Οι ηλικιωμένοι που έχουν ζήσει στην περασμένη Κατοχή σήμερα δεν έχουν κανένα παράπονο από την Πολιτεία. Αναγνωρίζουν ότι ενδιαφέρεται για την υγεία τους και για την ψυχαγωγία τους να περνούν όσο μπορούν καλύτερα για να ξεχάσουν όλα τα παλιά τους βιώματα που περάσανε. Επίσης δεν θέλoυν να θυμούνται την βασανισμένη ζωή που ζήσανε με τη γεωργία και με την κτηνοτροφία μέρα και νύχτα που ήτανε στα χωράφια και στα βουνά για να διατηρηθούν στη ζωή τους.
Για το λόγο αυτόν οι αρμόδιοι της Πολιτείας σταθήκανε στο πλευρό όλων των ηλικιωμένων χωρίς καμία διάκριση να ενδιαφέρονται για να απολαύσουν όσο το δυνατόν τα περισσότερα από αυτά που χάσανε για να φύγουν ευχαριστημένοι από τη ζωή τους. Έτσι με τη δημιουργία των ΚΑΠΗ ενδιαφέρονται με τους γιατρούς για την υγεία τους και με τους κοινωνικούς λειτουργούς για την ψυχαγωγία και τις εκδρομές που τους δίνουν ανακούφιση και χαίρονται όσο μπορούν περισσότερο για να ξεχάσουν τα όσα είχανε περάσει από μικρά παιδιά και μεγαλύτεροι.
Όμως ορισμένες φορές επάνω στη χαρά που παίρνουν όταν πάνε στα σπίτια τους, η σκέψη τους φεύγει και πηγαίνει πάλι στα παλιά τους βιώματα και μελαγχολούν.
Ορισμένοι βλέπουν και όνειρα στον ύπνο τους και όταν ξυπνήσουν τα σκέπτονται, τι άραγε θα τους συμβεί. Άλλοι θυμούνται διάφορες παροιμίες και άλλοι συνήθειες που τις τηρούσανε και ποτέ η οικογένειά τους δεν είχε εκτεθεί εκεί που κατοικούσε.
Προ ημερών ο κ. Ανδρέας πήρε την απόφαση να συμμετάσχει στην ημερήσια εκδρομή που θα εκτελούσε το ΚΑΠΗ που ανήκει. Ήτανε μόνος του αλλά μαζί και με άλλους κάνανε παρέα και δεν θα σκεπτότανε καθόλου τη μοναξιά που είχε στο σπίτι του.
Η διαδρομή με το πούλμαν με τα ανέκδοτά τους καθόλη της διαδρομής, τη βόλτα όπου σταματούσανε και το μεσημεριανό τους φαγητό το απολαύσανε μαζί και με μουσική της Κρήτης. Το απόγευμα η επιστροφή με μια στάση για καφέ και γυρίσανε όλοι χαρούμενοι στα σπίτια τους. Πριν φύγει από το ΚΑΠΗ δήλωσε στην κοινωνική λειτουργό ότι θα συμμετάσχει πάντοτε σε όλες τις εκδρομές που θα εκτελούνται αν το επιτρέπει η υγεία του. Το πρωί της άλλης ημέρας με την ίδια του παρέα βρέθηκε πάλι στο ΚΑΠΗ για καφέ και τους είπε ότι χθες μόλις γυρίσαμε από την εκδρομή μπήκα στο σπίτι μου και ήμουνα πολύ ευχαριστημένος.
Ένας από την παρέα τον ρώτησε: Ανδρέα, γιατί χθες στην εκδρομή ήσουνα χαρούμενος και μας κερνούσες; Τι σου συμβαίνει; Αυτός πάλι χαρούμενος και γελαστός ομολόγησε σε όλους ότι το προηγούμενο βράδυ την ώρα που κοιμόμουνα είδα στον ύπνο μου τον πατέρα μου και την μάνα μου χαρούμενους και γελαστούς και μίλησα μαζί τους. Ο πατέρας μου με ρώτησε αν μένω στο σπίτι που μου άφησε όταν έφυγε από τη ζωή ή αν το έχω πουλήσει. Εγώ του είπα ότι δεν το πούλησα και ότι μένω εγώ, μέσα. Επίσης με ρώτησε αν έχω καλό όνομα στην κοινωνία που ζω. Πάλι του είπα ναι, πατέρα έχω. Και ότι θυμάσαι παιδί μου που σου έλεγα να τηρείς την παροιμία: καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το κακό όνομα, γιατί μόνο έτσι θα σε αγαπούνε όλοι; Του είπα ναι, πατέρα, και χάρηκε. Μετά αμέσως έφυγε. Το πρωί όταν ξύπνησα θυμήθηκα το όνειρο που είχα δει στον ύπνο μου για τον πατέρα μου γι’ αυτό ήμουνα χαρούμενος στην εκδρομή και κερνούσα όλους. Εγώ, πρόσθεσε, ότι μου λέγανε οι γονείς μου όταν ήμουνα μικρός και μετά που μεγάλωσα τα εκτελούσα μέχρι και σήμερα όλα, γι’ αυτό έχω την αγάπη όπως όλους. Αυτή την παροιμία ο κύριος Ανδρέας στην άλλη εκδρομή σηκώθηκε μέσα στο λεωφορείο και την έκανε γνωστή σε όλους τους εκδρομείς.
Παρά την φτώχεια που είχανε οι άνθρωποι τα παλιά χρόνια την παροιμία αυτή την τηρούσανε οι περισσότεροι γιατί την αξιοπρέπεια την θεωρούσανε ότι είναι ο καθρέπτης στα πρόσωπα της οικογένειας τους και κυκλοφορούν μέσα στην κοινωνία που ζούνε. Για τον λόγο αυτόν προτιμούσανε ακόμα και το ένα μάτι τους να χάσουν προκειμένου να διατηρηθεί το καλό όνομά τους.
Σήμερα οι ίδιοι οι ηλικιωμένοι των ΚΑΠΗ μελαγχολούν που βλέπουν ότι οι παροιμίες και οι συνήθειες δεν τηρούνται ακόμα και από τα ίδια τα παιδιά τους. Δεν δίνουν καμία σημασία ότι θα τους πούμε και αδιαφορούν. Όμως ένας ηλικιωμένος είπε πρόσφατα εις την παγκόσμια ημέρα γιορτής προς τους νέους μας: εκεί που είστε, ήμασταν και εκεί που είμαστε θα έρθετε. Τότε θα είναι αργά που θα μας θυμηθείτε.
