Λίγο πριν "αλέκτωρ λαλήσει τρείς..." οδηγήθηκαν στο αλησμόνητο "Κήπο των Ελαιών" ανάμεσα στα 2ΡΟΥ του φευγάτου πια ΓΡΗΓΌΡΗ. Είδα τον Δείπνο τους τον Μυστικό... μέσα από ουράνιο τόξο, τυλιγμένο σε υγρό κεχριμπάρι. Για παντιέρα είχαν στο κατάρτι τους ολόγιομο φεγγάρι!!! Ξεπατίκωσα τον ΚΙΝΚ τον ιερό και έφτιαξα στίχους για ν’ απαγγείλω στον κόσμο μου τον επίγειο την λάμψη του Μέγα Μαγγελάνου...
Μα όταν αντίκρισα τη θλίψη τους θυμήθηκα εκείνη την μαδημένη παπαρούνα στον Λόφο της Φορτέτζας.
Έσκυψα και ακούμπησα το αυτί στον βράχο της τον πολυχρονισμένο και άκουσα τον θρήνο της μάνας Πόλη μου!!!
Σηκώθηκα και είδα κόσμο μαζεμένο σε εκείνο το ταπεινό παρεκκλήσι σε ώρες απόκοσμες να ψιθυρίζει!!!
" Έραναν τον Τάφο"
Ως άλλα νιόφερτα πουλιά ο Βασίλης και ο Γρηγόρης έγραψαν με το ράμφος τους επάνω στους τοίχους του μακαριστού πια καφενείου τον δικό τους μήνυμα!!!
"Κίνδυνος ο Χρόνος!!!"
Όμως δεν αντιλήφθηκαν εκείνο το χορταριασμένο μονοπάτι που οδηγούσε μακριά από την Ιεριχώ.
Εγκόσμιες ορμές στήριζαν την εύθραυστη στάμνα τους για να γιομίσει Ζωή.
Πάψε Μαρία Μαγδαληνή να μας σαγηνεύεις... Ούτε το σώμα πια μα ούτε και η ψυχή δεν έχουν ανάγκη το νερό σου.
Ακίδα σε συρματόπλεγμα πια τα θέλω τους... και λησμονημένες οι πεθυμιές τους!!! Δεν θα τους βρούμε και δεν θα τους ανακαλύψουμε ποτέ... όσο και αν ψάξουμε την Γη του Ισραήλ!!!
Από την μεγάλη Πύλη έως την Αρβανιτιά και από τον Κιουλούμπαση μέχρι τον Μασταμπά!!! Θα είναι πάντα απόντες... και ας φωνάζουμε το όνομα τους.
Ναι είναι αλήθεια!!!
Είδα τον Δείπνο σας τον Μυστικό!!!
Ποιος Θεός άραγε πάτησε το κουμπί της μηχανής κι ακούστηκε εκείνο το προαιώνιο "κλικ" που ταξιδεύει τους ανθρώπους;
Καλό Πάσχα.
