Έζησα πολλά και όλα τα προσπέρασα.
Όσα είδα και όσα βίωσα... ένα προς ένα, όλα τα διέγραφα κρυφά από τον χρόνο.
Ποτέ δεν μπόρεσα να κοιτάξω αυτόν τον ρυθμιστή μου κατάματα... πάντα του γύριζα την πλάτη!!! Αυτό μέχρι πρότινος.
Πριν από λίγες ημέρες όμως στάθηκα απέναντι του και τον κοίταξα αγέρωχα.
Τότε τί νομίζεις ότι έγινε;;; Ο Χρόνος έβαλε τα κλάματα!!!
Ήταν την Δευτέρα μεσημέρι στις 30 του Γενάρη, όταν ανοίγοντας την τηλεόραση μου άκουσα τον εκφωνητή να λέει:
"...στις 10:30 διθέσιο αεροσκάφος F-4 της 338 Μοίρας της 117Π.Μ που εκτελούσε εκπαιδευτική πτήση κατέπεσε νότια του αεροδρομίου της Ανδραβίδας. Οι χειριστές του δεν έχουν εντοπιστεί ακόμη."
Κοίταξα το ρολόι και οι δείκτες έδειχναν 13:30... Κατάλαβα πως ακόμα δύο σπάνιοι και περήφανοι αετοί είχαν πετάξει μακριά!!!
Τα υπόλοιπα σου είναι γνωστά.
Όμως τώρα που έπεσε η αυλαία για τον Μάριο και τον Στάθη θέλω κάποια πράγματα να σου πω, χωρίς κομματικές παρωπίδες που τούτες τις μέρες πολλοί βγάζουν από τα ντουλάπια τους λόγω της Αποκριάς!!!
Και το κάνω με μια ιστορική φωτογραφία, που σήμερα σου κοινοποιώ και ίσως μπορέσει να εμπνεύσει κάποιους ταγούς της πατρίδας μας.
Δεν αφορά Σοσιαλιστές ή Δεξιούς και Νεοδημοκράτες... Ούτε απευθύνεται σε νοσταλγούς του Κωνσταντίνου ή του Κασιδιάρη. Ούτε πλούσιους ή φτωχούς.
Ενδιαφέρει όμως όλους τους Έλληνες!!!
Είναι μια ευκαιρία για σύγκριση ανάμεσα στην τάξη και την ακαταστασία.
Ανάμεσα στο μπάχαλο και στην λογική.
Μεταξύ τού ήθους και της τιμή στην πατρίδα και απέναντι στο κάψιμο της ελληνικής σημαίας.!!!
Ευτυχώς όμως....τί παραλογισμός Θεέ μου!!! Να βρίσκεται πάντα κάποιος Στάθης και κάποιος Μάριος για να μας υπενθυμίζουν με την θυσία τους, ότι κάποτε... πρέπει να αγαπήσουμε τον τόπο που μας γέννησε!!!
Κατάλαβες Νικόλα μου;;;
