Διαδρομές προς το σπίτι: Τα παιδιά έφυγαν από το αστικό περιβάλλον που κατοικούσαν για να ζήσουν μια περιπέτεια στα «Ψηλά Βουνά» μέσα σε οχτώ καλύβες χωρίς ανέσεις και πολυτέλειες. Πώς είναι άραγε να ζει κανείς χωρίς κουζίνα, μπάνιο ή ακόμα και χωρίς internet;
Διαδρομές από το σπίτι: Τι γίνεται όταν αυτό που θεωρούμε ως το «σπίτι» μας χάνεται εξαιτίας κάποιας φυσικής ή ανθρώπινης καταστροφής; Τι παίρνουμε μαζί μας φεύγοντας από αυτό; Σπίτι δεν είναι μόνο οι τοίχοι αλλά και «η ασφάλεια, η αγάπη, η ζεστασιά, η οικογένεια, οι φίλοι» όπως είπαν τα παιδιά. Κάπως έτσι, όπου κι αν βρεθούμε, το σπίτι μας το κουβαλάμε πάντα μαζί μας… όπως η χελώνα ή το σαλιγκάρι. Ίσως γι’ αυτό μια νέα τάση στην αρχιτεκτονική είναι τα μικρά, ευέλικτα σπίτια, από υλικά φιλικά στο περιβάλλον, με ενεργειακή αυτάρκεια που «στήνονται» και μετακινούνται εύκολα.
Ανάμεσα τους δύο αυτούς άξονες κινούμενοι και ξεκινώντας από το κείμενο του Ζαχαρία Παπαντωνίου είδαμε σπίτια σε όλον τον κόσμο από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Κλείσαμε τα μάτια και φανταστήκαμε το δικό μας ιδανικό σπίτι. Μικροί και μεγάλοι φτιάξαμε το δικό του ξεχωριστό σπίτι ο καθένας και η καθεμιά. Σπίτια από γυαλί ή χρυσάφι.
Δεντρόσπιτα ή πολυτελείς επαύλεις. Σπίτια κοντά στη θάλασσα, στο βουνό, κάτω από τη γη, μέσα στο νερό, ακόμη και πάνω στα σύννεφα. Κι ενώ νομίζαμε πώς όλα αυτά υπήρχαν μόνο στη φαντασία μας, είδαμε σπίτια που δε θα φανταζόμαστε καν πως υπάρχουν.
Στο τέλος φτιάξαμε τη δική μας πόλη. Γίναμε πολεοδόμοι, αρχιτέκτονες, οικοδόμοι και διακοσμητές. Ο στόχος μας δεν ήταν να φτιάξουμε την ιδανική πόλη αλλά να πειραματιστούμε με τα υλικά και τη δυναμική τους και να διασκεδάσουμε.
Ευχαριστούμε θερμά τις εμψυχώτριες: Ελευθερία Καλούδη, εκπαιδευτικό και Μπετεινάκη Ελένη, εκπαιδευτικό-συγγραφέα καθώς και τις εθελόντριες: Μαίρη Μοναχού, Γιασεμή Παπαδογιάννη και Σταυρούλα Τζώτζη, για την πραγματοποίηση της δράσης.
«Διαδρομές ανάγνωσης… άκουσε, δες, μάθε, γέλα!»…
