Μόνος μου είμαι, ζαλίζομαι… χάνομαι…
μπρος στα μύρια προβλήματα, στις μπόρες,
στα κύματα του κακού βυθίζομαι
και σβήνω, κλονίζομαι… κλαίω…
Κι εσύ στο πέλαγος αυτής της μοναξιάς,
κλεισμένος στις πέτρες τις συμπληγάδες,
να νιώθεις να πνίγεσαι, να πονάς,
της αγάπης να θέλεις το στήριγμα.
Σου λέω, λοιπόν, στο φως των ματιών σου,
δώσμου το χέρι σου, βοήθησέ με,
στήριξε με, σε παρακαλώ ,τώρα,
αυτή τη στιγμή που τρέμει η ψυχή.
Δώσμου το χέρι σου, σε παρακαλώ,
τον πόνο, τη φτώχεια ,αγκάλιασε,
τραγούδησε μου... μια λέξη πες μου,
μια λέξη ελπίδας για τη ζωή.
Δώσμου το χέρι σου, οδήγησέ με,
το σκοτάδι να περάσουμε μαζί.
Έλα , έλα κοντά μου, φοβάμαι,
πάρε με μαζί σου, προστάτεψέ με.
Το χέρι της αγάπης σου δώσμου,
σε μένα το φτωχό κι ανήμπορο,
για να ξεπεράσω τα τόσα εμπόδια,
όλα τα τοξεύματα του κακού.
Ναι, σε παρακαλώ, έλα, πρόσεξέ με,
άπλωσε το φως σου, φτιάξε δρόμους,
δρόμους ελπίδας και πίστης, θωράκισέ με.
Ναι, Χριστέ μου ! στάσου δίπλα μας .
