Για σκέψου ,ζύγισέ το, ψάξε το καλά,
όταν βλέπεις να πέφτουν οι γέφυρες,
να τσακίζονται τα υλικά, να γκρεμίζονται,
να χάνονται κόποι και μνήμες παλιές.
Και τότε, το ξέρω, όλοι πονάμε… κι εσύ κι εγώ
και η συγκίνηση γεμίζει και σώμα και ψυχή
και κλαίμε και οργιζόμαστε και φωνάζουμε,
γι αυτό το ξαφνικό, το απρόσμενο κατρακύλισμα.
Όμως, δε το νιώθεις, τελικά, δε το κατανοείς…
και παραθεωρείς τα αίτια της καταστροφής,
αυτή τη συστηματική αποδόμηση της αλήθειας,
τη στιγμή που η πέτρα γίνεται συντρίμμια και σκόνη.
Όταν πέφτουν οι γέφυρες, άκου το θόρυβο…
τις φωνές τις ανθρώπινες ,τις απεγνωσμένες,
την ακαταστασία της κοινωνίας, το χάος…
όλα τα φοβερά της ασχήμιας στον κόσμο.
Όταν πέφτουν οι γέφυρες, κοίτα μπροστά σου
και δες το αναποδογύρισμα του πολιτισμού,
αρχές και ιδανικά στο περιθώριο της ιστορίας,
όλη η αμφισβήτηση και η σύγχυση στο προσκήνιο.
Όταν πέφτουν οι γέφυρες, νιώσε τον κίνδυνο
και όπλισε τα θεμέλια ,τώρα, ενίσχυσέ τα…
και βάλε όλα τα χρώματα της αγάπης για στόλισμα,
την πίστη, την ελπίδα, την κατανόηση, το σεβασμό.
Όταν πέφτουν οι γέφυρες, φώναξε τα παιδιά !
Χιλιάδες ματάκια, χεράκια , μυριάδες χαμόγελα,
γέφυρες καινούργιες να κτίσουν στο φως του κόσμου,
γέφυρες καρδιάς, ψυχής και πίστης, γέφυρες πατρίδας.
