Με φόντο το ναυάγιο του οχηματαγωγού «Ηράκλειον», που τον Δεκέμβριο του 1966 συγκλόνισε το πανελλήνιο, ο Σπύρος Πετρουλάκης έγραψε ένα ατμοσφαιρικό μυθιστόρημα, στο οποίο βασίζεται η νέα δραματική σειρά του MEGA με τον ομώνυμο τίτλο «Το Ναυάγιο». Στη σειρά που ήδη προβάλλεται ξετυλίγεται το κουβάρι με τα «αγκαθωτά νήματα» της ζωής των πρωταγωνιστών της. Ο συγγραφέας του «Σασμού» που για δεύτερη φορά μας κάνει κοινωνούς μιας συγκλονιστικής ιστορίας μιλάει στον 9,80 fm για τη νέα σειρά που θα μας κρατήσει συντροφιά το χειμώνα που έρχεται.
Πως αντιλαμβάνεστε την αποδοχή της δουλειάς σας;
«Υπάρχει μεγάλη χαρά για όλο αυτό που γίνεται, ωστόσο η ευθύνη είναι τεράστια γιατί και στο ένα θέμα και στο άλλο, υπάρχουν πράγματα και καταστάσεις που είναι πολύ ευαίσθητα. Το ναυάγιο του πλοίου «Ηράκλειον» στη Φαλκονέρα είναι ακόμα ανοιχτή πληγή στα σπλάχνα της Κρήτης. Βλέπω ανθρώπους που με κάποιο τρόπο συνδέονται με αυτό το ναυάγιο να μιλούν και να βουρκώνουν. Πέρασαν 57 χρόνια από τότε, έγινε το 1966, ωστόσο αυτή η πληγή είναι ανοιχτή».
Ποια ήταν η αφορμή να γράψετε την ιστορία του ναυαγίου;
«Η ιστορία αυτή, όλους τους Κρητικούς μας έχει «χαράξει». Υπάρχει από μία ιστορία σε κάθε σπίτι. Το έχω δει και στο Ρέθυμνο και στα Χανιά και δεν είναι κάτι το οποίο πέρασε. Εγώ θυμάμαι από παιδί ότι επισκεπτόμασταν μία θεία του πατέρα μου και είχε χαρακτηριστικά πάνω σε ένα τραπέζι το καντήλι αναμμένο και 3 φωτογραφίες, του άντρα της, του γιου της και του αδελφού της, οι οποίοι πνίγηκαν στο ναυάγιο. Όλο αυτό λοιπόν, από παιδί το κουβαλάω μέσα μου και φυσικά όλες αυτές τις ιστορίες που είχα ακούσει, όπως και το κλασικό, όταν περνάς από τη Φαλκονέρα πάντα κουνάει. Έτσι μου έλεγε και η μάνα μου και έπιασα και τον εαυτό μου να το λέω και στα παιδιά μου. Στα 17 μου χρόνια είχα την τύχη να επισκεφθώ το μέρος αυτό με ένα σκάφος ενός φίλου του πατέρα μου. Είχαμε πάει στα Κύθηρα διακοπές και του ζήτησα να κάνουμε αυτή τη βόλτα. Ένιωσα δέος, ένιωσα κάτι που δεν το είχα ξαναβιώσει στα 17 μου χρόνια τότε. Αυτό λειτούργησε μέσα μου έτσι, σα μία φοβερή ενέργεια που έβγαινε από τη θάλασσα κι επειδή είμαι συναισθηματικός άνθρωπος, με τύλιξε όλο αυτό το πράγμα».
Η ιστορία η οποία εξελίσσεται μέσα στο βιβλίο σας, με φόντο την τραγωδία του ναυαγίου, είναι μυθοπλασία;
«Εγώ μελέτησα όλα τα αρχεία που υπήρχαν, όσα μπορούσα να βρω. Αποσπάσματα από τη δίκη, μαρτυρίες των ανθρώπων, ντοκιμαντέρ, βιβλία, δηλαδή μπήκα πάρα πολύ μέσα στο θέμα. Ωστόσο δεν ήθελα να γράψω μία ιστορία η οποία ήταν βασισμένη σε έναν άνθρωπο που πράγματι την είχε ζήσει, γιατί είναι πολύ λεπτές οι ισορροπίες, μπορεί με μία απλή λέξη να προσβάλλεις έναν άνθρωπο που έχει φύγει από τη ζωή. Εγώ επέλεξα να κρατήσω ως φόντο το ναυάγιο της Φαλκονέρας και να γράψω μία δικιά μου ιστορία, μ’ ένα ζευγάρι που ξεκινά από τα Κύθηρα, με όραμα να προωθήσουν ένα σπουδαίο άρωμα που έχουν φτιάξει και έχουν ένα ραντεβού στο Παρίσι, έτσι όπως το βλέπουμε στην τηλεόραση. Ξεκινούν για να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα.»
