Σε έναν φέροντα οργανισμό (σκελετό) κτιρίου από οπλισμένο σκυρόδεμα, συμπρωταγωνιστούν δύο υλικά, το σκυρόδεμα και ο οικοδομικός σίδηρος. Αυτά τα δύο υλικά, συνεργαζόμενα σύμφωνα με τους κανόνες της τέχνης και της επιστήμης δίνουν τη λεγόμενη στατική επάρκεια στο κτίριο έναντι των στατικών (μόνιμων φορτίων) και δυναμικών (σεισμός, άνεμος) καταπονήσεων του.
Στα πλαίσια της συνεργασίας των δύο παραπάνω υλικών, το σκυρόδεμα έχει τον κύριο λόγο όπου κυριαρχεί η θλίψη (βλ. κολόνες), ο δε σίδηρος εκεί που κυριαρχεί η κάμψη (βλ. εξώστες). Σημειωτέον ότι για να μπορεί ο οπλισμός (σίδηρος) να επιτελέσει τον ρόλο του, χρειάζεται την αλκαλική προστασία του σκυροδέματος, με επικάλυψη που καθορίζεται κάθε φορά από τον Κανονισμό του Οπλισμένου Σκυροδέματος. Αυτή η αλκαλική προστασία δεν επιτρέπει την οξείδωση του (σκουριά)…η οποία όταν συμβεί απομειώνει σιγά σιγά τη διατομή του.
Δυστυχώς, η Υπεριώδη Ακτινοβολία (UV) συνεπικουρούμενη και από επιβαρυμένο περιβάλλον (πχ θαλασσινό ή βιομηχανικό) ενανθρακώνει («καίει») περίπου κάθε 7 χρόνια, 1 εκατοστό του σκυροδέματος, απέξω προς τα μέσα. Με άλλα λόγια είναι θέμα χρόνου (πολλαπλάσιο του 7 ανά 1εκ επικάλυψης) να «καεί» η αλκαλική προστασία του σιδήρου…με ότι αυτό συνεπάγεται για την φερόμενη αντοχή του και τον κρίσιμη συνεισφορά του στη στατική επάρκεια ενός κτιρίου.
Εάν λάβουμε υπόψη μας, ότι με τον παλιό Κανονισμό Σκυροδέματος, η επιτρεπόμενη επικάλυψη του οπλισμού ήταν 3 μόλις εκατοστά, τότε μια έντεχνη κατασκευή της εποχής εκείνης θα προστάτευε τον οπλισμό το πολύ 3 Χ 7 =21 χρόνια. Εάν πριν την εξάντληση της 20ετίας δεν υπάρξει ενδελεχής έλεγχος και πιθανή συντήρηση του οπλισμένου φέροντα οργανισμού, ειδικά εάν αυτός βρίσκεται σε επιβαρυμένο περιβάλλον, τότε το φαινόμενο της οξείδωσης του οπλισμού είναι αναπόφευκτο με συνεχή απομείωση της διατομής του…φλερτάροντας με την ανεπάρκεια ανάληψης των «υποχρεώσεων» του, που απορρέουν από την στατική μελέτη της άδειας ανέγερσης του κτιρίου.
Στην προκειμένη περίπτωση, φαίνεται ότι η μαρκίζα έπεσε «θύμα» της διάβρωσης του όποιου οπλισμού της, εξαντλώντας ακόμη ΚΑΙ τον συντελεστή ασφαλείας του Κανονισμού της εποχής της στατικής μελέτης του κτιρίου ενώ το μπαλκόνι έπεσε κυρίως «θύμα» του κρουστικού «κομητοειδούς» φορτίου της καταρρέουσας μάζας της μαρκίζας, το οποίο σίγουρα δεν προβλεπόταν στις παραδοχές φόρτισης του εξώστη από τον Κανονισμό.(*)
(*)Η αναμενόμενη πραγματογνωμοσύνη θα φωτίσει τεκμηριωμένα τα αίτια της κατάρρευσης διερευνώντας με «ακτινογραφικά» σύγχρονα μέσα, πιθανές αποκλίσεις εφαρμογής της στατικής μελέτης της άδειας καθώς και τη «γήρανση» της κατασκευής.
