Η ομάδα του Αρκαδίου αναδείχθηκε πρωταθλήτρια στους εφήβους μετά από 28 χρόνια και ο προπονητής της ομάδας, Παύλος Χαραλαμπίδης, μίλησε αποκλειστικά στην εφημερίδα Ρέθεμνος για το επίτευγμα αυτό, για τα συναισθήματα μετά τον τελικό, τους στόχους της ομάδας αλλά και τα οφέλη που μπορεί να έχει κάποιος από το βόλεϊ.
Το παιχνίδι με την ΓΕΗ έχει τελειώσει, το Αρκάδι με 2-1 νίκες κατακτά τον τίτλο του πρωταθλητή στους εφήβους. Ποια είναι οι πρώτες σας σκέψεις και τα πρώτα σας συναισθήματα?
« Η πρώτη σκέψη και το πρώτο συναίσθημα είναι χαρά, και αυτό γιατί κατακτήσαμε έναν στόχο που είχαμε πάρα πολλά χρόνια να κερδίσουμε, όχι μόνο από το Αρκάδι αλλά και γενικότερα από κάποιο τμήμα βόλεϊ του Ρεθύμνου και σίγουρα στην αρχή ήμασταν χαρούμενοι για αυτό. Η προσπάθεια για την επίτευξη αυτού του στόχου δεν ξεκίνησε φέτος αλλά είναι αποτέλεσμα πολλών ετών απλά φέτος ανταμειφθήκαμε για αυτό. Θέλω να τονίσω ότι λόγω του κορονοϊού ήμασταν σχεδόν 2 χρόνια σε αδράνεια και τότε είχε σταματήσει με "βίαιο" τρόπο αν και σε μικρότερη κατηγορία στο πρωτάθλημα των παμπαίδων όπου βρισκόμασταν στην πρώτη θέση. Τα παιδιά τότε δεν κατάφεραν να πανηγυρίσουν τότε τον τίτλο όμως τελικά η δικαίωση ήρθε την φετινή χρονιά. Οπότε καταλαβαίνετε ότι για αυτόν τον λόγο η χαρά μας ήταν μεγάλη και οι κόποι μας ανταμείφθηκαν, παρόλο εμείς είχαμε δώσει περισσότερη βάση στην πορεία των παιδιών παρά αν πάρουμε τον τίτλο, αυτό ήταν που μας ενδιέφερε περισσότερο».
Το πιστεύατε ότι μετά από 28 χρόνια μπορείτε να γίνετε και πάλι πρωταθλητές?
«Φυσικά το πιστεύαμε και όπως εξήγησα αυτή η ομάδα δούλευε εδώ και δύο χρόνια για τον στόχο αυτό (σωματικά-πνευματικά) για να φέρει ένα καλό αποτέλεσμα.
Το γεγονός ότι είχαμε πάρα πολλά χρόνια να πάρουμε τον τίτλο μας είχε δημιουργήσει μια επιπλέον προσδοκία καθώς όλοι ξέρουμε ότι στις αναπτυξιακές ηλικίες ένας τίτλος είναι πολύ σημαντικός για τα παιδιά, αφού λειτουργεί σαν κίνητρο. Για εμάς τους προπονητές είναι το εργαλείο για να έχουμε τα παιδιά σε εγρήγορση ώστε να μπορούμε να τους βάλουμε στον αθλητισμό ακόμα και σε ερασιτεχνικό επίπεδο και να τους δείξουμε το δρόμο».
Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που σας παρουσιάστηκε?
