Η εικόνα του Νυμφίου Χριστού στο καβαλέτο αγιογραφίας
κι ο χρωστήρας με ευλάβεια ,να δίνει φως στη Ζωή,
κάνοντας χρώμα… τα δάκρυα, τον πόνο, την προσευχή,
εμπρός στην Εθελούσια Θυσία του, στην Άκρα Ταπείνωσή του.
Ναι, εκεί στο εργαστήριο, να μιλάμε, να λέμε τις Άγιες επιθυμίες μας,
τώρα,με δάκρυα στα μάτια, κοιτάζοντας την εικόνα του Νυμφίου Χριστού,
ψηλαφώντας το Μέγα Μαρτύριο του, την Αγάπη ,την υπομονή του.
Και τόλμησα να το πω… κι ίσως πολλοί να το ήθελαν…
Ναι, θάθελα να ήμουν κι εγώ κοντά του ! τότε ,στη θλίψη του,
εκεί, στη μοναξιά του , στην εγκατάλειψή του, στη φυλακή του.
Θάθελα να ήμουν κι εγώ κοντά του !
να του συμπαρασταθώ, με ένα κοίταγμα, έστω, με μια λέξη,
να τον υποστηρίξω, να φωνάξω, συνειδήσεις να ξυπνήσω.
Θάθελα να ήμουν κι εγώ κοντά του !
Ναι, λίγο νερό να του δώσω, το πρόσωπό του να σκουπίσω,
να απαλύνω τις πληγές του μετώπου του, το αίμα εξ ακανθών.
Μπροστά την εικόνα του Νυμφίου Χριστού, εκεί ,στο εργαστήριο,
τρέμει η καρδιά, το χέρι, τα μάτια βουρκώνουν…
κι ο χρωστήρας, γίνεται βάρσαμο, για να σβήσει τον πόνο του.
Τότε, εκεί… και τώρα, εδώ… τα πονεμένα μάτια του να μιλούν…
και να ευχαριστούν όλες τις ψυχές, που τολμούν την αγάπη,
που θυσιάζονται, αψηφώντας αρχές και εξουσίες αδικίας.
Με κοιτάζει, όλους μας κοιτάζει και μας ενθαρρύνει
και λέω ξανά, ναι, θάθελα νάμουν κι εγώ κοντά του !
να του δώσω όλη μου τη ζωή, την ψυχή μου.
Τα μάτια του με κοιτούν ξανά, μου μιλάνε…
Έλα, ελάτε και πηγαίνετε στα μέρη του πόνου,
στους φτωχούς και αρρώστους, στους ξένους και τους εν φυλακή
κι εκεί θα με βρείτε, εκεί κοντά στα αδέλφια μου !
Ελάτε κοντά μου ! κι εγώ θα θυσιαστώ και πάλι για σας !
Ελάτε και θα σας δώσω το Άγιο και Τίμιο Σώμα και Αίμα μου !
Έλάτε ! κι ακούστε τις καμπάνες τις χαρμόσυνες ! Ελάτε !
Ερχόμαστε ,Χριστέ Μας !
Ένα μικρό, ευλαβές αφιέρωμα στο Βίκτωρα Ουγκώ, τον συγγραφέα της Αγάπης Χριστού, τον σύντροφο των παιδικών χρόνων της ψυχής μας !
