Όταν έλθει εκείνη η στιγμή που ο χρόνος γίνεται "χίλια κομμάτια", αναρωτιέσαι, από πιο "κομματάκι" να αρχίσεις να τον "χτίζεις" ξανά...
Έτσι κι εγώ τώρα.
Αναρωτιέμαι από πού να ξεκινήσω.
Παίρνω απόφαση και ξεκινώ από το Καρναβάλι του 2014!!!
Τότε που η πόλη μας γιόρταζε τα 100 χρόνια αυτού του θεσμού. Επιλέγω αυτό το "κομμάτι" του σπασμένου καθρέφτη του χρόνου γιατί σε αληθινές και "τίμιες" στιγμές οι Μύθοι έχουν το δικαίωμα να ταξιδεύουν μέσα από τα κομμάτια τους στον χρόνο!!!
Να μαζεύουν ό,τι απέμεινε από αυτόν οι επόμενες γενιές και να τον ομορφαίνουν.
Να αλλάζει χέρια η φαντασία, η οργάνωση, η προσπάθεια και ως πύρινη σκυτάλη να παραδίδεται από γενιά σε γενιά, για να κόψει το νήμα του θεσμού σε ένα τέλος... που δεν υπάρχει!!!
Σήμερα αναρωτιέμαι αν ο Αλέξης Κωστάλας, η Πέπη Μπιρλιράκη, ο Μάνθος Καπετανάκης κι εγώ, σε εκείνο το Καρναβάλι του 2014, καταφέραμε να αναποδογυρίσουμε τον χρόνο και παραδώσαμε την σκυτάλη στις επόμενες γενιές!!! Στέκομαι στον "ίσκιο" της κλεψύδρας και παρατηρώ το άδειασμα της... Η ροή των κόκκων των χρόνου φαίνεται να είναι φυσιολογική!!!
Μάλλον πως η σκυτάλη πέρασε σε σωστά χέρια!!!
Αγαπητέ μου Νικόλα.
Εκείνο το Καρναβάλι του 2014 ταξιδεύει πια μέσα από τα κομμάτια του σπασμένου καθρέφτη του χρόνου προς τις Ρεθυμνώτικες πηγές του, από όπου και ξεκίνησε το ταξίδι του στο Μέλλον!!!
Η φωτογραφία που σου επισυνάπτω είναι από την νύχτα της παραμονής των γενεθλίων του Εκατοντάχρονου Καρναλιού μας έξω από το Δημαρχείο μας.
Η Πέπη κι εγώ. Και οι δύο μαζί σαν ένα "κομμάτι" από σπασμένο καθρέφτη του χρόνου εκείνης της νύχτας, μα ταυτόχρονα και ένα πέρασμα που οδηγούσε από το παρελθόν στο αυτοδίκαιο μέλλον!!!
Εύχομαι ό,τι βλέπαμε εμείς εκείνη την νύχτα να συνεχίσουν να είναι αληθινά, έστω και αν τώρα πια τα βλέπουμε πίσω από τις γρύλιες του Χρόνου!!!
