Συγνώμη, καταλλαγή, κατανόηση, τι λες… τώρα ;
την εποχή μας την τεχνοκρατική, πού πας, κύριε,
τα πράγματα δεν είναι μόνο ρομαντισμός και όμορφα λόγια,
γιατί, η πραγματικότητα είναι σκληρή και σύνελθε… σκέψου…
Ναι, στον κόσμο γίνεται πάλη, με μίση, χαρές, διχόνοιες,
σκηνές σκληρότητας και απαξίωσης, στιγμές εκδίκησης,
απέναντι στον άλλο, που σου αντιστέκεται ,που σε πλήγωσε,
που, ίσως, σε αδίκησε και σε καταρράκωσε… Πες μου …
Πες μου, τι λες… οφθαλμόν αντί οφθαλμού, ακόμη αυτό…
δίχως καμία συγνώμη, χωρίς το πλησίασμα της αγάπης,
άκαμπτος ,βλοσυρός, να χτίζεις όλα τα αντίποινα,
για να χαρεί ο πληγωμένος εγωισμός σου, αυτό θες ;
Τα όρια της συγνώμης είναι απέραντα, μια θάλασσα,
ένας ουρανός, το σύμπαν όλο, το φως ,η αλήθεια
και κέντρο είσαι εσύ, ένας ασήμαντος άνθρωπος,
μια σταγονίτσα, ένα μικρό βοτσαλάκι στη άκρη της μοναξιάς.
Τα όρια της συγνώμης, δάκρυα, χαρά και αγκάλιασμα,
να δέχεσαι τον εχθρό σου, να τον συγχωρείς,
να ανοίγεις την καρδιά σου, να διώχνεις το κακό,
να φτιάχνεις σκάλες της άνοιξης για τους κήπους των ουρανών.
Τα όρια της συγνώμης, αψήφησέ τα, μην τα μετράς,
ξεπέρασε τα εμπόδια και κλάψε για κείνον,
τον άλλον, τον άγνωστο σε σένα, τον αντίπαλο
και δείξε επιείκεια και κατανόηση, δείξε συμπόνια.
Και πόσες φορές ,Χριστέ μου, μία… δύο… έως επτάκις…
Έως εβδομηκοντάκις επτά, Πέτρο, ατέλειωτες φορές,
να δίνεις φως και αγάπη, να κατανοείς, να συγχωρείς,
το φωτεινό χαμόγελο να χαρίζεις, στόλισμα της συγνώμης σου !
Ένα μικρό αφιέρωμα σε όσους αναπολώ, μικρά κεράκια του νου μου !
