Χαιρετίζοντας τις εργασίες 58ου έκτακτου Γενικού συμβουλίου του σωματείου μας , της Ένωσης Τεχνικών του ομίλου ΔΕΗ, που πραγματοποιήθηκε στις 21 & 22 Σεπτεμβρίου στην Αθήνα ευχήθηκα από καρδιάς καλή επιτυχία και καλή δύναμη σε όλους, γιατί πραγματικά χρειάζεται δύναμη, μεγάλη προσπάθεια, για να συνεχίσει το συνδικαλιστικό κίνημα να υπάρχει .
Θέλω να θέσω το προβληματισμό μου όμως για το μέλλον του συνδικαλιστικού κινήματος, στον όμιλο ΔΕΗ και συνάμα στην χώρα.
Συνάδελφοι
Ο ρόλος των σωματείων είναι διαχρονικά σημαντικός και ξεκινάει από την αντιμετώπιση των καθημερινών προβλημάτων των εργαζομένων στους χώρους εργασίας τους.
Ειδικότερα όμως τα τελευταία μνημονιακά χρόνια που η επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων πολλαπλασιάστηκε, τα σωματεία χρειαζόταν να είναι μέσα αντίστασης στις πολιτικές λιτότητας αλλά και αλληλεγγύης. Επιπλέον εκτός από την οργάνωση της αντίστασης στα μνημόνια θα έπρεπε να δημιουργούν την ατζέντα των αιτημάτων των εργαζομένων για ένα καλύτερο μέλλον, σχεδιάζοντας κάτω από αντίξοες συνθήκες.
Δυστυχώς όμως από ότι αποδείχτηκε στην πορεία πολύ λίγα σωματεία ανταποκρίθηκαν στο ρόλο τους, πολλά από αυτά συρρικνώθηκαν, απαξιωθήκαν, με αποτέλεσμα η εργοδοσία να βρει ελεύθερο πεδίο δράσης και να ισοπεδωθούν καταχτήσεις ετών για τους εργαζομένους .
Στον ιδιωτικό τομέα όπου η συντριπτική πλειοψηφία της εργατικής τάξης είναι εκτός των σωματειακών δομών, το συνδικαλιστικό κίνημα και τα σωματεία θα έπρεπε να βρουν τα μέσα και τον τρόπο με τον οποίο όλοι οι εργαζόμενοι θα εντάσσονταν στη δράση τους. Είτε είναι επισφαλείς εργαζόμενοι, είτε είναι οι άνεργοι . Οι δύο αυτές κατηγορίες εργαζομένων που σήμερα είναι η πλειοψηφία της εργατικής τάξης είναι αυτές που έχουν και τη μεγαλύτερη ανάγκη στήριξης του συνδικαλιστικού κινήματος. Αυτό σήμερα δεν γίνεται καθώς η δομή του συνδικαλιστικού κινήματος είναι πλήρως γραφειοκρατικοποιημένη και έτσι όλες αυτές οι κατηγορίες των εργαζομένων στερούνται οποιασδήποτε στήριξης.
Τα σωματεία στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν ασχολούνται ούτε με τα καθημερινά προβλήματα και τις αγωνίες των εργαζομένων και πολύ περισσότερο δεν αντιστάθηκαν πραγματικά στα μνημόνια και τη λιτότητα. Κάτι που είναι ορατό και από τη μικρή συμμετοχή στις κινητοποιήσεις που γινόταν και φυσικά δεν είχαν αντίκρισμα. Οι εργαζόμενοι έχουν ταυτίσει τις συνδικαλιστικές ηγεσίες με την γραφειοκρατία και με ιδιοτελή συμφέροντα, αποκομμένες από την κοινωνική πραγματικότητα.
Περιορίζουν το ρόλο τους σε πολύ συγκεκριμένα συντεχνιακά ζητήματα και δεν εμπλέκονται σε ζητήματα που ταλανίζουν την εργατική τάξη. Καμιά πρωτοβουλία για την υπεράσπιση των δημοσίων αγαθών που κινδυνεύουν να ιδιωτικοποιηθούν, καμιά πρωτοβουλία για τους πλειστηριασμούς, ενώ λίγες πια είναι κι οι πρωτοβουλίες για αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και για δράσεις ενάντια στο φασισμό και το ρατσισμό ή για ίσα δικαιώματα των γυναικών στους χώρους εργασίας.
Το σωματείο μας η Ε.ΤΕ. ΔΕΗ ήταν από τα λίγα σχετικά σωματεία που πάλεψαν ενάντια στα μνημόνια και στις μνημονικές συνταγές πολλές φορές αποσπασματικά και όχι με τον ιδανικό τρόπο, αλλά σαφέστατα έδωσαν το στίγμα ενός σωματείο που δεν συμβιβάστηκε και προσπάθησε να υπερασπιστεί τους εργαζόμενους στο μέτρο του δυνατού και όχι στο επιθυμητό σαφέστατα.
