Τον 9ο αιώνα μετά Χριστόν στην γεωγραφική περιοχή που σήμερα αποκαλούμε Ουκρανία εμφανίζεται το Κράτος των Ρως με πρωτεύουσα το Κίεβο. Παράλληλα οι σλαβικοί αυτοί πληθυσμοί εκχριστιανίζονται το 988, όταν ο πρίγκιπάς τους Βλαντίμιρ (Βλαδίμηρος) βαπτίζεται στα νερά των εκβολών του Δνείπερου στη Χερσώνα της Κριμαίας από χριστιανούς ιερείς που έφτασαν από την Κωνσταντινούπολη, με την οποία είχε στενές εμπορικές σχέσεις, λαμβάνοντας το όνομα Βασίλειος προς τιμήν του αυτοκράτορα του Βυζαντίου Βασιλείου Β', ο οποίος του έδωσε για σύζυγό του την αδελφή του, πριγκίπισσα Άννα του Βυζαντίου. Το γεγονός αυτό ομογενοποίησε πολιτισμικά την επικράτεια των Ρως και παράλληλα ανέπτυξε ισχυρούς δεσμούς με τη στρατιωτική και οικονομική υπερδύναμη της εποχής, τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Ο Βλαδίμηρος έχει ανακηρυχθεί άγιος τόσο από την Ορθόδοξη, όσο και από την Καθολική Εκκλησία για τον εκχριστιανισμό τού λαού του, ενώ η μνήμη του εορτάζεται στις 15 Ιουλίου.
Μέχρι και τις τελευταίες δεκαετίες του εικοστού αιώνα μεγάλα ποσοστά των κατοίκων της περιοχής της Ουκρανίας θα δηλώνουν ρωσική εθνική συνείδηση, ενώ καταγράφονται και άλλες εθνοτικές ομάδες μεταξύ των γηγενών κατοίκων σε μικρότερο ποσοστό, με πολωνικές, λιθουανικές και σουηδικές ρίζες και γενεαλογικές καταβολές. Μια μειοψηφία ναζί θα στηρίξει τον Χίτλερ στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο ενώ με την λήξη του πολέμου οι περισσότεροι από αυτούς θα διαφύγουν στις ΗΠΑ. Πολλοί από αυτούς θα δημιουργήσουν μια ισχυρή ουκρανική κοινότητα στην πόλη Πάρμα του Κλήβελαντ, στην Πολιτεία του Οχάιο. Με την διάλυση της ΕΣΣΔ και την ανεξαρτησία της Ουκρανίας το 1991, αρκετοί από αυτούς επιστρέφουν στην πατρίδα προκειμένου να την «επαναφέρουν» εκεί που την άφησαν.
Ποιος λογικός άνθρωπος θα πει ότι η Ρωσία δεν έχει δικαιώματα και υποχρεώσεις απέναντι στους Ρώσους, ρωσόφωνους και ρωσόφιλους κατοίκους της Ουκρανίας που αριθμούν τουλάχιστον το 30% του πληθυσμού σήμερα, όταν υφίστανται μεθόδους γενοκτονίας; Και δεν είναι η μόνη εθνοτική ομάδα που τα τελευταία χρόνια υφίσταται διακρίσεις. Το ποσοστό των Ρώσων φθάνει στο 97% στην Κριμαία που ήδη από το 2014 έχουν ζητήσει με δημοψήφισμα την ένωση με την Ρωσία. Παράλληλα την ίδια χρονιά ακροδεξιές ομάδες στην Ουκρανία με τη βοήθεια ευρωπαϊκών κρατών και των ΗΠΑ εν μέσω αιματηρών συμπλοκών καταλαμβάνουν την εξουσία στο Κίεβο. Σε μεγάλο βαθμό υπουργεία και δήμοι σε όλη τη χώρα περιέρχονται σταδιακά υπό τον έλεγχο παραστατιωτικών ομάδων, ενώ το 2018 οι τελευταίες θα ενσωματωθούν στις εθνικές δυνάμεις κρατώντας ωστόσο τα ναζιστικά τους σύμβολα. Να θυμίσουμε παρενθετικά ότι την ίδια περίοδο υποστηρίζονται από την Δύση παρόμοιες ακροδεξιές ομάδες και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως είναι η Ελλάδα, όπου το ποσοστό της Χρυσής Αυγής θα φθάσει στο υψηλότερο ποσοστό της 7% και θα αναδειχθεί 3ο κοινοβουλευτικό κόμμα. Παρόλα αυτά η Ουκρανία αποτελούσε για τουλάχιστον δύο δεκαετίες ιδιαίτερο και ξεχωριστό στόχο των ΗΠΑ, όπως θα φανεί παρακάτω.
