Η Θεία δύναμις πρωτοπορεί στην ζωή των ανθρώπων και τους καθοδηγεί στην πορεία που θα διανύσουν όσα χρόνια περπατούν στην γη που τους έχει δώσει για να διαβιώνουν όλα τα χρόνια, μέχρι να μεταβούν στον ουρανό για την μετέπειτα ζωή τους.
Και οι άνθρωποι όταν το πιστεύουν περπατούν στον δρόμο εκεί που τους κατευθύνει για να διαβιώνουν και για να δημιουργηθούν. Όταν και αυτοί εκτελούν τις εντολές του τότε η πρόοδός τους είναι εύκολη και σύντομη. Τα πάντα που εκτελούν έχουν την επιθυμητή τους πρόοδο και προχωρούν αισιόδοξοι ότι θα φθάσουν ακόμα καλύτερα χωρίς δυσκολίες. Με αυτήν την πίστη και με τη βεβαιότητα προχωρούσανε από πριν 53 χρόνια δύο οικογένειες στα Χανιά της Κρήτης για να δημιουργηθούν.
Η μία ήτανε του κ. Κωνσταντίνου Κ. που διέμενε σε δικό της σπίτι σε προάστιο της πόλης στην περιοχή Κουμπέ. Ο οικοδεσπότης είχε το επάγγελμα του κουρέα και εργαζότανε μέσα στην πόλη για να παρέχει την διαβίωση και την πρόοδο της οικογένειάς του. Η γυναίκα του κ. Μαρία με τα οικιακά όπως συνηθιζότανε αυτήν την εποχή για την φροντίδα του σπιτιού και για να μεγαλώσει τα δύο παιδιά τους με καλή οικογενειακή ανατροφή και για να φέρουν καλούς καρπούς εις την κοινωνία που θα ζουν εις το μέλλον τους.
Και η άλλη οικογένεια με καταγωγή από το Ρέθυμνο που έτυχε τον Σεπτέμβριο του 1967 να ενοικιάσει σπίτι δίπλα από της πρώτης. Ο οικοδεσπότης αυτής κ. Γιάννης Τ. που θα εκτελούσε μόνιμη εργασία σε περιοχή των Χανίων. Το ίδιο και η γυναίκα του οικιακά και με τις ίδιες οικογενειακές υποχρεώσεις για το ένα παιδί και λίγο αργότερα για το δεύτερο που αποκτήσανε. Με την πάροδο του χρόνου αναπτύξανε καλή οικογενειακή φιλία και είχανε συναντήσεις όταν ο χρόνος το επέτρεπε τα δε παιδιά τους στις αυλές και των δύο παίζανε μαζί. Είχανε και επιπλέον χώρο που η κάθε οικογένεια καλλιεργούσε τα απαραίτητα της λαχανικά. Είχανε την τύχη και οι δύο οικογένειες να έχουν απέναντί τους και την οικογένεια του κ. Γιάννη Γ. και σταδιακά όλες οι οικογένειες μαζί κάνανε παρέα με τους μεζέδες τους για να περνά η ώρα τους λόγω που τα καφενεία ήτανε μακριά και τα οικονομικά αυτήν την εποχή δεν το επιτρέπανε καθότι όλοι σκοπό είχανε πρώτα να δημιουργηθούν, να φύγουνε από την φτώχεια.
Όμως μετά από 4 χρόνια η οικογένεια του κυρίου Γιάννη Τ. λόγω του μικρού σπιτιού που δεν της επαρκούσε άνετα αναγκάστηκε να ενοικιάσει άλλο μεγαλύτερο σπίτι σε άλλη περιοχή. Από τότε και μετά αραιώσανε οι συναντήσεις με την παλιά γειτονιά και σιγά-σιγά μετά από λίγα χρόνια σχεδόν καθόλου και λόγο των εργασιών τους και των υποχρεώσεων που είχανε όλοι τους.
Όσο περνούσανε τα χρόνια κοντά τους βαδίζανε και οι δύο οικογένειες προσπαθώντας συγχρόνως να διαβιώνουν και να μάθουν γράμματα ή τέχνες τα παιδιά τους για να έχουν πρόοδο στο μέλλον τους. Στα χρόνια αυτά η μία οικογένεια είχε ξεχάσει την άλλη χωρίς να ελπίζουν ότι κάποτε θα ξανασμίξουνε. Ίσως όμως κάποια στιγμή οι σκέψεις τους να πήγε για λίγο πίσω στον Κουμπέ εκεί που πρωτογνωριστήκανε αλλά χωρίς καμιά συνάντηση.
Όμως η Θεία δύναμης δεν άφησε τις δύο οικογένειες να λησμονηθούν για πάντα. Γι’ αυτό πρόσφατα μετά από 53 χρόνια έκανε το θαύμα της έστω και αργά να βρεθούν πάλι κοντά αλλά με την απουσία ορισμένων προσώπων τους ως εξής: Δεν είναι ούτε ένας μήνας που είχε πραγματοποιηθεί μία ημερήσια εκδρομή από επώνυμο πρακτορείο των Χανίων με τη συμμετοχή ηλικιωμένων και συνταξιούχων από την πόλη για την Παλαιόχωρα για καφέ και μετά το μεσημέρι για φαγητό στο χωριό Τεμένια. Πριν την έναρξη του φαγητού έγινε ζωντανά το θαύμα από την θεία δύναμη. Ο κύριος Γιάννης Τ. βρέθηκε δίπλα στον μεγάλο γιό Νίκο, του κυρίου Κώστα Κ. και με συγκίνηση και από τους δύο αγκαλιαστήκανε μέσα σε ένα μεγάλο σύνολο ανθρώπων και χαρούμενοι απολαύσανε το φαγητό τους. Συγχρόνως έγινε μεταξύ τους γνωστό ότι οι γονείς του Νίκου Κ. έχουν φύγει από τη ζωή πριν από χρόνια όπως το ίδιο έχει φύγει και η γυναίκα του κ. Γιάννη Τ.: είπανε πολλά και για όλα τα άλλα μέλη των οικογενειών τους, για τις εργασίες τους για τα εγγόνια τους και πολλά άλλα όπως και για τις περαιτέρω συναντήσεις τους από τώρα και μετά.
Τελειώνοντας, η γνωστή παροιμία που και σήμερα λέγεται συχνά από πολλούς ηλικιωμένους που και την αναφέραμε στην αρχή του κειμένου είναι: «Βουνό με βουνό δεν σμίγει». Ποτέ δύο βουνά δεν είναι δυνατόν να σμίξουνε όσα χρόνια και αν περάσουν. Όμως είναι δυνατόν δύο οικογένειες να σμίξουνε, αφού είχανε τη δυνατότητα τα μέλη τους να περπατούν επάνω στην γη και αφού είχε προηγηθεί μεταξύ των να έχουν αναπτύξει αληθινή αγάπη και με ευχάριστα βιώματα. Τέλος και οι δύο οικογένειες ευχαριστούν τον Θεό που τις έφερε πάλι κοντά μετά από τόσα χρόνια για να γυρίσουν πίσω οι σκέψεις τους στην στερημένη εποχή που γνωριστήκανε.
