Την επαφή πάσης φύσεως που επήλθε με την ένταξη εξετάζαμε στο προηγούμενο κείμενο τούτης της συνοπτικής επισκόπησης που την καθυστέρησε η θερινή επαγγελματική σφοδρότητα (φούρια στα Ιταλικά) αιφνιδίως. Αυτή η κατάκτηση, η επαφή, κεφαλαιώδης, ατσάλινη, διαρκής είναι ακόμα εντελώς ανέφικτη για την Τουρκία, την Αλβανία, τα Σκόπια, τα ανέκαθεν κακότροπα, πλην Ελλάδας, προς τη Δύση Βαλκάνια εν γένει, ανεπίτευκτη επίσης για όσες τέως Κομμουνιστικές χώρες δεν εντάχθηκαν, όπως και αυτές της τέως ΕΣΣΔ. Αντί να κακιώνει ή να καιροσκοπεί, κατά καιρούς και το κατά δύναμιν, η Ελλάς ακομπανιάρει τις ανένταχτες Βαλκανικές! Ευόδωση εν αφθονία για Ελλάδα και Κύπρο, διόλου λόγω συγκυριών ή εν είδει κάποιων ανταλλαγμάτων σε περιστάσεις, καταστάσεις. Συνειδητά Ευρωπαίοι, μέλη της οικογένειας Ελλάς – Κύπρος. Και επάξια.
Με την επαφή προσέτρεξαν τουρισμός, αμοιβαίες επισκέψεις, έρευνες, προγράμματα, συνέδρια, τα πάντα. Ξυνίζουν τα μούτρα οι εθελουσίως έξω του χορού ημέτεροι εγχώριοι αποκομμένοι, αποξενωμένοι και απαξιωμένοι, μολονότι όλβιοι στο Ευρωκοινοβούλιο παχυλώς, απεκδυόμενοι ευθύνης και αληθινής συμμετοχής. Δεν θα απεγκλωβιστούν ποτέ, δεν θα απεξαρτηθούν οι αμετακίνητοι των αριστερών δογμάτων. Αποκομίζουν αποκολοκύνθωση, αποθράσυνση, το απατηλό, ίδιον παραταξιακόν οι αλαλούμ αλαλαγές τους νυν και αεί, πάππου προς πάππου. Αναντάν μπαμπαντάν. Αλαμπουρνέζικα στεντορείως σκουξίματα αριστερά και αριστερόθεν, αριστερίστικα ή αριστερούτσικα.
Ο λαός στη συντριπτική πλειοψηφία και επί 40 έτη συναινεί. Προσχωρήσαμε. Ενσφηνωθήκαμε. Όμως, το αμφοτέροθεν και αμφοτεροβαρώς ίσχυσε και ισχύει ισότιμα, ισόμετρα και ισοβάθμια τηρουμένων των αναλογιών; Ως εταίροι στοιχιζόμαστε ισόμοιροι, ισόμορφοι, ισόνομοι σε ισοπολιτεία πολιτών με ισότητα δικαιωμάτων – υποχρεώσεων ή μήπως σαν στρατιωτάκια στα παραγγέλματα; Εφόσον μάλιστα οι ίδιοι οι εταίροι δεν είναι ισόρροποι, οι κλάδοι εκάστου αναπτύσσονται με διαφορετικές ταχύτητες. Μήτε ισότονοι, οι εντάσεις σε οικονομία, πολιτισμό, κοινωνία, τεχνολογία, επιστήμες, παροχές κλπ επίσης διαφέρουν. Πελώρια ερωτηματικά. Για όλους. Από τη Γερμανία μέχρι τη Βουλγαρία.
Αλλά (και πάλι αλλά) ισόψηφοι και ισότιμοι θεωρητικά έστω. «Θεωρητικά» η Ελλάδα με τη Γερμανία, η Κύπρος με τη Μεγ. Βρετανία (μέχρι πρότινος) ή όποιον καθώς η Κύπρος αντιστοιχεί σε έκταση και πληθυσμό μιας επαρχίας. Θεωρητικά, αλλά μέσα στην παράγκα. Γιατί έξω βρέχει με το τουλούμι(Τούρκικα) και βολτάρουν να ξεμοναχιάσουν το άστεγο ριφάκι ή να τρυπώσουν στη χαραμάδα, κάθε καρυδιάς καρύδι...
