Όμως, το παραπάνω δεν μπορεί να είναι η «Κολυμβήθρα του Σιλωάμ» μέσα στην οποία κάθε ένας μπορεί να καθαγιάζει τον σκοπό του. Και δεν αναφέρομαι στις παράνομες δραστηριότητες πλουτισμού, οι οποίες τυπικά δεν αναγνωρίζονται ως «δουλειά». Αναφέρομαι σε νόμιμα τυπικά δουλειές, οι οποίες προφανώς και είναι ντροπή να τις κάνεις.
Και πρώτο – πρώτο μέσα σε αυτές είναι η μετατροπή των υπουργημάτων των κοινών σε «επάγγελμα». Για κάποιους η πολιτική έχει μετατραπεί σε εργασιακή αποκατάσταση. Και το ξέρουμε όλοι. Αλλά ταυτόχρονα στρουθοκαμηλίζουμε επιμελώς και με σκοπό. Όμως αυτή η «δουλειά» είναι ντροπή. Γιατί η διαχείριση των κοινών είναι αποστολή. Και όποιος αυτό το βλέπει απλά ως καταξίωση ή μέσω πλουτισμού ή κοινωνικής εξέλιξης ή ακόμα και τρόπου μεθόδευσης συμφερόντων, τότε εγκληματεί και θα πρέπει να ντρέπεται.
Ντροπή είναι επίσης να είσαι επαγγελματίας ρουφιάνος. Να αμείβεσαι με οποιοδήποτε τρόπο για να καταδίδεις ανθρώπους. Και όμως αυτό κατοχυρώθηκε με νόμο προσφάτως στον φορολογικό τομέα. Ρουφιάνος με ψήφο από την βουλή. Αυτή, λοιπόν, είναι αμειβόμενη πράξη ντροπής. Τους φοροφυγάδες έπρεπε να τους βρίσκει το κράτος με τους ελεγκτικούς μηχανισμούς του. Όχι να προτρέπει στην δημιουργία μιας νέας «επαγγελματικής κάστας».
Αντιστοίχως ντροπή είναι που επιτρέπεται νομίμως και όλους τους φτωχούς δανειολήπτες που απειλούνται με πλειστηριασμό, να τους βγάζουν νόμιμα «στα μανταλάκια» επαγγελματίες με ανάλογες ιστοσελίδες και μάλιστα με φωτογραφίες των περιουσιών που θα πάνε στα χέρια των σύγχρονων μαυραγοριτών. Πρόκειται για ένα νέο, οργανωμένο επαγγελματικό κλάδο που έχει δημιουργηθεί και τυπικά είναι νόμιμος! Αν αυτό δεν είναι η επιτομή της δουλειάς – ντροπής, τότε ποια άλλη είναι τόσο άτιμη δουλειά; Είναι περηφάνια να ζεις πάνω στα πτώματα των άλλων;
Ή μήπως όλες αυτές οι εισπρακτικές εταιρείες που έχουν δημιουργηθεί και απειλούν κάθε πολίτη για κάθε μικρή ή μεγάλη καθυστέρηση πληρωμής ενός λογαριασμού τηλεφώνου ή ρεύματος ή δανείου, νιώθουν περηφάνια; Ντροπή δουλειά είναι είτε τους αρέσει, είτε όχι.
Δεν θα επεκταθώ, αν και η καταγραφή αμειβόμενων δραστηριοτήτων ντροπής είναι πολλές περισσότερες. Θα υποστηρίξω, όμως, πως όποια δουλειά συμβάλλει στην καταστρατήγηση της δικαιοσύνης, της αξιοκρατίας, των θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου και της ίδιας της δημοκρατίας εν γένει, τότε είναι δουλειά ντροπής. Ως εκ τούτου δεν ισχύει εν τοις πράγμασι πως «καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή». Άλλωστε, στην εποχή μας δεν προωθείται η εργασία. Προωθείται η ξεδιαντροπιά, η οποία μάλιστα αμείβεται αδρά. Αυτή είναι η αλήθεια που απαντά σε σημεία των καιρών που ζούμε.