Σήμερα το σωματείο έχει την υποχρέωση να προχωρήσει σε μια νέα πορεία που θα είναι χαραγμένη πάνω σε νέες βάσεις και θα στηρίζεται στην ανάκτηση της εμπιστοσύνης των μελών του, στην δύναμη των εργαζομένων και θα μετατρέψει αυτές τις δύο συνιστώσες, σε μαχητικότητα και αποφασιστικότητα που θα είναι το νέο διεκδικητικό πλαίσιο για μια νέα Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, για την ανάκτηση των χαμένων καταχτήσεων που απώλεσαν τα προηγούμενα χρόνια.
Τα προηγούμενα χρόνια σωματείο και εργαζόμενοι έχασαν πολλά, αλλά το κυριότερο χάσαμε την αξιοπρέπεια μας και σκύψαμε το κεφάλι δηλώνοντας ανέτοιμοι ν΄ αντισταθούμε σε μια λαίλαπα μέτρων που το ντόπιο & ξένο κεφάλαιο είχε σχεδιάσει και υλοποίησαν τα ντόπια όργανα τους.
Ας μην μεμψιμοιρούμε όμως και ας σκεφτούμε θετικά , ας βάλουμε στις σκέψεις μας το πώς θα μπορέσει το σωματείο μας να πάρει πρωτοβουλίες, τέτοιες που ο εργαζόμενος θα είναι πλέον στο προσκήνιο και όχι στο παρασκήνιο.
Δυστυχώς οι τεχνητές κρίσεις που δημιούργησε το οικονομικό κατεστημένο στην Ελλάδα αλλά και παγκόσμια, είχαν εφαρμογή με τέτοιο τρόπο και μεθοδολογία ώστε να μη ν ανοίξει μύτη.
Σήμερα επιβάλλεται ν ανοίξει μια συζήτηση για το μέλλον του Συνδικαλιστικού κινήματος στους χώρους εργασίας στην χώρα μας.
Για το πώς θα πάψει η προσφορά εργασίας να απαξιώνεται, η τεχνογνωσία που αποκτήθηκε τόσα χρόνια να χαρίζεται στο κεφάλαιο.
Επιβάλλεται να τεθεί πάλι στο τραπέζι το νέο εργασιακό περιβάλλον που διαμορφώνεται και δημιουργεί τεράστιες ανισότητες εργασιακές, μισθολογικές, ταξικές, αξιών.
Σήμερα στον όμιλο ΔΕΗ συνάδελφοι όλοι γνωρίζεται τον τρόπο λειτουργίας και διοίκησης, δυστυχώς ο πάλαι ποτέ όμιλος με τους εργαζόμενους σε πρώτο ρόλο, έχει μετατραπεί σε ένα φέουδο κρατικοδίαιτων golden boys, που εφαρμόζουν τις εντολές των αφεντικών τους, έτσι ώστε να καταστεί ο όμιλος έρμαιο στα συμφέροντα του μεγάλου κεφάλαιού και να περάσει ανώδυνα στα χέρια τους , ότι έχει απομείνει.
Σήμερα ο όμιλος ΔΕΗ έχει αφεθεί στις ορέξεις των εργολάβων και των εργολαβιών και δυστυχώς κατασπαταλούνται χρήματα, γνώσεις χωρίς αποτέλεσμα.
Έχομε υποχρέωση να αντισταθούμε και να γίνουμε ανάχωμα σε αυτά τα συμφέροντα και το οφείλουμε στις προηγούμενες γενιές, που μας άφησαν παρακαταθήκες, αλλά και στις επόμενες γιατί και μείς πρέπει να αφήσουμε τις δικές μας.
Θα πρέπει να ξαναβρούμε την χαμένη μας ταυτότητα και να δώσουμε χώρο και τόπο σε νέους ανθρώπους, που θα παντρέψουν την ορμή, την θέληση, την ελπίδα με την εμπειρία των μεγαλύτερων, έτσι ώστε το Συνδικαλιστικό κίνημα να μπορέσει ξανά εμπνεύσει δημιουργώντας τις προϋποθέσεις ώστε να ο εργαζόμενος να είναι στο επίκεντρο και όχι στο περιθώριο.
Να πάψουν να υπάρχουν σωματεία σφραγίδες και κατακερματισμένες δυνάμεις, ενωμένοι κάτω από την δύναμη του μεγαλύτερου σωματείου πλέον στον όμιλο την ΕΤΕ, δίνοντας της δύναμη και δυναμική.
Επίσης το σωματείο να μελετήσει και ν αναδιατάξει τις δυνάμεις του τόσο σε επίπεδο ΤΔΕ όσο και οργανωτικά, έτσι ώστε να ξεφύγει πλέον από τα γρανάζια των μηχανισμών, δίνοντας ώθηση σε νέες πρακτικές και νέες μεθόδους, διεκδικώντας το μέγιστο αποτέλεσμα.
Τελειώνοντας εύχομαι αυτό το συμβούλιο να αποτελέσει την αρχή μιας νέας πορείας για όλους, όσους επιθυμούν την οργανωμένη πάλη και την διεκδίκηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων.
Σας ευχαριστώ
Μ. Μαυροτσουπάκης
