Αυτό το δρόμο διάβηκες, πούναι κι ανηφοριά μας,
με το Σταυρό σου αγκαλιά κι όλα τα κρίματά μας ,
οι άνθρωποι της αγάπης σου, όλες τις μέρες λένε,
χίλιες και μύριες προσευχές στο πάθος σου και κλαίνε.
Δεν μίλησες, δεν γόγγυσες κι έβλεπα πως πονούσες,
στα μάτια μας, τα μάτια μου,ένιωθα μας κοιτούσες ,
μες την ψυχή μας έγραφες, αγάπης λόγια μόνο
τόση μεγαλοπρέπεια κι ας είχες τόσο πόνο.
Αλήθεια! πώς το μπόρεσες να αντέξεις το Σταυρό σου,
τα τόσα τα χτυπήματα και το μαρτύριό σου
βέλη κακίας τάκανες συγχώρεση μεγάλη
και δίδαξες εις στο Σταυρό, τσ΄ αγάπης σου τα κάλλη.
Χριστέ μου!μίλα μας για την ανηφοριά μας,
βήμα προς βήμα δείξε μας , ποιά είναι τα καλά μας ,
γιατί, Εσένα θέλουμε, Εσένα αγαπάμε
και στη ζωή μας ,ως Θεό, Εσένα μολογάμε.
Δυνάμωσε την πίστη μας, δώσε μας την Ελπίδα,
σύμβολο να την έχουμε,σημαία και πατρίδα
κι από το χέρι πιάσε μας πάλι αγκάλιασέ μας.
στο δρόμο της ανηφοριάς, ξανά οδήγησέ μας !
