Η πατρίδα μας πενθεί σήμερα τον θάνατο των δύο πιλότων της ΠΑ, του Σμηναγού Χρήστου Μουλά και του Ανθυποσμηναγού Περικλή Στεφανίδη.
Όπως και άλλοι συνάδελφοί τους τα προηγούμενα έτη, σε άλλα μέτωπα πυρκαγιών, έτσι κι αυτοί θυσιάστηκαν κατά τη διάρκεια κατάσβεσης πυρκαγιάς στην Κάρυστο. Δεν θα ξεχάσω ότι σε παρόμοια πυρκαγιά, στην ίδια περιοχή, την ίδια περίοδο, στις 23 Ιουλίου του 2007 έχασα ένα φίλο και συνάδελφο το Σμηναγό Δημήτρη Στοϊλίδη που μαζί με το συγκυβερνήτη του Υποσμηναγό Γιώργο Χατζούδη έδιναν μία άνιση μάχη με τις φλόγες. Ο Δημήτρης άφησε πίσω τρία ορφανά.
Δεν θέλω να σταθώ στις αιτίες του ατυχήματος που ήδη έχουν αναλύσει αρκετοί συνάδελφοι, αλλά θέλω να εστιάσω στην υπερπροσπάθεια που έκαναν να σβήσουν την πυρκαγιά πετώντας χαμηλά μέσα σε ένα προπέτασμα καπνού και με δύσκολες ατμοσφαιρικές συνθήκες. Θέλω να σκεφτώ όπως αυτοί, την ώρα που έκαναν την μοιραία βουτιά για να σώσουν ότι έχει απομείνει άκαφτο σ’ αυτό τον τόπο που αγάπησαν.
Επιδίωκαν να σώσουν ότι απέμεινε από το φυσικό περιβάλλον και το οικοσύστημα της χώρας μας, που κάποιοι με άμεσο (οι εμπρηστές) ή με έμμεσο τρόπο (κρατικοδίαιτοι λειτουργοί) έχουν πυρπολήσει, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Θεώρησαν την προστασία του φυσικού πλούτου της πατρίδα μας, υπέρτατο σκοπό δρώντας με οικολογική συνείδηση, άμεσα και χωρίς υστεροβουλία. Ο εχθρός ήταν οι φλόγες που εξαφάνιζαν ότι έβρισκαν στο πέρασμά του. Αυτό ήθελαν να αναχαιτίσουν.
Εάν όμως επιχειρούσαν εκ του ασφαλούς, χωρίς υπέρμετρο ζήλο και με χαλαρή διάθεση σήμερα θα ζούσαν, θα ήταν κοντά στους συγγενείς και φίλους ασήμαντοι και άγνωστοι σε όλους εμάς. Όμως αυτό το θλιβερό ατύχημα τους κατατάσσει στους ήρωες. Αιωνία τους η μνήμη!