Από τα Κύθηρα ξεκίνησε το ζευγάρι, από τα Κύθηρα ξεκινήσατε και εσείς για να πάτε στη Φαλκονέρα. Δεν ξέρω αν αυτό με κάποιο τρόπο λειτούργησε μέσα σας.
«Δεν είναι καθόλου τυχαίο. Όλα αυτά έχουν να μας πουν πράγματα.»
Οι περιγραφές στο βιβλίο σας έχουν στηριχθεί σε γεγονότα, στοιχεία τα οποία είχατε συλλέξει;
«Εγώ είμαι ένας συγγραφέας μελετητής. Δηλαδή μελετώ πρώτα τα γεγονότα, ψάχνω, παίζω το ρόλο του ρεπόρτερ. Πηγαίνω στον τόπο που θέλω να περιγράψω, βλέπω τους ανθρώπους, ψάχνω πάρα πολύ και διαβάζω πάρα πολύ για να γράψω ένα βιβλίο.»
Νομίζω ότι αυτό αποτελεί και παράγοντα για την επιτυχία των βιβλίων σας.
«Όλη αυτή η αναγνώριση που έχουν τα βιβλία μου και που τα έχουν διαλέξει για να γίνουν σειρές έχει γίνει μετά από πάρα πολύ σκληρή δουλειά δική μου. Ακολουθώ έναν τρόπο ζωής πολύ συγκεκριμένο. Δηλαδή, όταν γράφω μονάζω. Και πριν κάτσω να γράψω απαιτείται μία πάρα πολύ μεγάλη έρευνα. Θεωρώ ότι είναι μία συνέχεια της σκληρής δουλειάς μου όλο αυτό. Δεν πάει να πει αυτό ότι όποιος δουλεύει σκληρά έχει τεράστια αναγνώριση και τεράστια επιτυχία. Συμβάλλουν και άλλα πράγματα στο να γίνει αυτό. Εμένα συνέβαλε και το πρωτότυπο της ιδέας και στο ένα και στο άλλο θέμα. Γιατί για βεντέτες είχαν γράψει πολλοί, αλλά το «Σασμό», δεν το ήξεραν και χαίρομαι γιατί η λέξη «Σασμός» έχει μπει στο λεξιλόγιο και στο στόμα όλων των Ελλήνων. Για μας αυτή είναι η ευλογία μας, είναι η καλοσύνη μας».
Διαβάζοντας το Ναυάγιο, διαπιστώνουμε ότι η ιστορία σας άγγιξε συναισθηματικά.
«Όταν άρχισα να ασχολούμαι μ’ αυτό το γεγονός και είδα ότι δεν είχε σωθεί ούτε μία γυναίκα, ούτε ένα παιδί από το τραγικό αυτό δυστύχημα, δεν μπορούσα να ησυχάσω. Σκεφτόμουν αυτές τις μανάδες που έβλεπαν τα παιδιά τους, που δεν μπορούσαν να τα σώσουν, ούτε μπορούσαν να ανοίξουν τις πόρτες να βγουν. Σκεφτόμουν την αγωνία αυτών των γυναικών και την αγωνία των παιδιών. Όλα αυτά λειτουργούσαν μέσα μου με έναν τρόπο περίεργο και είπα ότι εγώ στο βιβλίο θα δώσω ζωή σε μία γυναίκα και σε ένα παιδί, να μας πουν την ιστορία με τα δικά τους μάτια, από τη δική τους πλευρά. Αυτό έκανα, δηλαδή αυτό ακολούθησα, προς τιμήν των γυναικών και των παιδιών που πάλεψαν αλλά δεν τα κατάφεραν και χάθηκαν».