«Στην διάρκεια του πρωταθλήματος αντιμετωπίσαμε πολλές δυσκολίες και το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν ότι ακόμα βρισκόμαστε στην εποχή της πανδημίας και υπήρχε μια αβεβαιότητα για το αν διεξαχθούν οι αγώνες, υπήρχε ανησυχία για τα κρούσματα και προσπαθούσαμε όσο μπορούσαμε να προσέχουμε και εδώ να πω ότι στον τελικό παίξαμε χωρίς το βασικό μας λίμπερο, οπότε και οι απουσίες που είχαμε καθόλη την διάρκεια μας επηρέασαν. Να τονίσω ότι ενώ το τέλος του πρωταθλήματος ήταν στα τέλη Νοέμβρη, οι τελικοί διεξήχθησαν 5 Φεβρουαρίου, με το διάστημα να είναι πολύ μεγάλο και να έχουμε αντιμετωπίσουμε και αυτη την δυσκολία για να καταφέρουμε να διατηρήσουμε τα παιδιά σε καλή φυσική κατάσταση. Υπήρξε επιπλέον προετοιμασία για τον Φεβρουάριο και μην ξεχνάμε ότι πλησιάζουν και οι πανελλαδικές εξετάσεις με τρία παιδιά που αγωνίζονται σε εμάς, φέτος να δίνουν μαθήματα και να είναι και για εκείνους δύσκολο να δίνουν το παρών και να είναι συγκεντρωμένοι στις προπονήσεις και τους αγώνες».
Τώρα τι ακολουθεί για το Αρκάδι? Ποια είναι τα σχέδια για το μέλλον?
«Εκτός από την παρουσία μας στο παγκρήτιο τουρνουά όπου βγήκαμε πρώτοι φέτος θα συμμετάσχουμε και στο πανελλήνιο όπου παίζουν οι πρωταθλητές από κάθε περιφέρεια. Αυτή την στιγμή είμαστε στις 16 καλύτερες ομάδες της Ελλάδος. Η δυσκολία πλέον αυξάνεται γιατί το πρωτάθλημα των εφήβων αφορά παιδιά κάτω των 21 ετών και εμείς έχουμε έλλειψη στις ηλικίες των 20 και 19 ετών γιατί οι περισσότεροι έχουν φύγει φοιτητές. Ο μεγαλύτερος μας παίκτης είναι το βασικό μας λίμπερο που είναι γεννημένος το 2003, άρα αντιμετωπίζουμε ένα θέμα στο ότι τα παιδιά που έχουμε είναι μικρότερα σε σχέση με το μέγιστο όριο το ηλικιακό. Εμείς παρόλα αυτά έχουμε βάλει τον πήχη πολύ ψηλά, θέλουμε τα παιδιά να κερδίσουν πρώτα από την συμμετοχή τους σε αυτό το τουρνουά, να παίξουν όσο καλύτερα μπορούνε και σίγουρα θα είμαστε κερδισμένοι γιατί έχει πολλά χρόνια ομάδα από το Ρέθυμνο να αγωνιστεί σε ένα τουρνουά με τόσο δυνατό επίπεδο. Πέρα από τους εφήβους η ομάδα μας συμμετέχει και στο Ανδρικό πρωτάθλημα, όπως και σε αυτό των μικρότερων αναπτυξιακών ηλικιών και εκεί είμαστε στην μέση του πρωταθλήματος, οπότε επειδή πολλοί παίκτες αγωνίζονται σε 2 και ακόμη σε 3 κατηγορίες, οι στόχοι μας δεν τελειώνουν ποτέ».
Πόσο καιρό είστε προπονητής στην ομάδα και ποια είναι η δική σας πινελιά που έχετε βάλει στην ομάδα?