Ορθώς, στο μάλε βράσε, ενθάδε επί 40 χρόνια, κατά το μάλλον ή ήττον από τους εκάστοτε, όποιου χρώματος κυβερνώντες, ετούτα και τα συναφή συναπαρτίσματα σταθμίζονται. Αρμαθιάζονται.
Η ανθρωπογραφία έπαιξε ρόλο; Ο Καραμανλής με τους συγχρόνους του, σε Γαλλία, - Γερμανία πρωτίστως; Χρήσιμη η αντιπαραβολή για να κατανοήσουμε το παρελθόν, να διαχειριστούμε το παρόν και να σκιαγραφήσουμε το μέλλον. Η Ελλάδα της μετανάστευσης, της δικτατορίας (Ισπανία – Πορτογαλλία τις ξεφορτώθηκαν ίδιο χρόνο, με βαρύ τίμημα την Κύπρο, η Ελλάδα), διχασμών, μιζέριας, ανάστατου πολιτικού βίου, άπρακτων βραχύβιων κυβερνήσεων συχνά πυκνά, της δειλής ανάπτυξης, των αμυντικών προβλημάτων, πέρασε τρεχάλα τη γέφυρα της ένταξης.
Το γεγονός έτυχε πάνδημης αναγνώρισης, κατατάχθηκε στην εθνική συμπερίληψη, οι αραιά και που παλαβομάρες αποβλέπουν να βγάλουν τα σπασμένα άλλων πολιτικών αντιθέσεων. Χωρίς την Ευρ. Έν η Ελλάς θα βημάτιζε σημειωτόν με γαϊδουρόβηχα και παραλαλητό.
Ας μην ξεχνάμε τον έξω φρενών Γερμανό Σμιττ «θα μπει πάνω από το πτώμα μου». Η ένταξη κι’ αν δεν εξασφάλισε, δεν επίλυσε, δεν προώθησε αλματωδώς ασφάλεια και οικονομική πρόοδο, πάντως τα προάσπισε και ενίσχυσε. Η χρεωκοπία του 2010, η μετανάστευση, που έτεινε να συναγωνιστεί το φρικίασμα του ΄60 στα εργοστάσια της Ευρώπης, στις ταβέρνες της Αυστραλίας και στα χιόνια του Καναδά, θα ήταν πολύ χειρότερα. Άπαξ και δια παντός σαν άλογα που φριμάζουν φύγανε δρομαία τα θορυβωδώς φασαριόζικα διαδραματιζόμενα που επαπειλούσαν άμυνα, χρηματοδοτήσεις, άτακτη χρεωκοπία και αλαφιασμένη μετανάστευση φρεσκογυαλισμένη.
Αιτιολογημένη και αναπόφευκτη κάθε προσομοίωση – προσομολόγηση με την έτερη επέτειο. Το 1827 οι Έλληνες είχαν ηττηθεί και τους ανέμεναν τα αντίποινα των Τούρκων. Οι Ευρωπαίοι στο Ναυαρίνο τους παρέδωσαν ελεύθερο κράτος. Κουτσό, στραβό κι ανάποδο, υποθηκευμένο αλλά κράτος. Το 1930 μπορούσαν στη συνθήκη του Λονδίνου να εντάξουν κι΄άλλη Ελλάδα, την Κρήτη πρώτιστα. Δεν το έκαναν. Της φορτώσανε ασήκωτο χρέος, παιδαρέλια για βασιλείς., προβλήματα επαμφοτερίζοντα, εμπλεκόμενα.
Αλλά αυτή η μικρούτσικη Ελλαδίτσα με το ένα πόδι στον τάφο , ήταν κράτος! Κάπως έτσι – νομίζω – μέσες άκρες επαναλήφθηκε η ιστορία με την Ευρ. Εν.
