Ο Νικόλαος Θεοδ. Αποστολάκης, ως θρησκευόμενος άνθρωπος, ερευνά και μελέτα ό,τι μας φέρνει πιο κοντά στην Εκκλησία. Στο πλαίσιο αυτής της ενασχόλησής του, μας έδωσε, το 2004, τη μελέτη του, «Το κερί», με πολλές πληροφορίες, κυρίως για την κατασκευή και τις χρήσεις του.
Πρόσφατα μας έδωσε και τη νέα μελέτη του, «Το λιβάνι», επίσης με πολλές πληροφορίες για την ιστορία, την προέλευση και τις χρήσεις του.
Το προλογικό σημείωμα του Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου Ευγενίου είναι μια ευχή σε όσες και όσους προσεγγίσουν το βιβλίο, «να ευωδιάζει η ζωή τους σαν λιβάνι».
Λιβάνι είναι αρωματική ρητίνη που λαμβάνεται κυρίως από το δέντρο λίβανος, το οποίο ευδοκιμεί στην Αιθιοπία και την Αραβία. Συλλέγεται από τις τομές του φλοιού στο δέντρο. Όταν καίγεται εκλύει χαρακτηριστικό έντονο άρωμα και γι’ αυτό χρησιμοποιείται ως θυμίαμα (θυμιάτισμα, το).
Το θυμίαμα προσφέρεται με το θυμιατήρι, λειτουργικό σκεύος, κυρίως μεταλλικό, με ημισφαιρικό και διάτρητο κάλυμμα, μέσα στο οποίο καίγεται το θυμίαμα για τη θεία Λατρεία. Ο διάκονος ή ο ιερέας θυμιατίζει τις εικόνες και τους εκκλησιαζόμενους. Ο ευώδης καπνός μηνύει την ευωδίαν του αγίου Πνεύματος προπορευομένην, όπως αναφέρει ο Γερμανός Κωνσταντινουπόλεως, Ιστορία Εκκλησιαστική, PG 98, 400C…
Ο συγγραφέας ερευνά και μελετά με ιδιαίτερη προσοχή και σε βάθος κάθε «ψηφίδα», που αφορά στο λιβάνι, όσο ελάχιστη κι αν είναι… Κι έτσι καταλήγει και παρουσιάζει τις ποικιλίες και τους τύπους του, το λιβάνι δάκρυ, λιβάνι αρσενικό, ποικιλία βασιλική, το λιβάνι μελιτζουβί, με τις ιδιότητές τους. Την κατασκευή του αρωματικού λιβανιού και τις σύγχρονες τεχνικές των αγιορειτών πατέρων. Ιδιαίτερα αναφέρεται στις προσφορές της θεότητας κατά τη Μινωική Εποχή, στις τελετουργικές θυσίες στη Μυθολογία και στην Ελληνική Γραμματεία, αλλά και στα θυμιάματα στην αρχαιότητα, τα Μαντεία και τις Σίβυλλες, που προφήτευαν αυθόρμητα, χωρίς να ερωτηθούν! Οι Σίβυλλες δεν ανήκαν σε Μαντεία. Οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι και οι Σίβυλλες αποτυπώνονται εικονογραφικά στους νάρθηκες των ιστορημένων ναών, ιδιαίτερα στο Άγιο όρος. Ξεχωριστή αναφορά γίνεται στο λιβάνι στην Παλαιά και Καινή Διαθήκη. Στους πρώτους χριστιανικούς χρόνους, στα Συναξάρια των Αγίων, στη χρήση του στο ναό, στον συμβολισμό της προσφοράς του θυμιάματος στη λαογραφία και λαϊκή ιατρική, στον καθημερινό λόγο και στη λογοτεχνία.
Η εκτενής βιβλιογραφία επιβεβαιώνει την ευρύτητα της έρευνας και την εγκυρότητα της μελέτης.
Μιχάλης Τρούλης
