Οι Περβολιανοί δεν είχαν μεγάλες περιουσίες για να έχουν γεωργικά εισοδήματα. Είχαν μικρά αμπέλια – μικρούς ελεόνες, μικρά χωράφια για σιτηρά, με λίγα λόγια είχαν λίγα εισοδήματα για να καλύπτουν τις ανάγκες τους.
Είχαν όμως την τύχη να είναι η αυλή του Ρεθύμνου της “χώρας” όπως τότε ονόμαζαν το Ρέθυμνο “πάω στη χώρα.” Πριν το πόλεμο αλλά & μετά αναδείκτηκαν αρκετά επαγγέλματα λόγω της θέσης που είχαν τα Περβόλια.
Πραγματικά τα Περβόλια είχαν αυτό το προνόμιο καθώς η συγκοινωνία μ' οχήματα ήταν ελάχιστη & γινόταν μ' άλογα & γαιδουράκια. Έτσι οι συμπαθητικοί Αμαριώτες οι Ανωγιανοί Μυλοποταμίτες & από τα γύρω γειτονικά χωριά του Ανατολικού Ρεθύμνου έφθαναν στο Ρέθυμνο περνώντας από τα Περβόλια. Έτσι άνθιζε η τέχνη του σιδηρουργού του “χαρκιά” και λένε ότι υπήρχανε δεκαεφτά χαρκιάδικα στα Περβόλια όσα δεν υπήρχανε μέσα στην πόλη.
Αλλά ας δούμε πως περιγράφει στο βιβλίο του ο Δημ. Βιβυλάκης Περβολιανός δάσκαλος το επάγγελμα του χαρκιά.
- - - - - - - - - - - - - - - -
Τις νύχτες του χειμώνα, οι χαρκιάδες εξυπνούσανε κι' αρχίζανε τη δουλειά τους από πριν να ξημερώσει. Εδουλεύανε μοναχοί τους, φτιάχνοντας σωμαρόμπροκες και πέταλα για τα γαιδουρομούλαρα. Τότε δεν υπήρχε η διάταξη περί κοινής ησυχίας. Όταν εξημέρωνε, ερχότανε και οι καλφάδες κι' άρχιζαν να φτιάχνουν τα μεγάλα σιδερικά.
Το 1930, εδούλευαν ακόμη έξι χαρκιάδικα. Τώρα στα Περβόλια, κανένα και μέσα στην πολιτεία κανένα. Όλα τα εργαλεία τώρα είναι έτοιμα από τα εργοστάσια.
Ονομαστό χαρκιάδικο στα Μισίρια ήτανε του τούρκου Ρουμάνου, έτσι τον έλεγαν, δεν ξέρει κανείς αν ήτανε το πραγματικό του όνομα ή παρατσούκλι, πάντως ήτανε ο καλύτερος τεχνίτης.
Μετά από αυτόν ερχότανε ο Κωστής Σκαντάλης, ο Νικολής Ντανάς, ο Κουφο-Μάρκος, οι Κουμεντέδες, ο Γληγόρης Σαββάκης, ο Αντώνης Λαγός και άλλοι.
- - - - - - - - - - - - - -
Αλλά ας δούμε πως λειτουργούσε αυτό το επάγγελμα. Όπωσδήποτε ο “χαρκιάς” σιδηρουργός έπρεπε να ήταν χειροδύναμος για να μπορεί ν' ανταπεξέρχεται στις απαιτήσεις του επαγγέλματος.
Ο σίδηρος ήταν το μέταλο που χρησιμοποιούσαν οι χαρκιάδες ήταν μια εργασία επίπονη ήθελε όμως & τεχνικές γνώσεις για να κατασκευάσεις αυτά τα αντικείμενα που ήταν απαραίτητα για τις ανάγκες της εποχής.
Το φυσερό, το σφυρί, η βαριά, το ψαλίδι, η τσιμπίδα ήταν τα εργαλεία που χρησιμοποιούσε ο σιδηρουργός για να φτιάξει χρήσιμα εργαλεία για να τα χρησιμοποιήσουν Περβολάρηδες, γεωργοί στην καθημερινή τους ζωή.
Οι χαρκιάδες με πρωτόγονο τρόπο σ' ένα σκοτεινό χώρο που φωτιζόταν συνήθως από τη φλόγα που πύρωνε το μέταλο του σιδήρου. Σ' ένα χωμάτινο δωμάτιο & ένα κτιστό καμίνι ήταν η επαγγελματική τους στέγη.
Αυτοί οι χαρκιάδες είναι να απορεί κανείς πως κατάφερναν να κατασκευάζουν τόσα πολλά εργαλεία.
Αλέτρια, υνιά, σκαπέτια, κασμάδες, μανάρια, μαναράκια, κλαδεύτηρους, σκαλίδια τσουγκράνες. Για τους επιπλοποιούς κλειδιά, κλειδαριές, μάσκουλα, κοντεμεριά, σαλιαδόρους, πετούγες για τις πόρτες, πέταλα αλόγων ακόμη σιδερόπορτες & διάφορες καλλιτεχνικές κατασκευές που υπάρχουν ακόμα & είναι άξιες θαυμασμού.
Σήμερα αυτό το επάγγελμα δεν υπάρχει, έχει βιομηχανοποιηθεί αλλά είναι χρήσιμο εμείς οι νεότεροι να γνωρίζουμε πως οι προγονοί μας με τόσες δυσκολίες κατάφερναν να επιβιώσουν.
Οι Περολιανοί χαρκιάδες μετά τον πόλεμο που ασχολήθηκαν με το επάγγελμα του σιδηρουργού ήταν οι κάτωθι. Φανούριος Τζεδάκης, Κωστής Κουμεντές, Κώστας Σκανδάλης, Νίκος Καλογεράκης & ο τελευταίος Περβολιανός χαρκιάς ο Γιώργης Σκουλουφιανάκης. Όλοι ήταν σπουδαίοι & καλοί επαγγελματίες & έκαναν γνωστά τα Περβόλια με την φήμη που είχαν.,
