Ήταν θέμα ημερών… Κάποια στιγμή θα συνέβαινε κι αυτό. Σε έναν κόσμο, άκρως ανταγωνιστικό και σκληρό, όπου τα ΜΜΕ παίζουν έναν όχι και τόσο καθαρό ρόλο, αφού ταυτοποιούνται με τα πολιτικά κόμματα, δημιουργούν εχθρούς και τότε γίνονται στόχος.
Ένα τέτοιο γεγονός αντιμετωπίσαμε την εβδομάδα που μας πέρασε στο εκδοτικό συγκρότημα ΣΚΑΙ και ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ. Μια βομβιστική επίθεση τα ξημερώματα της περασμένης Κυριακής, η οποία έθεσε ξανά ένα θέμα ελευθεροτυπίας. Αλλά έχοντας δουλέψει μια ζωή σε πάρα πολλές εφημερίδες και στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, επιτρέψτε μου να διαφωνήσω, ως προς τη λογική αυτή.
Αντιλαμβάνομαι το κύμα συμπαράστασης από όλα τα πολιτικά κόμματα, ενώ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, άνοιξε ένα μεγάλο θάμα συζήτησης, σχετικά με το αν τελικά είναι ελεύθερα να λένε την άποψη τους ή τη γνώμη τους, ακόμα κι όταν αυτή διαφοροποιείται από την επικρατούσα κυβερνητική αντίληψη.
Μέσα σ’ αυτό το κτίριο, υπάρχουν και εργάζονται καθημερινά συνάδελφοι και φίλοι μου για το ψωμί τους. Άνθρωποι που για χρόνια, έχουμε δουλέψει στα διπλανά γραφεία, Ευτυχώς την ώρα που έγινε η βομβιστική ενέργεια, στο κτίριο δεν υπήρχαν εργαζόμενοι.
Η εφημερίδα δεν έβγαινε την επομένη, όντας Δευτέρα και η ίδια πρωινό φύλλο, άρα δεν κυκλοφορούσε. Το ίδιο και τα άλλα συνεργαζόμενα ΜΜΕ του ομίλου, δηλαδή η τηλεόραση και τα ραδιόφωνα. Όσοι έχουν στοιχειώδη γνώση από τη λειτουργία τέτοιων ΜΜΕ, ξέρουν πως τη νύχτα δεν υπάρχουν ζωντανές εκπομπές.
Τα μέσα είναι ψηφιακά, τα προγράμματα μαγνητοσκοπημένα και το μόνο που χρειάζονταν ήταν, κάποιοι άνθρωποι, ελάχιστοι, σε βάρδια οι οποίοι και χειρίζονταν τα μηχανήματα… Επομένως, για να είμαστε σαφείς, δεν κινδύνεψαν ανθρώπινες ζωές.
«Μήνυμα» ήθελαν να στείλουν οι εγκέφαλοι μια τέτοιας λογικής. Προσωπικά διαφωνούμε με τέτοιες πρακτικές. Υπάρχει τρόπος να πεις όχι σε κάποιον που νομίζεις ότι λειτουργεί ασύδοτα, ενώ όφειλε να είναι αντικειμενικός.
Αν είναι έντυπο, μπορείς να μην το αγοράσεις, αν είναι τηλεόραση, ραδιόφωνο ή ιστότοπος, μπορείς να αλλάξεις κανάλι, σελίδα στο διαδίκτυο ή ακόμα και να λειτουργήσει τον διακόπτη του on – off, προκειμένου να αποφύγεις να δεχτείς τη διαστρέβλωση ως δήθεν ενημέρωση.
Δεν «φιμώνεις» μ’ αυτόν τον τρόπο, φωνές. Διότι υπάρχει εμφανής ο κίνδυνος να περάσεις στην εντελώς αντίθετη πλευρά και να δημιουργήσεις «ήρωες», που διατείνονται ψευδώς, ότι διώκονται επειδή τάχα μου, οι αντίπαλοι τους δεν αντέχουν την κριτική φωνή τους.
Στο χώρο των ΜΜΕ, ένα στοιχείο που απουσιάζει εμφανώς στις μέρες μας, είναι η σοβαρότητα τους και η ψύχραιμη αντιμετώπιση της επικαιρότητας. Πραγματικά, δεν χρειάζεται βιασύνη, για να βρεις και να προβάλεις το δια ταύτα μιας είδησης και μάλιστα να προχωρήσεις λίγο βαθύτερα και να το αναλύσεις. Παρατηρώ, μάλιστα, ότι ελάχιστοι, το επιχειρούν, πια.
Και δεν είναι καθόλου τυχαίο που η κυκλοφορία των εφημερίδων είναι στα τάρταρα. Πολλές φορές αναρωτιέμαι, γιατί να πάρει κανείς ένα έντυπο τόσο ακριβό, για να διαβάσει… χθεσινές ειδήσεις; Κατά πια έννοια θα μπορούσε να οριστεί αυτό, ως ενημέρωση;
Φυσικά κάποιοι βολεύονται να θεωρούν αιτία του κακού, το διαδίκτυο. Όχι, δεν φταίει αυτό. Εξάλλου έχουν μπει τόσοι άσχετοι στο χώρο, που απλά αντιγράφουν άλλους, δεν γράφουν ποτέ, τίποτα οι ίδιοι… Δεν δημιουργούν κάτι νέο. Που να αξίζει να διαβάσεις.
Δεν ξέρω αν θα βρουν όσους χαρακτηρίζουν ότι η ενέργεια τους είναι τρομοκρατική. Αυτό αφορά τις αρμόδιες διωκτικές υπηρεσίες που διενεργούν την έρευνα. Σε μένα ήταν, σα να άνοιξε ένα σοβαρό θέμα συζήτησης γύρω από το τι πραγματικά προσφέρουν τα σημερινά ΜΜΕ, έτσι όπως είναι δομημένα. Διότι, αν θέλουμε να συνεχίσουν να υπάρχουν, είναι ανάγκη να επανεξετάσουν το ρόλο τους.
