Με αφορμή το επεισόδιο που έλαβε χώρα σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, την περασμένη εβδομάδα στο πλαίσιο του πρωταθλήματος, όταν ο πρόεδρος της μιας ομάδας μπήκε στον αγωνιστικό χώρο απειλώντας ευθέως τον διαιτητή με όπλο, γράφεται αυτό το κομμάτι.
Και γράφεται καθώς αισθάνομαι θλίψη με όλα αυτά που συμβαίνουν σ’ αυτό που μερικοί ονομάζουν «αθλητισμό» και είναι περήφανοι που έχουν δώσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής τους, καθώς είναι οπαδοί ποδοσφαιρικών ομάδων που δεν αγωνίζονται πια για τη φανέλα τους, αλλά ως Ανώνυμες Εταιρίες ενδιαφέρονται για τα κέρδη των ιδιοκτητών τους.
Από τη μια, λέω πως ήταν πολύ σωστή η απόφαση να διακοπεί το πρωτάθλημα, τι να το κάνεις ένα τέτοιο πρωτάθλημα… Κι από την άλλη σκέφτομαι ,πως δεν είναι δυνατόν να καθίσουν με σταυρωμένα τα χέρια όλοι αυτοί που συμμετέχουν σ’ αυτή την κερδοφόρα βιομηχανία.
Και περιμένω να δω, όπως και πολλοί αντικειμενικοί παρατηρητές, πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Αν και κατά βάση, ξέρω... Θα το κρατήσουν στην επιφάνεια για όσο βολεύει, πολιτικά, τους κρατούντες και μετά θα το… θάψουν για να συνεχίσουν κανονικά τη ζωή τους…
Ζούμε σε μια εποχή όπου οι αξίες δοκιμάζονται στο έπακρο… Όπου οι οικονομικά ισχυροί, όπως ο κ. Σαββίδης (και προφανώς δεν είναι ο μόνος…) που πάνω του στράφηκαν οι προβολείς της δημοσιότητας, είναι εκείνοι που νομίζουν ότι μπορεί να κάνουν ότι θέλουν, όπως θέλουν, όποτε θέλουν και να μένουν ατιμώρητοι.
Και οι αστυνομικοί; Ναι, εκείνοι που ήταν παρόντες στο γήπεδο για συγκεκριμένο σκοπό τη διαφύλαξη της τάξης, δεν είδαν,λένε στην έκθεση τους το όπλο του συγκεκριμένου κυρίου, εκείνου του όπλου που είναι καταγραμμένο ευκρινώς σε όλες τις φωτογραφίες που είδαν το φως της δημοσιότητας.
Το χειρότερο όμως είναι, πως στο όνομα κάποιου οικονομικά ισχυρού εξευτελίζεται κάθε ίχνος δικαιοσύνης, καθώς ο άνθρωπος «εξαφανίστηκε» έως ότου εκπνεύσει το 48ωρο του αυτοφώρου, ενώ την ίδια ώρα, προφανώς ακολουθώντας οδηγίες των νομικών τουςσυμβούλων, ζητούσε μέσω επίσημης επιστολής του ΠΑΟΚ, συγνώμη για το συγκεκριμένο περιστατικό.
Για πόσο κάφρους περνούν την ελληνική κοινωνία, ώστε να νομίζουν ότι θα αποδεχτεί, ασυζητητεί, οτιδήποτε της σερβίρουν επιτηδευμένα; Ξαναγυρνάμε λοιπόν στην ερώτηση, αν αυτό που ζούμε είναι αθλητισμός, δηλαδή μια έκφραση του πολιτισμού…
Παρακαλώ μη γελάτε… Ο συλλογισμός μου μπορεί να μοιάζει απλοϊκός, αλλά για σκεφτείτε ότι κάποιοι «παίζουν» με τις ευαίσθητες ψυχούλες παιδιών, που τα βάζουν από νωρίς να δηλώσουν ότι ανήκουν στη μια ή στην άλλη ομάδα, ως εν δυνάμει οπαδοί.
Όχι, τέτοιον αθλητισμό, δεν τον θέλουμε… Ας κάτσουν στην ησυχία τους και αν μπορέσουν να βρουν λύσεις αποδεκτές από όλους τους εμπλεκόμενους, καθαρές, ας το κάνουν…
Ουδόλως μας ενδιαφέρει αν κάποιος και ποιος, θα ωφεληθεί από μια τέτοια ενέργεια. Ούτε και μας απασχολεί, ποιος θα σηκώσει το τρόπαιο του νικητή στο τέλος της σεζόν. Έτσι κι αλλιώς δεν είμαστε από κείνους που πανηγυρίζουν για τέτοια πράγματα.
Συνειδητά, θα παραμείνουμε ρομαντικοί. Στην εποχή που τα παιδιά αγωνίζονταν πραγματικά για τη φανέλα τους, με τίμια μέσα. Τότε που κανείς από τους σημερινούς παράγοντες του ποδοσφαίρου δεν θα ήθελε ούτε θα ενδιαφέρονταν για το ποδόσφαιρο. Μια διοργάνωση στην οποία έδιναν, δεν έπαιρναν, οι τότε παράγοντες…
Δεν μας ενδιαφέρει λοιπόν ένας τέτοιος αθλητισμός… Ας τον… λουστούν, όσοι οδήγησαν τα πράγματα σ’ αυτόν τον κατήφορο. Θερίζουν τώρα, ότι έσπειραν! Λογικό δεν είναι; Γιατί παραξενεύονται;
