Το σχέδιο της πολιτικής προστασίας ως προς την αντιμετώπιση μιας κρίσης π.χ. ακραίου καιρικού φαινομένου, σχηματικά έχει τη μορφή μιας αλυσίδας.
Εάν σπάσει ή ανοίξει έστω ένας κρίκος, η αλυσίδα «πάει περίπατο»…με τα απευκταία σοβαρά προβλήματα να κυριαρχούν συμπεριλαμβανομένων κι εκείνων πιθανής απώλειας ανθρώπινης ζωής.
Στην προκειμένη περίπτωση του ακραίου φαινομένου στην Αττική, ο μόνος κρίκος που δεν έσπασε είναι εκείνος της μετεωρολογικής πρόβλεψης του φαινομένου ενώ από τους υπόλοιπους, ένας έσπασε και οι άλλοι άνοιξαν.
Ο κρίκος που ονομάζεται εταιρεία Αττική οδός, «έσπασε» αμέσως, σαν να ψεκάσθηκε με υγρό άζωτο. Από εταιρεία παροχής υπηρεσιών, μετατράπηκε σε εισπρακτική εταιρεία, θεωρώντας ότι η Ελλάδα είναι ακόμη μπανανία.
Αναμένω βαριές κυρώσεις εκ μέρους της Πολιτείας…προς γνώση και συμμόρφωση μελλοντικών «επενδυτών».
Ο κρίκος που ονομάζεται σχεδιασμός από το νεοσύστατο υπουργείο Πολιτικής Προστασίας, με επικεφαλής τον κ. Στυλιανίδη, «άνοιξε» με αποτέλεσμα να εγκλωβίζονται ακόμη και αστυνομικά οχήματα σε δρόμους όπως η Κατεχάκη.
Όταν κάποιος αναλαμβάνει ρόλο σε ένα σημαντικό πόστο όπως είναι αυτό της αντιμετώπισης όχι μόνο της κλιματικής κρίσης αλλά και των ζητημάτων που αφορούν στην πολιτική προστασία αναλαμβάνει και το ρίσκο της αποτυχίας με ότι αυτό συνεπάγεται.
Αναμένω την υποβολή – αποδοχή της παραίτησης του, τολμώντας να ισχυριστώ ότι ο εγχώριος κ.Χαρδαλιάς θα τα κατάφερνε πιο καλά από την ευρωπαική μετεγγραφή του κ. Στυλιανίδη.
Ο κρίκος που λέγεται ατομική ευθύνη πολιτών, «άνοιξε» όταν πάρα πολλοί, εν γνώσει τους, βγήκαν στους δρόμους χωρίς αλυσίδες.
Αυτό το κοινωνικό φαινόμενο μου θυμίζει εκείνους τους ανεμβολιαστές που πιστεύουν μεν στην ύπαρξη του ιού αλλά ότι θα τα καταφέρουν να αναρρώσουν χωρίς τη βοήθεια του ΕΣΥ, εάν αρρωστήσουν,.
Αυτός ο ελαττωματικός κρίκος της αλυσίδας πάντα θα υπάρχει με την ελπίδα ότι θα λαμβάνεται υπόψη κατά το σχεδιασμό από την πολιτική προστασία.
Δυστυχώς, σε αυτή την κρίση, κλιματική και διαχειριστική, αναδείχθηκαν κενά που δύσκολα δύναται να αποδοθούν αποκλειστικά και μόνο στο ακραίο φαινόμενο που έπληξε την Αττική για ένα ευνομούμενο κράτος όπου κάποιοι εμφανίστηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Και στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα.
