Είδα ένα όνειρο.
Ήμουν λέει αρκετά χρόνια πίσω. Νομίζω πως ήμουν στην εποχή και την αυλή του Όθωνα. Δεκατρία χρόνια πίσω... Αρχές του καλοκαιριού του μακρινού 2010.
Τότε που σχεδόν κάθε πρωί το στέκι του Όθωνα γινόταν μια μικρή Βουλή.
Δύσκολες μέρες εκείνες. Ανάστατη η Ελλάδα από την οικονομική κρίση που χτυπούσε την πόρτα μας, ανάστατη και η συνήθης παρέα που χτυπούσε κάρτα στο ίδιο τραπέζι την ίδια πάντα ώρα!!!
Είδα ένα όνειρο.
Ο πάντα λιγομίλητος Βαγγέλης Σουρμελής, ο πρώην υπουργός και βουλευτής Μανώλης Λουκάκης, ο πρώην βουλευτής και γιατρός Ηλίας Λαμπίρης, ο οικοδεσπότης Όθωνας Χριστουλάκης, ο πρώην Δντής του ΟΑΔΥΚ Μιχάλης Ηλιακάκης, ο πρώην Α/ΓΕΕΘΑ Μανούσος Παραραγιουδάκης και φυσικά ο κύριος Εγώ. Δημοτικός σύμβουλος τότε...
Είδα ένα όνειρο.
Πιάναμε την πολιτική και την ξετινάζαμε λες και ήταν κουρελού!!!
Από τον Παπανδρέου ξεκινούσαμε και στην Μέρκελ με τον Σαρκοζί καταλήγαμε.
Με ένα καφέ και ένα ποτήρι λέγαμε καλημέρα και με ένα διπλό ούζο αποχαιρετιόμαστε το μεσημέρι. Καμιά φορά περνούσε από εκεί και ο Παναγιώτης ο Κουμνάς και μας έλεγε με τον δικό του τρόπο τις πολιτικές του αναλύσεις...
Είδα ένα όνειρο.
Πάει καιρός πολύς από εκείνες τις θυελλώδεις μέρες που οι φίλοι μου ήταν εκεί και όλοι μαζί τουλάχιστον ελπίζαμε.
Όμως η κλεψύδρα αδειάζει σιγά... σίγουρα και σταθερά!!! Ο χρόνος άρχισε να δείχνει τα δόντια του διαλέγοντας πρώτα τον Μανώλη...Στην συνέχεια τον Βαγγέλη και τους υπόλοιπους μας φόρτωσε με μέρες που αφήνουν τα σημάδια τους!!! Όπως ήταν φυσικό εκείνο το πρωινό παρεάκι του 2010 σιγά-σιγά διαλύθηκε.
Βλέπω ένα όνειρο.
Πέρασαν δεκατρία χρόνια από εκείνες τις ημέρες... και όταν καμιά φορά τα βήματα μου κι η παρέα μου με φέρνει πάλι σε εκείνη την αυλή του Όθωνα θυμάμαι τούτους τους φίλους που κορνιζαρισμένοι τώρα πια στον τοίχο του μαγαζιού, μου γνέφουν από ένα μακρινό παρελθόν σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα από τότε ρε Νικόλα!!!
