Ο ένας μετά από δυο περίπου μήνες, βγήκε με τα όποια προβλήματα, ευτυχώς ζωντανός. Το άλλο μου παιδί πάλεψε για επτά περίπου μήνες, για να καταλήξει στις 28 του περασμένου Φλεβάρη. Στο διάστημα των επτά μηνών στο νοσοκομείο, βίωσα κι εγώ, - και φυσικά και το παιδί μου ορισμένα – κατά τη γνώμη μου, - λάθη των γιατρών, που στις ερωτήσεις μου πειστικές απαντήσεις δεν έπαιρνα, και που τελικά ανέβησαν – πάντα κατά τη γνώμη μου, - μοιραία για το παιδί μου. Συγκεκριμένα: με την είσοδο των παιδιών μου στο ΚΑΤ, το ένα το βάλανε στην ΜΑΘ, και το άλλο στην ΜΕΘ, γιατί είχε εισπνεύσει λάβα. Μέχρι εδώ όλα καλά. Μετά όμως από δεκαπέντε – είκοσι περίπου ημέρες, οι γιατροί μας είπαν περιχαρείς, πως τα πνευμόνια του παιδιού μου ευτυχώς καθάρισαν, και τον αφήνουν σταδιακά να αναπνέει χωρίς υποστήριξη. Σε μια μου επίσκεψη ρωτώ τον γιατρό.
- Αφού στο παιδί μου τα πνευμόνια – όπως λέτε καθάρισαν και αναπνέει χωρίς υποστήριξη, γιατί δεν τον βγάζετε από την καταστολή;
- Απάντηση του γιατρού:
- Για να μην πονάει.
- Για να μην πονάει; Μα εγώ γιατρέ θέλω να πονάει, και να τον βλέπω ζωντανόν. Να! Όπως έχετε έξω τον Στέλιο, που έχει τα ίδια εγκαύματα με το παιδί μου. Ο Στέλιος ήταν ο οδηγός του αυτοκίνητου που κάηκε το παιδί μου, και που σήμερα – ευτυχώς – για να μην τον καταστείλουν, κυκλοφορεί ζωντανός.
- Πρώτα - πρώτα δεν σας φοβίζει να μας κάμει καμιά κατάκλιση, η, να χτυπήσει κάποιο όργανο η παρατεταμένη καταστολή;
- Όχι! Απαντά ο γιατρός. Δεν φοβόμαστε κατάκλιση, γιατί είναι νέος ακόμη, και το στρώμα είναι ιδικό γι’ αυτό το σκοπό. Το παιδί μου όμως και κατάκλιση έκανε, και το συκώτι πρώτα, και τα νεφρά στη συνέχεια χτύπησε. Δεκατρείς ημέρες το παιδί μου δεν έφερνε καθόλου ούρα. Την ενδεκάτη το απόγευμα, ημέρα δευτερά, ο γιατρός μου κάνει ενημέρωση, και μου λέει πως τον έχουν σε συντηρητική αιμοκάθαρση, και περιμένουν.
- Γιατρέ ξέρεις τι συμπέρασμα βγάζω μ’ αυτά που μου λέτε;
- Τι συμπέρασμα βγάζετε;
- Πως το παιδί μου το έχετε στον αυτόματο πιλότο, και περιμένετε ποιο άλλο όργανο θα του χτυπήσει πρώτα.
- Και δηλαδή τι άλλο θέλετε να του κάνουμε;
- Δεν ξέρω. Εσείς είστε γιατρός. Μιας και με ρωτάτε όμως θα σας πω κάτι, που μπορεί να ’ναι και βλακεία. Αυτό που λέτε συντηρητική αιμοκάθαρση, και που την χορηγείται για ενδέκατη ημέρα, χωρίς αποτέλεσμα, γιατί δεν την ενισχύεται, και παράλληλα να του δώσετε και λίγο διουρητικό;
- Πρώτα –πρώτα όταν του κάνουμε αιμοκάθαρση, το διουρητικό αντενδείκνυται.
