Μετά τόσες συνέχειες με τα ονόματα, φίλε αναγνώστη, και μετά τη διαπιστωμένη αποδοχή και αναγνώριση από πολλούς μέχρι βαθμού άσκησης πίεσης(!) στον γράφοντα, περί ονομάτων ώρα και χρήσιμο να αποσαφηνισθούν ορισμένα βασικά.
Τα ονόματα παρέχουν ακράδαντα, απαρασάλευτα, απερίφραστα συμπεράσματα ευρύτερα. Δεν εκφωνούνται ή χρησιμοποιούνται μόνο για να διακρίνονται άτομα ή φύλα. Δεν γράφονται – ομιλούνται ή ακούονται απαθώς, διασκεδαστικά, προς αποσαφήνιση εκάστου προσώπου ή επιμορφωτικά. Εκφράζονται ουσιαστικότερα με βαθύτερο περιεχόμενο. Δεν ονοματίζουν τυχαία τον άριστο - τέλειο Αριστοτέλη, τον πλατύ Πλάτωνα ή τον έσω κρατεί Σωκράτη. Διόλου τυχαία άλλωστε, σκόπιμα, γύρω από τα ονόματα διαπράττονται και διαδραματίζονται ανέκαθεν πλείστα όσα από τους παχυλογάδες μπαρουφαίους το πλείστον, τους μπουρδουκλωμένους στις μπούρδες και μπουρμπουλήθρες τους, οι και αι παπαρδέλες, χάννοι, χαύνοι, χάσκοι, χάχες, οι φαφλατάδες φαυλεπίφαυλοι. Ακριβώς τα ονόματα στόχος των σαλταρισμένων σαλτιμπάγκων, των σερσέμηδων σουλατσαδόρων που γράφουν και μιλούν αγκαζέ με σουμπρέτες, σουρλουλούδες, σκερτζόζες και γλωσσοκοπάνες τρελοπαντιέρες.
Η κλητική π.χ εξοστρακίστηκε. Προσφωνούμε «κύριε Πονεμένο» αντί Πονεμένε, παρότι αποφεύγουμε το λάθος «κύριο», βάζουμε το ορθόν «κύριε».
Ο όποιος και όσος οίστρος περιλαμβάνει για τα ονόματα βεβαίως και την προφορά, τον τονισμό τους,την ένταση φωνής, την τραχύτητα ή τον τόνο, Δημητρός αντί Δημήτρης, Κωστής, Μήτσος, Τάσος, τραγουδιστά κάπως στα νησιά παρότι η ντοπιολαλιά όλο και σβήνει με την επαφή – ιδίως με Αθηναίους! – ή την TV.
Βυζαντινά – Χριστιανικά βασίζονται ανεξαιρέτως σχεδόν στην αρχαία γλώσσα, Δημήτρης, Νίκος, Γιώργος (Δήμητρα – νίκη – γεωργία) ή τόποι, Αθήνα, Θεσσαλονίκη κλπ συγγενεύουν με τα αρχαία διαρκώς και εκτεταμένα. Μην ξεχνάμε ότι με τον λόγο ή όταν ονομάζουμε ένα πρόσωπο, Κλεοπάτρα, Πάτροκλε, το κλέος του πατρός, στέλνουμε ακαριαία σήμα στον εγκέφαλο, τον προπονούμε ασταμάτητα και ασυναίσθητα, όσο πληρέστερη η γλώσσα , τόσο πληρέστερη η τροφοδοσία της σκέψης, του νου. Έτσι, απολύτως τίποτα δεν δίνει η εκφώνηση του Κάθριν, Τζον, Ντάνιελ, Τζωρτζ, π.χ, ενώ χωρίς να το συνειδητοποιούμε ανάβουν φωτάκια στον εγκέφαλο με τα Αλέξανδρος, Ανάργυρος, Ηλέκτρα, Δανάη, Δόξα, Σοφία κλπ.
Αμφορέας 560 π.Χ. με Αθηνά και Ερμή. Ο ήλιος της Βεργίνας, στην ασπίδα της θεάς.
Μόνον ο άνθρωπος διαθέτει λόγο. Προφορικό, ακουστικό, γραπτό. Δηλαδή επικοινωνεί μέσω και των ονομάτων. Στον εγκέφαλο υπάρχουν και ειδικά κέντρά (κροταφο – βρεγματική περιοχή). Γι’ αυτό και οι πιο κουτοί άνθρωποι μαθαίνουν να ομιλούν, ενώ ακόμη και οι πιο έξυπνοι πίθηκοι δεν θα το κατορθώσουν ποτέ. Κτύπημα ή ζημία εκεί από εγκεφαλικό π.χ, επιφέρει διαταραχή λόγου ή αλαλία, το άτομο δεν αντιλαμβάνεται, μέχρι και αφασία.
«Αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις», η ετυμολογία του ονόματος αρχή σοφίας. Σαφέστατο και σοφότατο αφετέρου το «εν αρχή ην ο λόγος», ο λόγος της γλώσσας σου, το σημαντικότερο για τα Ελληνικά, γι’ αυτό και οι παραπάνω κατηγορίες των μπαρουφοσουρλουλούδων πυροβολούν ακριβώς εκεί με πάθος, μίσος, φθόνο. Δεν υπάρχει μαζική ενημέρωση, μαζικά είναι τα μέσα (ή και μεμονωμένα, τύπος – ράδιο – TV). Ορθόν: Τα μαζικά μέσα ενημέρωσης.
Δεν υπάρχει εκφορά λόγου αλλά έκφραση λόγου. Εκφορά η μεταφορά, και η κηδεία του νεκρού. Πώς συνδέθηκε η λέξη με τον λόγο; «Λέξις εστί φωνή ελαχίστη, μέρος λόγου παριστώσα και ιδία νοητόν τι αποτελούσα.... Λόγος εστί πεζής λέξεως σύνθεσις διάνοιαν αυτοτελή δηλούσα...»
Καταλήγουμε συνεπώς πως όποιο πλήγμα στο λόγο γενικά και στο όνομα ειδικότερα, αποτελεί πλήγμα ευθέως στη σκέψη και στον τρόπο νοείν. Τα ονόματα συσσωματώνονται στη γλώσσα και οι περίεργες σήμερα συμμίγδην συμμείξεις καιρών, συνθηκών, ατόμων και λαών δεν πρέπει να τα μεταχρωματίζουν. Ο Σόλων, ο Μίνως, ο Μύρων στην ονομαστική. Στη γενική δυνατόν α – ος ή όπως νομίζουμε ή κατά τους γραμματικούς κανόνες που αλλάζουν, τροποποιούνται, μεταβάλλονται ραγδαία, συχνά, ανατρεπτικά. Και επιζήμια για τη γλώσσα...
Η ιντελιγκέντσια, η διανόηση, η κάστα, εν μέρει όντως έχει νικήσει και στα ονόματα σήμερα. Μηδαμού, μηδαμώς δεν θα επικρατήσουν οι μεγαλήγοροι σαλοί. Το όνομα, κληρονομιά, ευθύνη μας, καθήκον και περηφάνιά μας. Κρήτη του Κρήτα, Ηράκλειο του Ηρακλή, Ιδαίον, Ίκαρος, Δαίδαλος, έστω με Μισσίρια, Κιουλούμπαση, Μασταμπά.