Το 1999 έχουμε την μεγαλύτερη στον ευρωπαϊκό χώρο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο πολεμική επιχείρηση που διεξάγουν οι ΗΠΑ με τους συμμάχους τους στο ΝΑΤΟ. 1100 αεροσκάφη επιχειρούν καθημερινά επί τρεις ολόκληρους μήνες, βομβαρδίζοντας αδιάκριτα στρατιωτικούς και μη στόχους, σε όλη την Γιουγκοσλαβία (Σερβία), κατακρεουργώντας το σλαβικό στοιχείο. Σκοτώνονται 10.000 πολίτες, τραυματίζονται πολλοί περισσότεροι και καταστρέφονται χιλιάδες κτίρια και μνημεία. Χαρακτηριστικά να αναφέρουμε ότι καταστράφηκαν 23 βυζαντινά μοναστήρια. Εκτοξεύτηκαν συνολικά 420.000 μικροί και μεγάλοι πύραυλοι! Την ίδια ακριβώς περίοδο στην Ρωσία θα ανατείλει το άστρο του Πούτιν. Οι υποστηρικτές του Πούτιν, που δεν είναι λίγοι μεταξύ των Ρώσων, μιας και λαμβάνει συντριπτικά ποσοστά στις εκλογικές αναμετρήσεις, μπόρεσε με μέτρα που έλαβε από την πρώτη στιγμή να περιορίσει τη ρωσική μαφία και το λαθρεμπόριο και να βγάλει τη χώρα από τη χαοτική κατάσταση, στην οποία είχε περιέλθει τη δεκαετία του 1990. Μια κατάσταση που επιτείνονταν στο διεθνές στερέωμα καθώς γελοιοποιούνταν ο μέθυσος πρόεδρος Γιέλτσιν με τα καμώματα και τις πολιτικές του. Ο Πούτιν μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση της πατρίδας του, περίμενε τη μέρα που θα την έβλεπε ξανά δυνατή.
Το 1997 ο Μπρεζίνσκι, σύμβουλος εθνικής ασφαλείας του Αμερικάνου Προέδρου Κάρτερ και καθηγητής του Χάρβαρντ θα γράψει ένα βιβλίο με τίτλο «Η Μεγάλη Σκακιέρα». Σε αυτό μεταξύ άλλων περιγράφονται με ένα ακριβές χρονοδιάγραμμα η πορεία των πρώην σοβιετικών / σοσιαλιστικών δημοκρατιών για την σταδιακή ένταξή τους στην Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ. Ο Μπρεζίνσκι δε διστάζει να συμπεριλάβει στο βιβλίο του και χάρτη στον οποίον Γαλλία, Γερμανία, Πολωνία και Ουκρανία εμφανίζονται ως μία πολιτική οντότητα (σελ. 44-45)! 25 χρόνια μετά και σχεδόν με μαθηματική ακρίβεια να έχει επιβεβαιωθεί ότι προέβλεπε ο «μάντης» Μπρεζίνσκι, το ύστατο βήμα αυτής της επεκτατικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας ενάντια στο ζωτικό χώρο της Ρωσίας ήταν η κατάκτηση της Ουκρανίας και η πλήρης αμφισβήτηση της κυρίαρχης θέσης της Ρωσίας στον σλαβικό κόσμο.
1780, Τριπολιτσά του Μωριά. Δεκάχρονο αγόρι, πάμφτωχο, ο μικρός Θεόδωρος φόρτωνε στο μουλάρι τα ξύλα που έκοβε η μάνα του στο χωριό και κατέβαινε να τα πουλήσει στην Τριπολιτσά. Μια μέρα εκεί που πορεύονταν το ζώο γλίστρησε και τίναξε μερικές λάσπες σε έναν τούρκο που βρίσκονταν εκείνη την ώρα κοντά. Θυμωμένος αυτός όρμησε και με μανία ξυλοκόπησε τον μικρό Θεοδωράκη. Οργισμένος για την κακομεταχείριση αυτή ο δεκάχρονος έδωσε μια υπόσχεση στον εαυτό του. Να μη ξαναπατήσει το πόδι του στην Τριπολιτσά, παρά μόνο σαν ελευθερωτής της από τους μοβόρους τούρκους κατακτητές. Και τον τήρησε τον όρκο του στο ακέραιο. Επέστρεψε στα 51 του, το 1821, ελευθερωτής και θριαμβευτής στην Τριπολιτσά, κάνοντάς την κέντρο του Αγώνα του ’21.