- Δεν ξέρω. Σας είπα, δεν είμαι γιατρός. Αφού όμως με ρωτήσατε, σας είπα κάτι, μπας και σας ταρακουνήσω, γιατί βλέπω μέρα με τη μέρα να χάνω το παιδί μου. Εδώ να σημειωθεί πως το ΚΑΤ ένα νοσοκομείο κολοσσός, δεν διαθέτει νεφρολόγο, αλλά φέρνουν – όπως τους είπα – με κουριετ, νεφρολόγο από τη Βούλα. Ούτε μηχάνημα για γαστροσκόπηση – όπως θα δούμε παρακάτω, - δεν έχουν στο ΚΑΤ. Μετά την ενημέρωση του γιατρού, το άλλο πρωί, ημέρα τρίτη, πήγα στον Διοικητή του νοσοκομείου, και του ζήτησα πως θέλω να δει το παιδί μου, και δεύτερος νεφρολόγος. Προς τιμή του, το ενδιαφέρον του ήταν άμεσο.
- Την Τετάρτη το βράδι με παίρνει μια κυρία τηλέφωνο, και μου λέει:
- Κύριε Μανιά, λέγομαι Γιάννου. Είμαι νεφρολόγος, και με φέρανε από το ιπποκράτειο, να δω το παιδί σας. Από το μεσημέρι μελετώ το φάκελο του, και οφείλω να σας πω, πως οι συνάδελφοι, του έχουν την κατάλληλη αγωγή, αλλά αποφασίσαμε να του ενισχύσουμε την αιμοκάθαρση, με ένα νεφρό τελευταίας τεχνολογίας, και να του δώσουμε και λίγο διουρητικό. (ακριβός ότι είχα πει στο γιατρό, πριν σαρανταοκτώ ώρες.) το γνώριζα; Σίγουρα όχι: στην τύχη βγήκε. Την άλλη ημέρα το μεσημέρι όμως το παιδί μου έφερε ούρα, και συνέχισε για δυόμιση μήνες, - αν θυμάμαι καλά, - να φέρνει χωρίς βοήθεια. Ούρα έφερνε, αλλά το παιδί μου συνέχιζε να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, πήγα στο Διοικητή, και του ζητώ να συγκλεισθεί ιατρικό συμβούλιο, με δυο δικούς μου γιατρούς απ’ έξω. Πράγματι: Γίνεται το συμβούλιο, με έναν Εντατικολογο, και έναν Νεφρολόγο δικούς μου. Όταν τελείωσε το συμβούλιο, ο Νεφρολόγος ο δικός μου, άγνωστος για εμένα μέχρι εκείνη τη στιγμή, που με συνάντησε στο διάδρομο, - και χωρίς να τον προκαλέσω, - γυρνά και μου λέει. - Κύριε Μανιά, πληροφορήθηκα πως πριν λίγες ημέρες, είχατε φέρει μια νεφρολόγο απ’ έξω, να δει το παιδί σας, και κάνατε κύριε Μανιά, πολύ καλά που την φέρατε. Τ’ ακούτε κύριε Μανιά; Κάνατε πολύ καλά που την φέρατε. Να ήθελε ο γιατρός να πει κάτι παραπάνω; Δεν ξέρω. Εγώ απλά το αναφέρω, γιατί μου έκανε εντύπωση ο τρόπος που το είπε.
Και φθάσαμε μετά από αναβολή στην αναβολή, επί τέλους μετά από δυόμιση μήνες, και ενώ ο Στέλιος ήταν ήδη στο σπίτι του, τον δικόν μου να το βγάλουν από την εντατική. Από την εντατική το βγάλανε. Οι δυο φυσικοθεραπευτές όμως που τον προσπαθούσαν, δεν μπορούσαν να τον ξεκολλήσουν από το κρεβάτι. Εξάντληση λέγανε οι γιατροί. Δυόμιση μήνες στην εντατική, το θεωρούσαν λογικό. Ο πυρετός, η υπόταση, και οι αρρυθμίες και ταχυκαρδίες, ήταν καθημερινές.
