Αρκετοί είναι σήμερα οι ηλικιωμένοι που έχουν ζήσει σχεδόν όλη την παλιά εποχή και περισσότεροι μέρος αυτής. Σε όλους σήμερα έρχονται στη μνήμη τους όλα όσα βιώσανε αυτή την εποχή και τα αξιολογούν αν πρέπει να τα λένε στους νεότερους ή όχι.
Πολλοί λένε φύγετε γρήγορα, ούτε και στα όνειρά μας δεν θέλουμε να σας βλέπουμε. Όμως αρκετοί λένε ότι τα βιώματά μας είναι πολλά και οφείλουμε να τα διδάσκουμε σε αυτούς που έρχονται στη ζωή για να γνωρίζουν πως θα τα αντιμετωπίζουν αν κάποτε με το χρόνο κάνουν την εμφάνισή τους που δεν το επιθυμούμε. Ακόμα λένε θα κάνουμε ότι κάνανε στην εποχή μας η οικογένειά μας και το σχολείο μας. Η μάνα στην οικογένεια και ο δάσκαλος στο σχολείο ήτανε οι μόνοι που διδάσκανε στα παιδιά τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουν για να συναντήσουν πρόοδο στην πορεία της ζωής τους.
Είχανε υπομονή και επιμονή να τα λένε πολλές φορές χωρίς να υπολογίζουν τον κόπο που καταβάλανε γιατί προβλέπανε ότι έτσι μόνο θα βρεθούν σε μία κοινωνία που θα φύγουν από την παλιά που ζούνε και θα χαίρονται για την πρόοδό τους. Για να το πετύχουν χρησιμοποιούσανε ακόμα και την αυστηρότητα που διαπιστώσανε ότι έφερνε καλό αποτέλεσμα. Έτσι ήτανε ελάχιστοι αυτοί που δεν ακολουθούσανε τις διδασκαλίες τους και ήτανε ευδιάκριτοι στο μεγάλο σύνολο του τόπου που ζούσανε. Το ίδιο ήτανε και λίγοι από τους γονείς στο σπίτι και από τους δασκάλους στο σχολείο που άλλα λέγανε και άλλα κάνανε οπότε παρουσιάζανε ένα μπάχαλο στα λεγόμενά τους και δεν ξέρανε από αυτά πια να πιστέψουν για να τα εκτελούν. «Άλλα μας λέει ο δάσκαλος και άλλα αυτός κάνει;» Έτσι επικράτησε από τότε να λένε: «Δάσκαλε που δίδασκες και λόγο δεν εκράττεις.» Θεωρούσανε ότι αυτά που λέει ο δάσκαλος στα παιδιά αποτελούν σωστούς νόμους και πρέπει να τους εκτελούν εφ’ όρου ζωής, αν θέλουν να έχουν την ανάλογη πρόοδο σε ότι εκτελούν. Αυτό στη συνέχεια τοποθετήθηκε στη σειρά των παροιμιών και άρχισε να λέγεται και να εκτελείται πλήρως από την οικογένεια από το σχολείο, από όλα τα επαγγέλματα από όλες τις υπηρεσίες και από την πολιτεία.
Υπόψιν ότι η παλιά και η νέα εποχή δεν θεωρούν δάσκαλο μόνο αυτόν που διδάσκει στα παιδιά του σχολείου αλλά είναι και εκείνοι που είναι προϊστάμενοι σε ένα μικρό ή μεγάλο σύνολο ανθρώπων σε οποιοδήποτε επάγγελμα – υπηρεσία και στην πολιτεία που εργάζονται και έχουν την ευθύνη να τηρούν σωστά τις διαταγές και τους νόμους για να έχουν προοδευτικό αποτέλεσμα.
Μετά από όλα τα παραπάνω το αποτέλεσμα αυτών είναι ότι όλοι εκεί που εργάζονται οφείλουν να εκτελούν την εργασία τους όπως ορίζονται από τις οδηγίες και τους νόμους για κάθε εργασία που εκτελούν για να έχουν το αποτέλεσμα που απαιτείται. Η μη εκτέλεση αυτών με τις ανθρώπινες αλλαγές φέρνουν να λένε την παροιμία που ο καθένας έχει την ευθύνη και βαρύνεται για το δυσάρεστο αποτέλεσμά της.
Η παροιμία την παλιά εποχή ελάχιστες φορές έκανε την εμφάνισή της καθότι τότε η φτώχεια δεν επέτρεπε εις τον άνθρωπο να φύγει από την εντιμότητά του γιατί ειδικά η οικογένεια θα είχε συνέπεια την πείνα. Ενώ σήμερα αφού απολαμβάνει την πρόοδο εμφανίζεται σε αρκετούς αγνοώντας το κόστος και τις συνέπειες που τους περιμένουν.
Αυτή την εποχή ο άνθρωπος ήτανε εγκαταλειμμένος μέσα στη φύση και ζούσε μόνο με τις δικές του δυνάμεις από τη γη που εκμεταλλευότανε. Η πολιτεία ήτανε αδύναμη να τον βοηθήσει με διάφορα μέσα που δεν υπήρχανε να φύγει για μια καλύτερη ζωή. Και όμως τα κατάφερε να μπαίνει στη ζωή όπως πίστευε και με τη βοήθεια της θείας δύναμης που πάντα την είχε και έπαιρνε θάρρος ότι θα γνωρίσει τις καλύτερες ημέρες που επιθυμούσε.
Παραδείγματα από όλους υπάρχουν πολλά και ο χώρος μας δεν τα χωρεί για να τα αναφέρουμε. Στο χωριό και στην πόλη είναι ορατές ορισμένες οικογένειες που σύμφωνα με τις συμπεριφορές τους η πρόοδός τους απουσιάζει. Στα επαγγέλματα και σε αυτά υπάρχουν αρκετοί προϊστάμενοι που παρανομούν κατά διαστήματα που άλλα λένε στους εργαζόμενους και άλλα εφαρμόζουν οπότε δεν έχουν την πρόοδο που επιθυμούν και σιγά-σιγά παύει το επάγγελμα να λειτουργεί.
Το ίδιο συμβαίνει και στις υπηρεσίες από τη μη εκτέλεση σωστά των υποχρεώσεών τους όπως ορίζουν οι νόμοι με αποτέλεσμα να απομακρύνονται από αυτές και συγχρόνως να εκθέτουν τη μόρφωσή τους.
Όσο από την Πολιτεία δεν υπάρχει η πλήρης εκτέλεση των υποσχέσεών της και ο άνθρωπος υποφέρει και δεν πιστεύει ότι θα έχει πρόοδο στο μέλλον του γι’ αυτό πολλοί απέχουν να την βοηθήσουν, ενώ γνωρίζει την παροιμία: «Δάσκαλε που δίδασκες και νόμους δεν εκράττεις» και την αγνοεί.
Τελειώνοντας για την ουσιώδη αυτή παροιμία οφείλουμε να συμβουλεύσουμε την οικογένεια, τον δάσκαλο στο σχολείο, τον επαγγελματία, τις υπηρεσίες και την πολιτεία να την εφαρμόζουν με κάθε λεπτομέρεια γιατί έτσι μόνο ο άνθρωπος που εργάζεται σε ένα από αυτά θα αισθάνεται ανακούφιση για την πρόοδό του και θα κυκλοφορεί με χαμόγελο στην κοινωνία και θα πιστεύει ακόμα σε μία καλύτερη ζωή.
