Κάποτε δεν έβλεπα τις ειδήσεις στην τηλεόραση, ούτε διάβαζα εφημερίδες.
Τι όμορφος που ήταν ο κόσμος τότε.
Οι μέρες κυλούσαν ήρεμες, και πότε- πότε, μόνο τα προσωπικά μου προβλήματα έφταναν στα ‘πρωτοσέλιδα’ του νου. Τα ξεχνούσα και αυτά όμως λίαν συντόμως, και συνέχιζα χαρωπή την μέρα μου.
Όλα άλλαξαν όμως, όταν αποφάσισα να ‘ενημερωθώ’ για το τι γίνεται στον κόσμο. Όταν απέκτησα την κακή συνήθεια του να ακολουθώ τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα και τον υπόλοιπο κόσμο.
Δεν ήταν καλύτερα να έτρωγα ένα μαγκάλι κάρβουνα;
Γιατί όταν ασχολούμαστε με τα δικά μας ‘πρωτοσέλιδα’, μπορούμε να κάνουμε κάποιες άμεσες ή έμμεσες προσπάθειες για να λύσουμε τα προβλήματα μας, αν και συχνά, ούτε και τότε έχουμε την δύναμη να αλλάξουμε ή να επηρεάσουμε τις μικρές και ‘ασήμαντες’ προσωπικές μας ιστορίες.
Όταν όμως μπαίνουμε στις ‘υπερπαραγωγές’ των μεγάλων εφημερίδων και των λοιπών Μ.Μ.Ε., βλέπουμε ότι, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε συνήθως, είναι να είμαστε απλοί θεατές, και να έχουμε την οδυνηρή επίγνωση ότι, δεν έχουμε καμία επιρροή στις ‘μεγάλες ταινίες.’
Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να συνοδεύσουμε το θέαμα με ποπκόρν.
Άντε και με μια ψήφο στη χάση και στη φέξη.
Εδώ στα ξένα, εμείς οι 3.800.000 ‘Ευρωπαίοι’ μπορούμε να συνοδεύσουμε τα γεγονότα με όσο ποπκόρν θέλουμε.
Με ψήφο όμως, ποτέ.
Γι’ αυτό λοιπόν, αποφάσισα να κόψω τις κακές συνήθειες. Κυρίως, αποφάσισα να σταματήσω να ενημερώνομαι, και με αυτό τον τρόπο να επιστρέψω στην παιδική ευδαιμονία της άγνοιας. Επίσης έκοψα και το ποπκόρν, γιατί σύντομα δεν θα μπορώ να χωρέσω στα ρούχα μου από τις τόσες θεαματικές ‘υπερπαραγωγές’ των τελευταίων ημερών.
Μετά από δύο χρόνια βαρεμάρας, το σενάριο της ‘υπερπαραγωγής’ Brexit, κρατάει πλέον τους θεατές γαντζωμένους στην άκρη της πολυθρόνας τους. Είναι γεμάτο εκπλήξεις και ανατροπές. Μπουκωμένοι με ποπκόρν, λίγο πριν το τέλος της ‘υπερπαραγωγής’, οι Βρετανοί κοιτάζουν ολούθε, περιμένοντας έναν από μηχανής θεό.
Με, ή χωρίς ποπκόρν, οι ‘Ευρωπαίοι’ είναι επισης γαντζωμένοι στην άκρη της πολυθρόνας τους, κρατώντας ταυτόχρονα μια βαλίτσα στο χέρι.
Όπως ο Tom Cruise στο Mission Impossible, η κυρία Teressa May τρέχει πανικόβλητη προς, και από, τις Βρυξέλες, ή έρποντας, καθώς προσπαθεί να αποφύγει σφαίρες, μαχαίρια και πέτρες που εκτοξεύονται από παντού. Όπως και στο Mission Impossible, η Βρετανίδα Πρωθυπουργός δεν γνωρίζει ποιοι είναι οι φίλοι, ποιοι οι εχθροί, αλλά και από που θα της έρθει η επόμενη κατραπακιά.
Δεν μπορώ άλλο, τόσο σασπένς με σκοτώνει. Προτιμώ να πλέξω κανένα σεμεδάκι.
Άσε που το έχω ξαναδεί το έργο.
Ήταν ‘υπερπαραγωγή΄ του 2015. Διαφορετικοί πρωταγωνιστές. Παρόμοιο σενάριο.