Μετά από ένα, ενάμιση, δυο μήνες; Δεν ξέρω ακριβός, ύστερα από γενναίες προσπάθειες, των φυσικοθεραπευτών και του παιδιού μου, επι τέλους κάθισε στο κρεβάτι, και όλοι είπαμε με ανακούφιση ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ: χωρίς τα παραπάνω φαινόμενα, να πάψουν να τον ταλαιπωρούν, ώσπου. Ώσπου μια νύχτα έβγαλε δεν ξέρω από που αίμα. Οι γιατροί εσπευσμένα τον τρέχουν με φορείο, για γαστροσκοπηση στο ιπποκράτειο. Όταν πήγα στο νοσοκομείο, τον είχαν επιστρέψει στο κρεβάτι του.
Δέστε τον διάλογο με τον γιατρό στο γραφείο του, που του εκφράζω τις ανησυχίες μου. - Κύριε Μανιά, αυτό μπορεί να συμβεί και σ’ εσάς, και σ’ εμένα. Ένα φάρμακο σε άδειο στομάχι, μπορεί να μας κάνει γαστρορραγία.
- Και δε μου λες γιατρέ. Οι αρρυθμίες, και ταχυκαρδίες που τον ταλαιπωρούν τόσες ημέρες, τουλάχιστο σταμάτησαν;
- Ε.. ναι σταμάτησαν. Αφού οι φλέβες του ήταν άδειες από αίμα, είχε αρρυθμίες. Μόλις γέμισαν οι φλέβες του, σταμάτησαν οι αρρυθμίες. Αφού χρειάστηκαν να του βάλουμε 17- 18 φιάλες….
- Μα τι μου λες γιατρέ; Τόσες ημέρες η καρδιά του παιδιού, δούλευε χωρίς αίμα στις φλέβες του; Μου λέτε δηλαδή, πως μια αντλία νερού δούλευε ένα μήνα χωρίς νερό; Μα δέκα επτά φιάλες αίμα γιατρέ, για να χάσει από τη μια ώρα στην άλλη, θα έπρεπε να πλημμυρήσει το δωμάτιο αίματα. Το κρεβάτι, τα σεντόνια, θα έπρεπε να έχουν πλημμυρήσει. Αυτό που κατά την ταπεινή μου γνώμη που πρέπει να υποθέσουμε είναι, πως το αίμα το παιδί μου το έχανε για πολλές ημέρες, και οι εξετάσεις – αν γινόντουσαν, - δεν το εύρισκαν. Εδώ βέβαια μου έδωσαν εξήγηση, - αντίθετα με τα προηγούμενα, - πως όταν ο οργανισμός δεν εξασφαλίζει μια καλή ποιότητα στο αίμα, μπορεί να αιμορραγεί από τις πληγές των εγκαυμάτων. Δεν με έπεισαν όμως, γιατί και σ’ αυτή την περίπτωση, δεν μπορεί να φύγει από την μια στιγμή στην άλλη.
Σ’ αυτές τις απορίες θα ζητούσα δημόσια, τις απαντήσεις που δεν μου δόθηκαν όταν τις ζητούσα κατ’ ιδίαν, και που η κυβέρνησή μας, μου στέρησε το λόγο στα ΜΜΕ, γιατί της αρνήθηκα να παραστεί και να σπεκουλάρει στην κηδεία του παιδιού μου. Κάποιος μπορεί να ρωτήσει: έχεις αποδείξεις γι’ αυτά που λες; Απάντηση: Όχι γιατί δεν ήξερα που θα φτάναμε, για να τα γράφω. Και δεν σκέπτεσαι να μην κατηγορηθείς γι’ αυτά; Μα εγώ απορίες εκφράζω. Απαντήσεις ζητώ. Τώρα αν τις απαντήσεις τις πάρω σε κανένα κελί…. Ούτε ο πρώτος θα ’μαι, ούτε ο τελευταίος. Η ελληνική δικαιοσύνη που με τιμά με την έλειψη εμπιστοσύνης που της έχω, τέτοια, πολλές φορές τα κάνει.
Ίσως αυτό τουλάχιστο, να αποτελέσει έναν φόρο τιμής στη μνήμη του παιδιού μου.
Κώστας π. Μανιάς,
Κρήτης 5 Αφιδνες Αττικής.
Τηλ 6937767592 19/5/2022
