμποντάς με στο σταθμάρχη και προσφέροντας μια προσωρινή λύση στο πρόβλημά μου, η οποία βέβαια μου κόστισε κάποια παραπάνω χρήματα από αυτά που υπολόγιζα. Αναγκάστηκα να πάρω ταξί και να κυνηγήσω το υπεραστικό ΚΤΕΛ, σύμφωνα με παρότρυνση που δέχτηκα από το σταθμαρχείο, δίχως όμως σαφές αποτέλεσμα. Ο οδηγός δίστασε να σταματήσει, ακόμα και μετά την εντολή του ίδιου του σταθμάρχη, και αφού παρακάλεσα ξανά, μόνο τότε τα πράγματα πήραν διαφορετική τροπή. Το να φτάσω, λοιπόν, στον τελικό μου προορισμό επήλθε ύστερα από μία δυσμενή και διόλου ευχάριστη διαδικασία, η οποία με ανάγκασε να γράψω το συγκεκριμένο άρθρο, επιθυμώντας να λυθεί οριστικά και αμετάκλητα το πρόβλημα αυτό.
Λαμβάνοντας υπόψη, και το προσωπικό περιστατικό αλλά και πολλά παρόμοια, θεωρώ πως είναι άμεση υποχρέωση των αρμοδίων, να αντιμετωπιστεί το ζήτημα όσο το δυνατόν συντομότερα. Είναι κατανοητό να υπάρχουν ορισμένες ατέλειες και αστοχίες στην οργάνωση των δρομολογίων, λόγω εξωγενών παραγόντων, όπως η κίνηση στους δρόμους, οι καιρικές συνθήκες αλλά καμία φορά ακόμα και η τύχη. Οι παραπάνω συγκυρίες μπορεί να βρίσκονται εκτός του απόλυτου ελέγχου, όμως και σε αυτές τις περιπτώσεις προληπτικά μέτρα είναι δυνατό να εφαρμόζονται, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να δικαιολογηθεί αυτού του είδους η ασυνέπεια. Ας προσπαθήσουν να δημιουργήσουν πιο σταθερά δρομολόγια, ας αυξήσουν τα λεωφορεία από και προς το Πανεπιστήμιο και ας διατηρήσουν μια περισσότερο ελαστική σχέση μεταξύ του οργανισμού και των πολιτών, μια και οι τελευταίοι καταβάλλουν υπέρογκα χρηματικά ποσά ετησίως. Ας εξυπηρετεί διαρκώς τις ανάγκες των πολιτών της, ας ενημερώνεται και ας δέχεται τα παράπονα που εμφανίζονται σε καθημερινή βάση, ώστε να αντιμετωπιστούν εκ νέου τα προβλήματα που προκύπτουν.
Μία ορθά θεμελιωμένη λύση μπορεί να είναι αρκετή για να αντικαταστήσει τη δυσανασχέτηση των πολιτών με την ευχαρίστηση τους, για να καταφέρει πάλι αυτός ο ιδιωτικός οργανισμός μέσων μεταφοράς να ταυτίζεται με τις σύγχρονες υποδομές, το οργανωμένο ανθρώπινο δυναμικό και τον καινοτόμο εξοπλισμό. Η κατοχή όλων αυτών απαιτεί και την αρμόζουσα λειτουργία τους. Αλλιώς πάλι καλά που υπάρχουν και τα Lime!