Ούτε εμείς σήμερα, ούτε η Ιστορία αύριο δε μπορούμε να κρίνουμε τον Πούτιν με τα δυτικά μάτια. Η Ιστορία θα τον κρίνει με τα ρωσικά μάτια. Και ο Πούτιν μέχρι σήμερα έχει μια απίστευτη αποδοχή του λαού του τόσο σε καιρούς ειρήνης που αποδείχτηκε άξιος ηγέτης του, όσο και τώρα σε περίοδο κρίσης που προασπίζεται τα ρωσικά ζωτικά συμφέροντα και κυρίως τις ανθρώπινες ζωές του 30% του πληθυσμού της Ουκρανίας που είναι Ρώσοι. Η κάθε μια ανθρώπινη ζωή και από τις δύο πλευρές είναι σημαντική. Μα είναι αμέτρητες οι ζωές που χάθηκαν τα τελευταία 8 χρόνια από δολοφονίες του Τάγματος της Αζόφ και άλλων ακραίων εθνικιστών, από την Οδησσό μέχρι την Μαριούπολη και το Ντόνετσκ ενώ και η ελληνική μειονότητα είχε περιορισμούς στα δικαιώματά της με νομοσχέδια των τελευταίων χρόνων.
Αφού η Δύση επί 8 χρόνια όχι απλά κώφευε στις εκκλήσεις της Ρωσίας, αλλά επέτεινε τις πολιτικές της στην Ουκρανία, δεν είχε άλλο τρόπο ο Πούτιν να επιβάλει την ιστορική αλήθεια. Και είναι γελοίο η πολιτισμένη δύση να μετέρχεται πειρατικών και σταλινικών μεθόδων προκειμένου να αντιμετωπίσει την πολεμική μηχανή του «Τσάρου», απαγορεύοντας στους ρώσους αθλητές τη συμμετοχή τους σε διεθνείς αγώνες, κατάσχοντας περιουσίες ρώσων μεγιστάνων και ακυρώνοντας κονσέρτα όπου θα παιζόταν μουσική ρώσων συνθετών που έχουν αποβιώσει.
Ο πόλεμος είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο και σε μια κοινωνία. Στην περίπτωση του ουκρανικού δεν τηρήθηκε ότι με κόπο φτιάχτηκε, αναφερόμαστε στις συμφωνίες του Μινσκ, ενώ οι διαπραγματευτές των Ουκρανών και των δυτικών αψήφησαν τις ρωσικές αιτιάσεις και τη σοβαρότητα των ρωσικών απειλών. Αντ’ αυτού, έκαναν ότι δεν έβλεπαν τις δολοφονίες αμάχων και την τρομοκρατία στην νότια και ανατολική Ουκρανία που υφίσταντο οι ρωσόφωνοι από τα ναζιστικά τάγματα που δρούσαν και δρουν μέχρι σήμερα εκεί. Είναι εντυπωσιακό ότι, παρόλο που αυτό έρχεται εις βάρος των επιχειρήσεων του ρωσικού στρατού, η ρωσική ηγεσία δίνει ολοένα περισσότερες μέρες διορία προκειμένου να απομακρυνθούν από τα πεδία των μαχών οι πολίτες. Είναι ξεκάθαρο ότι ο Πούτιν δε θέλει νεκρούς αμάχους, καθώς κάτι τέτοιο θα δημιουργήσει αντιδράσεις και στο εσωτερικό της χώρας του. Αν πέσει τελικά η Μαριούπολη πολλοί αναλυτές φοβούνται ότι θα αντικρύσουμε ένα τρομερό θέαμα με δολοφονίες αμάχων που αυτή τη στιγμή χρησιμοποιούνται ως ανθρώπινες ασπίδες από τα τάγματα των ακραίων Ουκρανών. Αυτό άφησε να εννοηθεί ακόμα και ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν σε μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις. Είθε να επικρατήσει η δικαιοσύνη και η λογική κι από τις δυο πλευρές.
Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι ο χάρτης στο βιβλίο του Brzezinski το 1997 (σελ. 44).