Βγάλατε ένα διαφορετικό και πιο έντονο συναίσθημα σε σχέση με το «Σασμό» και την «Κληρονομιά».
«Σε κάθε βιβλίο μου λειτουργώ διαφορετικά, ως συγγραφέας, αλλά και ως άνθρωπος. Έχει να κάνει με τις καταστάσεις που μπορεί να ζω εκείνη την περίοδο, έχει να κάνει με το θέμα του βιβλίου, έχει να κάνει με το τι εξελίσσεται μέσα σε αυτό ή τι θέλω να δώσω εγώ στον αναγνώστη. Κάποια βιβλία είναι πιο σκληρά, κάποια άλλα βιβλία είναι πιο συναισθηματικά, κάποια άλλα μπορεί να έχουν περισσότερη περιπέτεια. Πάντως σε όλα μπαίνει το ίδιο συστατικό που είναι η αγάπη και η εκτίμηση που έχω στη δουλειά που κάνω και φυσικά προσπαθώ ν’ ανταποδώσω την αγάπη που παίρνω από τον κόσμο».
Η παράδοση, η ιστορία, η Κρήτη είναι στοιχεία πάντα πολύ έντονα στα βιβλία σας. Φαίνεται να σας επηρεάζει πολύ το παρελθόν. Τι σημαίνει αυτό;
«Εμένα με γοήτευαν πάντα τα παλαιότερα χρόνια. Ήθελα πάντα να μιλώ με παππούδες και γιαγιάδες να μου λένε ιστορίες, να μαθαίνω πως ήταν οι καταστάσεις, πως ζούσανε, τι ήταν αυτό που ονειρεύονταν. Το έκανα από παιδί χωρίς να ξέρω ότι όλο αυτό το πράγμα θα λειτουργούσε στην πορεία σαν μία αποθήκη μέσα μου, την οποία θα χρησιμοποιούσα για να γράφω τις ιστορίες μου. Αυτό, με έβαλε σε μία διαδικασία να μαθαίνω πράγματα και καταστάσεις που όχι μόνο δεν έχω ζήσει εγώ, αλλά ούτε οι πατεράδες μας.»
Όπως ο «Σασμός» έτσι και το «Ναυάγιο» μεταφέρθηκε στη μικρή οθόνη, με τεράστια επιτυχία. Όμως το σήριαλ αποκτά τα δικά του χαρακτηριστικά, ξεφεύγοντάς από το βιβλίο. Αυτό τι σημαίνει για την δουλειά σας;
«Αν το βλέπω απλά ως άνθρωπός, αυτό είναι συναρπαστικό. Αν το βλέπω ως επαγγελματίας είναι μία εξέλιξη της δουλειάς μου.»
Σας ικανοποιεί το αποτέλεσμα; Όταν παρακολουθείτε τα σήριαλ έχετε παρατηρήσεις μέσα σας;
«Τέτοια κριτική διάθεση όλοι έχουμε. Πάντα, όταν βλέπουμε τη δουλειά των άλλων, λέμε ότι εγώ θα το έκανα καλύτερα ή εγώ θα έκανα εκείνο ή θα έκανα το άλλο. Όμως δεν είναι έτσι. Όταν μπαίνουν επαγγελματίες μέσα, οι οποίοι εργάζονται και κατέχουν την τέχνη αυτή οτιδήποτε πούμε εμείς οι απέξω, γιατί και εγώ απέξω θεωρώ τον εαυτό μου, γιατί δεν είμαι σεναριογράφος, δεν είμαι σκηνοθέτης, περιττεύει. Είναι έμπειροι άνθρωποι, πληρώνονται για να κάνουν αυτή τη δουλειά. Όλα τα υπόλοιπα είναι γνώμες. Εγώ είμαι αυτής της άποψης. Μου αρέσει να βλέπω αυτά που φαντάζονται, αυτά που ονειρεύονται και αυτά που γεννούν οι ιστορίες μου».
Ετοιμάζετε κάτι νέο;
«Φυσικά. Δεν μπορώ να κάτσω πολύ χρόνο χωρίς να γράφω. Είναι μία ανάγκη η οποία προέρχεται από μέσα μου. Δεν ξέρω πως και τι, την έχει δημιουργήσει. Τώρα γράφω μία ιστορία η οποία με έχει συναρπάσει».
