Λες και χιονίζει κάθε φορά που ακούω εκείνο τον ξεχωριστό κούτσα - κούτσα βηματισμό, του Αντώνη του Δάνδολου.
Ξέρω όμως, ποτέ δεν έλθει πίσω ξανά, εκείνο το ξεχωριστό βοτσαλάκι, από το μωσαϊκό των "ασήμαντων" που σημάδεψαν την πιάτσα της πόλης μου στην μελαγχολική δεκαετία του '60!!!
Το γνωστό σε όλους Κουτσδαιμόνιο δεν θα φανεί ποτέ, όσο και να χιονίσει, να έρχεται από το Φωτογραφείο του Μυλωνά ή να επιστρέφει από το Βιβλιοπωλείο του Βροντάκη. Μπορεί να περάσει από εμπρός μου μια πολύχρωμη κηδεία μιας ανάμνησης ή να κυλήσουν λευκά δάκρυα μιας πεθυμιάς... ποτέ όμως δεν θα ξαναδώ εκείνη την παράξενη σιλουέτα να έρχεται κούτσα-κούτσα μέσα από την καταχνιά της σιωπής. Κι ας εξακολουθεί το χιόνι να πέφτει στο κράσπεδο έξω από το ΜΠΆΡ ΤΩΝ ΦΙΛΆΘΛΩΝ του αεικίνητου Αχαρών Τσακμασιάν και αργότερα του Τάκη και του Θανάση Σιμιτζή!!! Του Σπατσάκη και της Πουλάδας. Να ξορκίσουμε το ξόρκι ρε Νικόλα!!! Να μην γίνουν όλα μια θλιβερή απελπισία!!! Μια κατάλευκη αβεβαιότητα.
Να θυμίσουμε σε όλους που ακόμα μπορούν να θυμηθούν τον Αντώνη που με το αιώνιο ορθοπεδικό του πρόβλημα πάντα είχε στην ψυχή και στο μυαλό του...τον Ολυμπιακό του!!! Να μην αφήσουμε να σκεπάσει το χιόνι ούτε τον Αντώνη ούτε τον αδελφό του τον Χαράλαμπο τον ελαιοχρωματιστή που με το κόκκινο Ralley ποδήλατο του έγραψε μιαν άλλη ιστορία τούτης της πολιτείας.
Μπορεί ο Αντώνης να έφυγε νωρίς με τσιγάρο στο ένα χέρι και με την σημαία του Ολυμπιακού στο άλλο.
Εμείς να μην αφήσουμε το χιόνι να μας σκεπάσει και την σιωπή του χρόνου να μας λυγίσει!!! Να μην μαζέψουμε μόνο λευκή μοναξιά αλλά στιγμές μεταξωτές που ακόμα υπάρχουν στην καρδιά μας.
Έτσι για την Ιστορία ρε Νικόλα!!!
Μ.Θ.Κ
