- Συζήτηση με τον Αντιπρόεδρο του Δικηγορικού Συλλόγου Ρεθύμνου για τα ισόβια και την νομοθεσία περί ανθρωποκτονιών
Έντονος προβληματισμός κυριαρχεί στην ελληνική κοινωνία μετά την έξαρση των φαινομένων ενδοοικογενειακής βίας και την καταγραφή ακόμη τριών γυναικοκτονιών, μεταξύ των οποίων και το έγκλημα στο Άνω Μάλακι, που αναστάτωσε το Ρέθυμνο την περασμένη Κυριακή.
Τα ερωτήματα τίθενται επιτακτικά για τα πως και τα γιατί έχει μετατραπεί σε μάστιγα το θέμα των φόνων γυναικών στην χώρα μας. Το Ρέθυμνο ήδη μετρά δύο θύματα μέσα σε ένα χρόνο, γεγονός, πρωτόγνωρο.
Ήδη γίνεται συζήτηση για το κατά πόσο το ισχύον νομικό καθεστώς είναι τελικά ευνοϊκό για την πράξη τέτοιων αδικημάτων ενώ γενικότερα γεννούνται σκέψεις για το καθεστώς που διέπει τελικά την εφαρμογή της ποινής της ισόβιας κάθειρξης, αφού επί της ουσίας ουδέποτε τηρείται αλλά μειώνεται στην βάση σειράς νομικών διατάξεων που ισχύουν.
Το ζήτημα αυτό συζητήσαμε μεταξύ άλλων με τον Αντιπρόεδρο του Δικηγορικού Συλλόγου Ρεθύμνου κ. Αντώνη Βουλγαράκη, ο οποίος όχι μόνο δεν σχετίζει την έξαρση του φαινομένου με το νομικό καθεστώς αλλά υποστηρίζει, πως το ζήτημα δεν είναι ο νόμος αλλά η εφαρμογή του. Ο ίδιος δεν δέχεται πως υπάρχει νομικό κενό ενώ διαφωνεί σε προσωπικό επίπεδο με τον όρο «γυναικοκτονία».
Συγκεκριμένα, δήλωσε στην εφημερίδα μας, ότι «Εγώ διαφωνώ με τον όρο «γυναικοκτονία». Η γυναίκα δεν είναι κάτι διαφορετικό, είναι άνθρωπος ισότιμος με τον άντρα, τα δύο φύλλα είναι ισότιμα σύμφωνα του Συντάγματος και της νομοθεσίας μας και θεωρώ ότι ο όρος «ανθρωποκτονία» καλύπτει πλήρως τέτοιες περιπτώσεις. Η ποινή που προβλέπεται είναι ισόβια κάθειρξη και είναι η μεγαλύτερη ποινή που προβλέπεται. Η «γυναικοκτονία» δεν είναι τίποτα άλλο από «ανθρωποκτονία». Διαφωνώ, δηλαδή, με όλα αυτά και με τις κραυγές τις επικαιρότητας. Έχουμε ένα εξαιρετικό ποινικό δικαιϊκό σύστημα, πρόβλημα όμως είναι η εφαρμογή του.»
Συγκεκριμένα, υποστήριξε, ότι το παράδειγμα της Ζακύνθου, δείχνει πρόβλημα στην εφαρμογή του νόμου αφού σύμφωνα με όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας, ενώ η γυναίκα είχε απευθυνθεί τρεις φορές στην αστυνομία για τον κίνδυνο που διέτρεχε σπίτι της, δεν είχε ληφθεί οποιαδήποτε μέριμνα και τελικά είχε και εκείνη τραγική κατάληξη. «Σε αυτή την περίπτωση κάποιος δεν έκανε τη δουλειά του, δηλαδή κάποιος δεν ακολούθησε την αυτόφωρη διαδικασία. Κάποιος δεν συνέλαβε και κάποιος δεν τον έβαλε μέσα» είπε ο κ. Βουλγαράκης για να συμπληρώσει «σήμερα, με τις τροποποιήσεις που είχαμε το 2019 του ποινικού κώδικα και του κώδικα ποινικής δικονομίας, μετά από 70 χρόνια άλλαξε το ποινικό μας σύστημα και επικαιροποιήθηκε, το δικαστήριο έχει δυνατότητα να βάλει ποινή που να συνετίσει και που να συγκρατήσει. Δηλαδή έχει το δικαίωμα, σε μια ποινή 10-15 μηνών που τόσο περίπου θα επιβληθεί σε έναν ξυλοδαρμό, μπορεί και παραπάνω, να ξεχωρίσει ένα μέρος της ποινής από 10 μέρες ως 3 μήνες, και να τον στείλει μέσα. Αν γίνει αυτό το πράγμα, θα πάρει μια γεύση τι εστί φυλακή, τι εστί προσβολή της προσωπικής ελευθερίας και των εννόμων αγαθών του δράστη, και σας πληροφορώ ότι πολύ δύσκολα θα ξαναυποτροπιάσει ή θα ξανατελέσει ή θα πάει στο μεγαλύτερο αδίκημα που είναι η ανθρωποκτονία.»
«ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ ΝΕΟΥ ΝΟΜΟΥ»
Συνεχίζοντας, ο κ. Βουλγαράκης, τόνισε, ότι «Θεωρώ, ότι δεν έχουμε ανάγκη νέου, και δεν θεωρώ ότι κάθε φορά που συμβαίνει ένα έγκλημα ή ένα μπαράζ από εγκλήματα θα πρέπει να τροποποιούμε τους νόμους μας.» Ο ίδιος υποστήριξε δε, ότι «Πρέπει να εφαρμόζεται η νομοθεσία και ίσως, σε αυτό δεν είμαι αντίθετος, να υπάρξει ένα τμήμα της αστυνομίας που θα εκπαιδευτεί περισσότερο, και θα ακολουθείται πάντα η αυτόφωρη διαδικασία, και ο δράστης εφόσον το μέγεθος της βίας που επέδειξε, είναι σοβαρή, τότε θα πηγαίνει να παίρνει την άγουσα της φυλακής. Έστω και για 2-3 μήνες. Είναι αμέσως καταληπτό, θα το βιώνει στο πετσί του, θα καταλαβαίνει τι εστί να πηγαίνεις φυλακή και θα το σκέφτεται πολύ σοβαρά για να κάνει κάτι άλλο. Επίσης, θεωρώ ότι είναι σωστό να απομακρύνεται από ένα βίαιο περιβάλλον, και δεν υπάρχει αυτή η υποδομή, η μητέρα και τα παιδιά μαζί. Σε αυτές τις περιπτώσεις θα πρέπει να απομακρύνεται από το κακοποιητικό περιβάλλον.»
ΤΑ ΙΣΟΒΙΑ ΚΑΙ Η ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥΣ
Σε ό,τι αφορά την εφαρμογή των ποινών ισόβιας κάθειρξης, ο κ. Βουλγαράκης, τόνισε, ότι «Οι μοναδικοί κρατούμενοι που εξέτισαν ισόβια στην Ελλάδα ήταν οι Απριλιανοί. Το γνωρίζετε, ακριβώς γιατί υπήρχε η αρίθμηση σε αυτό τον νόμο, ότι τα ισόβια είναι ισόβια. Δυστυχώς όμως, αν μια χώρα θέλει να στηρίξει τέτοιες ποινές, θα πρέπει να έχει και αντίστοιχες οικονομικές δυνατότητες. Η χώρα μας έχει υπεράριθμους κρατούμενους στο σωφρονιστικό της κομμάτι, ίσως διπλάσιους από τις δυνατότητες και τα πλαίσια της, για αυτό θεωρώ ότι κάθε τροποποίηση του νόμου που οδηγεί στην επιβληθείσα ποινή να εκποιείται όχι ολόκληρη αλλά ένα κλάσμα της, έχει να κάνει και με τις δυνατότητες του κράτους να συντηρεί όλο αυτό το σωφρονιστικό της σύστημα. Ένα σωφρονιστικό σύστημα θέλει κάθε πρωί, κάθε μεσημέρι και κάθε βράδυ φαγητό, θέλει ρεύμα, θέλει κλιματισμό, θέλει σωφρονιστικούς υπαλλήλους, θέλει αστυνομικούς φρουρούς, θέλει κτήρια, θέλει ψυχαγωγία. Αντιλαμβάνεστε ότι είναι μια τεράστια δαπάνη την οποία δεν μπορεί να τη σηκώσει, και επίσης, σύμφωνα με το δικό μας δικαιϊκό σύστημα, σκοπός δεν είναι η πλήρης εξόντωση αλλά ο σωφρονισμός. Τώρα σίγουρα μπορεί να διαφωνούμε, αν το πετυχαίνει κανείς ή όχι, και σίγουρα υπάρχουν πολλές ενστάσεις σε αυτό και δεν θα διαφωνήσω.»
Τα ισόβια είναι μια «τρομερή» ποινή, υποστηρίζει ο Αντιπρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Ρεθύμνου και επισημαίνει τα εξής: «Η αυστηροποίηση, στο πόσο πραγματικά θα εκτίσει κάποιος τα ισόβια, είναι δικαίωμα της Πολιτείας να την αποφασίσει. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να πει αντί για τα 2/3, να εκτίει τα 4/5, όπως και στα ισόβια. Θα μπορούσε να λέει ότι πριν συμπληρώσεις 20 χρόνια δεν μπορείς να βγεις. Είναι μια τρομερή ποινή και ας λέμε πως οι κρατούμενοι για ισόβια κάνουν τελικά λίγα χρόνια. Σας φέρνω το παράδειγμα του lockdown, όταν ήμασταν μέσα στα σπίτια μας και είχαμε το δικαίωμα συμπληρώνοντας μια φόρμα ή στέλνοντας ένα μήνυμα να μπορούμε να πάμε στο σουπερμάρκετ ή να περπατήσουμε μόνοι μας και να τηρήσουμε τους κανόνες που μας είχαν θέσει, κι όμως αισθανόμασταν ότι κάποιος μας πήρε ένα κομμάτι από την ελευθερίας μας, και λέγαμε φτου ξελευθερία όταν βγήκαμε έξω. Σκεφτείτε έναν που θα είναι συνεχώς για 8 ή 10 χρόνια μέσα σε μια φυλακή και με ποιους είναι μέσα σε μια φυλακή. Η φυλακή δεν είναι ούτε πανεπιστήμιο, ούτε κολλέγιο, ούτε χώρος αναψυχής. Δυστυχώς είναι ένας χώρος όπου άνθρωποι χωρίς να το θέλουν βρίσκονται εκεί, μπορεί να τους αξίζει αλλά είναι κάτι πολύ βαρύ και δύσκολο, που αν δεν το βιώσεις, ακόμα και εγώ που είμαι συνήγορος, όταν πάω επισκεπτήριο, αν και ξέρω ότι θα φύγω μετά είναι από λίγη ώρα, είναι κάτι πολύ βαρύ και πολύ δύσκολο.»
