Στο περιβόλι του κόσμου δεν είσαι μόνος...σκέψου το ...
σαν κι εσένα , υπάρχουν κι άλλοι ...χαρές και προβλήματα,
βάσανα πολλά, δάκρυα...μοναξιά...εγκατάλειψη...απελπισία.
Τι λες...έτσι θα συνεχίσεις, αδιαφορώντας για τη δυστυχία ...
Μπορείς να κλείνεις τα μάτια μπροστά στον παγκόσμιο πόνο,
να φεύγεις μακριά ...να φυγομαχείς...να αποξενώνεσαι...
Σκέψου και πάλι...ο συνάνθρωπός σου... εικόνα Θεού είναι,
χαρά δική του και δική σου, της μοναξιάς του κόσμου σύντροφος,
θλιμμένος ή χαρούμενος, ξένος, άρρωστος, μόνος, πεινασμένος.
Άνοιξε ,λοιπόν ,την αγκαλιά σου διάπλατα... τώρα, τι περιμένεις...
και φιλοξένησε τον πόνο και τη μοναξιά στη φάτνη της καρδιάς σου
και δώσε τους όλη τη ζέστα της αγάπης σου, λίγη απ' τη χαρά σου.
Στη φάτνη της καρδιάς σου μάζεψε όλα τα πεινασμένα παιδιά
και σκούπισε τα δάκρυα από τα προσωπάκια τους ,με μαντήλι χαράς…
και σβήσε κάθε παράπονο τους ...το κλάμα τους το γοερό.
Στη φάτνη της καρδιάς σου φύτεψε το δέντρο της αγάπης
και στόλισέ το με συγνώμη και συμπόνια και κατανόηση,
χιλιάδες κλαδάκια ειρήνης κι ελπίδας μαζί, δάκρυα παιδικά.
Στη φάτνη της καρδιάς σου, ναι, προσκάλεσε το μικρό Χριστό !
και την πιο όμορφη βραδιά του κόσμου, στρώσε όμορφο δείπνο,
και παρακάθισε κι εσύ …μαζί με όλους τους θλιμμένους της γης.
