Και τα ερωτηματικά πληθαίνουν για το τι συμβαίνει στο χώρο της υγείας και το γιατί η πολιτική ηγεσία του αρμόδιου Υπουργείου εμφανίζεται ως «ο μεγάλος ασθενής» αυτής της κυβέρνησης, η οποία, αν κρίνουμε από την πραγματικότητα που ζούμε, μάλλον μετρά πολλές ασθένειες και ανικανότητες στο επιτελείο της.
Η έλλειψη ιατρικού προσωπικού, η αδυναμία σωστού προγράμματος εφημεριών, οι συνεχείς παραιτήσεις γιατρών και βεβαίως ο μη διορισμός νέων είναι το κυρίαρχο χαρακτηριστικό μιας κατάστασης που καταδεικνύει, ότι εδώ και πολλά χρόνια οι εθνικές πολιτικές για την υγεία κινούνται σε στρεβλή κατεύθυνση. Διότι το πρόβλημα δεν είναι καινούργιο, όμως παρά την κατά καιρούς ανάδειξη του, συνεχίζει να υφίσταται, να διογκώνεται και τελικά να καθίσταται μείζων ζήτημα για τους πολίτες αφού η δημόσια υγεία χάνει την αξιοπιστία της και οι δημόσιες δομές αμφισβητούνται και καταρρέουν.
Και δεν είναι λίγοι εκείνοι που θεωρούν πως τελικός στόχος είναι αυτός. Δηλαδή, να υποβαθμιστεί η δημόσια υγεία και να θεσμοθετηθεί σταδιακά η στροφή του όλου συστήματος προς την ιδιωτική κατεύθυνση με νοσοκομεία – επιχειρήσεις και παροχή υπηρεσιών για όσους έχουν την οικονομική δυνατότητα να τις απολαύσουν.
Προφανώς δεν γνωρίζω αν αυτό είναι ακριβώς έτσι αφού επισήμως η σημερινή αλλά και οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν παραδέχτηκαν ποτέ πως κατευθύνθηκαν πολιτικά προς μια τέτοια επιλογή. Όμως η «αποτελεσματικότητα» των πολιτικών τους δείχνει πως μάλλον αυτός είναι ο τελικός στόχος καθώς οι «αστοχίες» του ΕΣΥ μάλλον ομοιάζουν να αποτελούν τεχνηέντως λανθασμένες πολιτικές επιλογές αφού με την λογική δεν μπορούν να εξηγηθούν ή να ερμηνευθούν. Η αδεξιότητα που στήνεται με δεξιοτεχνία είναι φαινόμενο όχι καινούργιο και βεβαίως όχι έξυπνο.
Ετούτο, λοιπόν, είναι το καταδικαστέο και κατάπτυστο. Διότι, χειρότερο από την ανικανότητα, είναι η υποκρισία. Και το κακό του πολιτικού συστήματος της Ελλάδας είναι πως η υποκρισία που εκπορεύεται από τους επίσημους εκπροσώπους του περισσεύει. Και αν νομίζουν πως δεν γίνεται αντιληπτή, πλανώνται. Και αν δεν πλανώνται εκείνοι αλλά εμείς που βλέπουμε υποκρισία, τότε ιδού πεδίο λαμπρό, να μας αποδείξουν πως κάνουμε λάθος…
