Ο γνωστός άστεγος της πόλης κάθεται, ως συνήθως, έξω από το σούπερ μάρκετ. Είναι τυλιγμένος με μια κουβέρτα, και παραδίπλα, όλα τα υπάρχοντα του είναι στριμωγμένα μέσα σε δύο σακίδια.
Είναι παραμονές Χριστουγέννων, και το εμπορικό κέντρο του Farnborough είναι γεμάτο κόσμο. Αρκετοί αποφεύγουν να κοιτάξουν προς το μέρος του. Χωρίς να σταματήσουν, κάποιοι άλλοι πάλι, παίρνουν μια στιγμιαία έκφραση θλίψης. Μερικοί όμως δεν σταματάνε στο θλιμμένο προσωπείο, και βγαίνοντας από το σούπερ μάρκετ, του προσφέρουν πίτσα, hot-dog, ή καφέ.
Δίπλα του, τρεις καφέδες, μια πίτσα και δύο πακέτα με burger περιμένουν, ενώ έρχονται κι άλλα.
Καθώς περνάμε από μπροστά του με μια φίλη, εκείνη σταματάει και τον ρωτάει αν θα έχει να πάει κάπου τα Χριστούγεννα. Την ευχαριστεί για το ενδιαφέρον, και της λέει ότι, ναι, κάποιος έχει βρεθεί να τον φιλοξενήσει.
Ενώ είναι τόσο συγκινητικό το ενδιαφέρον των περαστικών, δεν μπορούμε να χαρούμε με το εποχικό αυτό δείγμα ανθρωπιάς. Ο γνωστός άστεγος του εμπορικού κέντρου είναι όλο το χρόνο εκεί. Χειμώνα- καλοκαίρι, κοιμάται έξω από το σούπερ μάρκετ. Πάντα, όταν περνάνε τα Χριστούγεννα, εκείνος εξακολουθεί να κάθεται στο γνωστό του σημείο.
Τους υπόλοιπους έντεκα μήνες, το σκηνικό είναι διαφορετικό.
Μόλις τον περασμένο Σεπτέμβριο, θυμάμαι μια γυναίκα με δύο μικρά παιδιά, να του φωνάζει με όλη την δύναμη των πνευμόνων της, καθώς οι μουδιασμένοι περαστικοί απέφευγαν να επέμβουν. Τον κατηγορούσε ότι, καταχράζονταν τα χρήματα της κυβέρνησης, παίρνοντας επιδόματα και τρόφιμα, ενώ εκείνη είχε μικρά παιδιά. Δεν ήθελε οι φόροι της να πηγαίνουν σε εκείνον. Αισθανόταν ότι, ο δύσμοιρος άστεγος δεν δικαιούται βοήθεια, γιατί ‘έχει επιλέξει αυτή τη ζωή’.
Ο γνωστός άστεγος της πόλης μας, με το κεφάλι σκυφτό, δεν έλεγε τίποτα.
Άλλοτε πάλι, καθόταν στο πεζοδρόμιο, μόλις δύο μέτρα μακριά από το συνηθισμένο του στέκι. Είχε αγκαλιά τα γόνατα του, και έτρεμε σαν φύλλο μέσα στη βροχή. Προφανώς το σούπερ μάρκετ του είχε ζητήσει να απομακρυνθεί από το υπόστεγο της εταιρείας.
Ο άστεγος του εμπορικού κέντρου μας, είναι ο μόνος γνωστός άστεγος. Δώδεκα μήνες ζει κάτω από τα αστέρια, με τις ευλογίες του δημοτικού συμβουλίου και την αδιαφορία της τοπικής κοινωνίας.
Οι υπόλοιποι κρύβονται αλλού. Σε άλλους σκοτεινούς δρόμους, ή κάνουν ‘surfing’ στους καναπέδες κάποιων λιγοστών φιλόξενων ανθρώπων. Ανάμεσα στους άγνωστους άστεγους, βρίσκονται αρκετά παιδιά.
Τι τραγική ειρωνεία!
Να γιορτάζουμε την γέννηση του Θεανθρώπου μέσα στην πολυτέλεια, ενώ υπάρχουν άστεγα παιδιά, και μάλιστα σε Χριστιανικές χώρες .
Κάνω μια ευχή φέτος.
Να γεννηθεί ο Θεάνθρωπος και στις καρδιές μας.
Κατόπιν, να πασχίσουμε να Τον κρατήσουμε εκεί.
Δώδεκα μήνες τον χρόνο.
