Είναι τώρα κάποιες μνήμες και κάποιες αναμνήσεις αδερφέ που δεν κάνουν και δεν είναι για το πεζοδρόμιο.
Έρχονται όμως απροσκάλεστες και εκτός "πρωτοκόλλου" νοσταλγίας, να σου θυμίσουν στιγμές που ήθελες και επιθυμούσες να μην τέλειωναν ποτέ. Πρόσωπα και φίλοι αγαπημένοι που ήταν στοιχείο της καθημερινότητας σου. Που σου γέμιζαν τον κόσμο σου και το πίσω μέρος του μυαλού σου!!!
Που ξεκινούσε η μέρα σου και τελείωνε η νύχτα σου με λόγια καρδιάς και ηρεμία ψυχής... Που δεν πίστευες στα φαντάσματα στα φάρμακα και στα φαρμακεία γιατί εκείνοι οι φίλοι ήταν το ξόρκι σου και το φάρμακο σου, όταν εσύ το χρειαζόσουν. Φίλοι... Έτσι όπως τους τραγούδησαν οι τραγουδιστές και τους ύμνησαν οι ποιητές. Και ξαφνικά... με ένα "πρωτοβρόχι" και με μια ανθρώπινη στραβοτιμονιά χάνονται όλα εκείνα που σε κρατούσαν σε ισορροπία. Χάνεται κάποιος από την παρέα... Κάποιος άλλος εγκαταλείπει στα μέσα του προορισμού.
Και τέλος μένεις σχεδόν αιωρούμενος ανάμεσα στην εαυτό σου και σε εκείνους που ξαφνικά έγιναν παρελθόν!!!
Να έρχεστε βρε που και που έστω στους σταθμούς και στους δρόμους που κάποτε παίζαμε ξυλίκι...Να περνάτε μέσα από τα ντουλάπια του νου και να ασφαλίζετε την μνήμη και την ανάμνηση!!! Κάποιοι το θέλουν... Είστε ένα βιβλίο που δεν έκλεισε και ένα βίντεο που παίζει σε slow motion!!! Πολλοί από εμάς θέλουμε και το βίντεο να δούμε και το βιβλίο να τελειώσουμε. Γιατί σε όλους μας αρέσει το "φαρμάκι" που στάζουν οι αναμνήσεις.
Στην φωτογραφία Νικόλα μου μια στιγμή "πεζοδρομίου". Εκεί στο ντουκιάνι του Αντάρτη στην μακρινή πια Σοχώρα.
Βασίλης Πατεράκης
Μπάμπης Κοκκινάκης
Ιούνιος 2018
