Κοιτάζω στο παράθυρο, νύχτωσε και πάλι...
κι αυτό το σκηνικό να γίνεται, στον ίδιο ρυθμό,
μια ακούραστη διαδοχή, με τάξη και αρμονία.
Κι ο άνθρωπος ερευνητής, να βλέπει, να αναζητά,
αιώνες τώρα, να προσπαθεί να συλλάβει το νόημα,
το είναι και το γίγνεσθαι, το παραπέρα...
Και λες ζαλίζομαι, πνίγομαι, αμφιβάλλω,
και νιώθω να χάνομαι μέσα στο χρόνο,
να φοβάμαι το αύριο, το ύστερα, το μετά...
Ναι, κοιτάζω στο παράθυρο και βλέπω...ακούω...
γλυκιά φωνή να με ενθαρρύνει, να μου μιλά.
"Μην φοβάσαι, παιδί μου, έλα κοντά μου."
Μην φοβάσαι, έλα κοντά μου, πατέρας σου είμαι,
φίλος καλός, αδελφός σου, λιμάνι απάνεμο.
Έλα, εδώ θα βρεις τη γαλήνη. Έλα σε Μένα !
Έλα, όπως είσαι, παιδί μου, τώρα, μην αμελείς
κι εγώ θα σε μάθω τον κόσμο να αγαπάς.
Σε μένα θα βρεις μόνο αγάπη, μην φοβάσαι !
Μην φοβάσαι, έλα κοντά μου, άκου τις καμπάνες
και μάθε ότι για την δική σου ψυχή χτυπάνε,
για σένα το χαρμόσυνο κάλεσμα της σωτηρίας.
Έλα, εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια,
εγώ το φως το ανέσπερο, ο καλός ποιμήν.
Έλα και μην φοβάσαι! Έλα στο φως του κόσμου !
Κοιτάζω στο παράθυρο...και πηγαίνω κοντά του !
Τα βήματα του ακολουθώ, εκεί, στον ένδοξο λόφο…
και νιώθω το χέρι του να σκουπίζει τα δάκρυα μου .
