Τι θα προτιμούσατε? Την ανάδειξη ενός φωτισμένου ανακαινισμένου δημαρχείου ή το φωτισμό ενός ελεύθερου χώρου στη θέση του δημαρχείου?
Σε λίγες μέρες, μετά τις κατ’ έθιμο καθυστερήσεις, θα ολοκληρωθούν οι εργασίες ανακαίνισης του δημαρχείου. Εργασίες που ξεκίνησαν με αφορμή την ενεργειακή του αναβάθμιση, προϋπολογισμού 700.000 ευρώ, και που με το «καλημέρα» διαπιστώθηκε ΚΑΙ η ανάγκη στατικής του αναβάθμισης, ανεβάζοντας το συνολικό κόστος της ανακαίνισης (προσωπική εκτίμηση) κοντά στα 2.000.000 ευρώ.
Η πρώτη εξωτερική εικόνα που αποκομίζει ο δημότης βλέποντας το αποτέλεσμα της ανακαίνισης, συγκρίνοντας την, με το «χθες», είναι η «μέρα» με τη «νύχτα».
Ελπίζω αυτή εικόνα να παραμείνει και για την εσωτερική ανακαίνιση, όταν το δημαρχείο τεθεί σε πλήρη λειτουργία.
Εδώ θα ήθελα να επισημάνω την ΑΜΕΣΗ προστασία της έγχρωμης θερμοπρόσοψης στο ύψος του ισογείου ορόφου με κάποιο πιστοποιημένο υλικό antigraffiti γιατί οσονούπω κάποιοι θα προσπαθήσουν να κάνουν εγκαίνια συνθημάτων στους νέους πίνακες (τοίχοι ισογείου).
Επειδή όμως αρέσκομαι στην καλόπιστη κριτική των έργων της δημοτικής αρχής αλλά και της στάσης της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα αναφέρω αυτό που έθεσε δημόσια για προβληματισμό ΜΟΝΟ ο σύμβουλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Νίκος Δερεδάκης «Αν γνωρίζαμε το τελικό κόστος της παρέμβασης, που θα υπερβεί το 1,5 εκατομμύρια ευρώ, θα έπρεπε σαν δημοτικό Συμβούλιο να προβούμε στη γενναία απόφαση της κατεδάφισης του Δημαρχείου ώστε να δημιουργηθεί ένας μεγάλος ελεύθερος χώρος στην καρδιά της πόλης και να «ανοίξει» οπτικά η θέαση προς την παλιά πόλη.»
Διερωτώμαι: είναι δυνατόν οι πολιτικοί μηχανικοί δημοτικοί σύμβουλοι τόσο της πλειοψηφίας όσο και της μειοψηφίας να πίστευαν ότι σημερινός απαιτητικός αντισεισμικός κανονισμός ειδικού κτηρίου (ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ) δεν θα απαιτούσε ΣΟΒΑΡΕΣ επεμβάσεις στατικής ΕΠΑΡΚΕΙΑΣ στον φέροντα οργανισμό ενός κτηρίου που κατασκευάστηκε με προ-προηγούμενο κανονισμό?
Επομένως, πώς ξεκινάει ένα έργο «βιτρίνας» (ενεργειακή αναβάθμιση) 700.000 ευρώ, χωρίς να έχει εξασφαλισθεί η βιωσιμότητα (στατική επάρκεια) του κτηρίου?
Και εάν οι δημοτικοί σύμβουλοι όλων των παρατάξεων (μηχανικοί και μη) γνώριζαν ότι το συνολικό κόστος της ανακαίνισης θα είναι τελικά περ. 2.000.000 ευρώ σε συνδυασμό ότι σε μια ΒΙΩΣΙΜΗ πόλη πρέπει να αναλογούν ανά κάτοικο, τουλάχιστον 9,0 μ2 μέτρα πρασίνου ενώ στο Ρέθυμνο αναλογεί μόλις 1,7 μ2, άραγε τι θα αποφάσιζαν?
Είναι δυνατόν να βραβευόμαστε για «βιώσιμη κινητικότητα» σε μια πόλη που απέχει παρασάγκας από το να είναι ΒΙΩΣΙΜΗ, λόγω έλλειψης χώρων πρασίνου?
Και ποια θα μπορούσε να είναι η απόφαση ενός δημοτικού συμβουλίου που βλέπει το μέλλον?
«Μια γενναία απόφαση της κατεδάφισης του Δημαρχείου ώστε να δημιουργηθεί ένας μεγάλος ελεύθερος χώρος στην καρδιά της πόλης και να «ανοίξει» οπτικά η θέαση προς την παλιά πόλη.»
Επικουρικά θα ήθελα να αναφέρω αυτό που είχε πει κάποτε ο Γιάννης Τσαρούχης: «Οι μεγάλοι δωρητές στο μέλλον θα είναι εκείνοι που θα γκρεμίζουν και όχι εκείνοι που θα χτίζουν».
Πολλοί σήμερα συμφωνούν με την άποψή του και υποστηρίζουν, βασιζόμενοι πλέον σε επιστημονικά δεδομένα, ότι για να αποκτήσει μια πόλη «ανάσες» πρασίνου πρέπει να γκρεμιστούν κτίρια ή και ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα.
Υ.Γ.
Ένα τέτοιο δημοτικό συμβούλιο ονειρεύομαι για την επόμενη μέρα, που θα έχει όραμα και τόλμη.
Ικανοί δημότες υπάρχουν, ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν να αποδείξουν ότι αγαπούν τον τόπο τους, δηλώνοντας τη συμμετοχή τους στα κοινά.