«Στο Αρκάδι βρίσκομαι απο το 2011 αλλά την πρώτη μου χρονιά δεν είχα αγωνιστικό τμήμα, οπότε έχω συμπληρώσει μια δεκαετία στα αγωνιστικά τμήματα. Σαφώς και είμαι πολύ ευχαριστημένος από την συνεργασία μου τόσο με τους υπόλοιπους προπονητές τόσο και με την διοίκηση. Καταρχάς οι προπονητές που απαρτίζουν το Αρκάδι είναι και γυμναστές οπότε έχουμε μια κοινή αντίληψη των πραγμάτων και αυτό βοηθάει την κατάσταση και προσπαθούμε αυτή την φιλοσοφία να την εισάγουμε και στα παιδιά. Συγκεκριμένα να πω για τον τεχνικό υπεύθυνο της ομάδας που είναι ο Βαγγέλης Σταυρουλάκης, ο οποίος εκτελεί και χρέη Β´ προπονητή στην κατηγορία των εφήβων και των Ανδρών. Ο Μανώλης Αντωνάκης που είναι προπονητής στο Γυναικείο τμήμα και των Ακαδημιών, ενώ παράλληλα ασχολείται και σαν αθλητής με το Ανδρικό τμήμα και ο Στέλιος Αστρινάκης με τον Στέλιο τον Πετράκη οι οποίοι έχουν τις αναπτυξιακές κατηγορίες μέχρι και το προαγωνιστικό γκρουπ και είναι αυτοί που προετοιμάζουν τα παιδιά από τις πιο μικρές ηλικίες. Η συνεργασία με όλους τους προπονητές είναι άψογη, όπως και με την διοίκηση. Ο Νίκος ο Προβιάς είναι εκεί για εμάς και έχουμε την αμέριστη συμπαράσταση και του Φώτη του Τσιμπούκα με τον οποίο είμαστε μαζί από το 2012 και έχει περάσει σχεδόν από όλες τις θέσεις. Η κοινή νοοτροπία που έχουμε όλοι λοιπόν είναι να πηγαίνουμε βήμα βήμα και είμαστε σίγουροι ότι στο μέλλον τα καλύτερα έρχονται».
Αυτά τα παιδιά που απαρτίζουν την ομάδα, θεωρείται ότι μπορεί να πρωταγωνιστήσουν στο μέλλον σε κάποια ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό?
«Υπάρχουν πολλοί παράμετροι που καθορίζουν αν ένας παίκτης καταφέρει να αγωνιστεί σε μια ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό. Σίγουρα είναι και στο χέρι των παιδιών να προσπαθήσουν για να το καταφέρουν. Εγώ πιστεύω σε αυτά τα παιδιά και θέλω να πω ότι είναι μερικοί που μπορούν στο μέλλον να αγωνιστούν ακόμη και στην Α1 και κάποιοι που θα μπορούσαν στην Α2. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι το βόλεϊ είναι ερασιτεχνικό και εδώ μπαίνει το ερώτημα για ένα παιδί αν αξίζει να ασχοληθεί περισσότερο ή να παραμείνει σε πιο χαμηλό επίπεδο και να έχει λιγότερες ανησυχίες. Πάντως το ταλέντο υπάρχει, έχουμε πολλούς τέτοιους αθλητές και ένας από αυτούς είναι ο Δημήτρης ο Αστρινάκης ο οποίος και είχε κληθεί στην Εθνική παίδων αλλά όλα τα βασικά μας μέλη ήταν ένας συνδυασμός και καλών αθλητών σωματικά και πνευματικά. Οπότε σίγουρα μπορούν να κάνουν το βήμα παραπάνω, και μπορούν να παίξουν σε "καλές κατηγορίες".
Τι συμβουλή θα δίνατε σε κάποιον που θέλει να ασχοληθεί με το βόλεϊ?
«Σε όλα τα παιδιά θα έδινα την συμβουλή να ασχοληθεί με τον αθλητισμό, είτε είναι σε επαγγελματικό είτε σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Τώρα για το βόλεϊ θέλω να πω ότι είναι ένα υπέροχο άθλημα, μπορείς να παίξεις ακόμα και σε μεγάλη ηλικία, δεν έχει επαφές άρα δεν έχει και ιδιαίτερους τραυματισμούς. Είναι ένα άθλημα αρκετά εντυπωσιακό που ελκύει κόσμο, μπορείς να ξεκινήσεις και σε μεγαλύτερη ηλικία από ότι σε άλλα αθλήματα και είναι αρκετά ευχάριστο γιατί τα παιδιά που παίζουν συνδυάζουν την γυμναστική με την διασκέδαση και μπορείς να το κάνεις για αρκετά χρόνια και είναι δύσκολο να το βαρεθείς. Άρα η συμβουλή που θα έδινα θα ήταν κατα κύριο λόγο να ασχοληθούν τα παιδιά με την γυμναστική και ακόμη και σε μεγάλη ηλικία και να βρουν το άθλημα που τους προσφέρει ότι προσφέρει και το βόλεϊ σε εμάς που ασχολούμαστε μαζί του».
